Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο στη ζωή απ’ τα αδέλφια μας. Είναι το στήριγμά μας, οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι και συνήθως, οι πιο πιστοί κι αφοσιωμένοι φίλοι μας. Είναι εκεί για να μας στηρίξουν, να μας βοηθήσουν, να γελάσουν και να κλάψουν μαζί μας, να μας κοροϊδέψουν, να μας κρίνουν, να μας συμβουλεύσουν, να μας προστατεύσουν. Και μείνε στο «προστατεύσουν». Έχω λόγο.
Αν κάποιος έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του ως προστάτη, αυτός είναι σίγουρα και πρώτος απ’ όλους, ο μεγάλος αδελφός. Και με το «πολύ σοβαρά» εννοούμε πως μάλλον έχει ξεπεράσει το φυσιολογικό αδελφικό ενδιαφέρον.
Και αυτό το συμπέρασμα συνάγεται εύκολα, αν το ενδιαφέρον τύπου «είμαι ο προσωπικός ninja της μικρής μου αδελφής» περιορίζεται επικίνδυνα στον ερωτικό τομέα. Κοινώς: «κάτω τα χέρια απ’ την αδελφή μου ρε!»
Ακόμη κι αν τυχαίνει να μην έχεις μεγάλο αδελφό, θα έχεις μια φίλη που έχει ή θα έχεις έναν φίλο που είναι ο μεγάλος αδελφός ή επίσης, ίσως είσαι εσύ ο big brother. Και στις τρεις περιπτώσεις, ξέρεις πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω.
Ο μεγάλος αδελφός ή αλλιώς σκοτεινός προστάτης, από φυσιολογικός άνθρωπος μετατρέπεται σε αιμοβόρο ζώο, έτοιμο να κατασπαράξει και να κομματιάσει όποιο αρσενικό πλησιάσει παραπάνω απ’ όσο κρίνει εκείνος σωστό, τη little sis.
Όσο πλησιάζει η απειλή το στόχο, τόσο το αίμα του ανεβαίνει στο κεφάλι, οι σφυγμοί αυξάνονται και η φλέβα στον κρόταφο διογκώνεται.
Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς αγριοκοιτάει τον έρμο τον πολιορκητή και επιπλήττει στο σπίτι την άκαρδη αδερφή που θα τον πεθάνει. Στη χειρότερη, η κατάσταση φέρνει σε νούμερο τσίρκου μπροστά σε όλους, καθώς απειλεί τον αδίστακτο και ξεδιάντροπο τύπο που τόλμησε να πλησιάσει με σκοπούς πονηρούς, ενώ παράλληλα, προστάζει την άναυδη αδελφή να μαζευτεί κι άλλα τέτοια λεπτεπίλεπτα και πολιτισμένα.
«Είναι αυτός ο βάρβαρος, πουριτανός και κολλημένος δικός μου αδελφός; Δικός μου;» σκέφτονται οι απανταχού παθούσες. Δικός σου είναι και όλοι συμμεριζόμαστε το δράμα σου. Ή τέλος πάντων, το δράμα της πλειοψηφίας των κοριτσιών με μεγάλο αδερφό Rocky-Rambo.
Μην είστε αχάριστες εσείς, οι μικρές αδελφές. Τρέμει το φυλλοκάρδι του, του παιδιού. Κινδυνεύει η σωματική του και κυρίως, η ψυχική του ακεραιότητα. Μόνο ο κρίνος έχει το ελεύθερο, οι υπόλοιποι θα πληρώσουν.
Η αλήθεια είναι πως όσο αστείο κι αν ακούγεται κι όσο χαριτωμένο κι αν μοιάζει αυτό το σκηνικό, με το μεγάλο αδελφό που τρέμει μην του αγγίξουν τη μικρή αδελφή, δεν παύει να είναι παρά ένα κουραστικό και ανούσιο στερεότυπο σαν όλα αυτά που ακόμα διατηρούμε στην Ελλάδα.
Είναι μια όψη του άντρα που ψάχνεται για φωνή, για μπλέξιμο, για σαματά, για μανούρα λαϊκιστί. Που θεωρεί πως έχει δικαιοδοσία στη μικρή του αδελφή, τέτοια που του επιτρέπει να καθορίζει τις διαπροσωπικές της σχέσεις επεμβαίνοντας κι αυτό, ακριβώς επειδή είναι γένους θηλυκού. Πιο κλισεδιά πεθαίνεις, εν ολίγοις.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως τα περισσότερα αγόρια με μικρή αδελφή εν έτει 2016 στην Ελλάδα, τη χώρα του οπισθοδρομισμού και των στερεότυπων, τρέμουν και μόνο στη σκέψη πως η αδερφή τους θα κάνει σεξ με κάποιον, πως «κάποιος θα κάνει αυτά που κάνουν εκείνοι στις αδελφές άλλων».
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, γιατί είναι ένα στερεότυπο βαθιά ριζωμένο στο μυαλό των αντρών από δεκαετίες. Είναι ένα υπόλειμμα, ένα απομεινάρι των πατριαρχικών αντιλήψεων και τακτικών του παρελθόντος που όμως συνεχίζει να κληροδοτείται και να καλλιεργείται σαν φιλοσοφία ζωής από πληθώρα νέων ανθρώπων στην Ελλάδα. Κι είναι πραγματικά απογοητευτικό, εκτός από εξαιρετικά αστείο.
Ο κόσμος ευτυχώς έχει προχωρήσει πάρα πολύ, έχει αποτινάξει το ζυγό των σαχλών κολλημάτων περί αδύναμων και ισχυρών φύλων, αφήνει πίσω του πάσης φύσεως προστάτες και ντεμέκ αρσενικά και ανοίγει τους ορίζοντές του σε απελευθερωμένα άτομα, απαλλαγμένα από στερεοτυπικές εκφάνσεις εποχής του χαλκού ή των σπηλαίων και των ενστικτωδών αντιδράσεων.
Κάθε μεγάλος αδερφός πρέπει σιγά-σιγά ή και γρήγορα-γρήγορα, ν’ αλλάξει μυαλά, να καταπιέσει την πρωτόγονη φύση του και να καλλιεργηθεί.
Ε και στην τελική, μήπως ήρθε η ώρα να πάρετε χαμπάρι πως ο κρίνος είναι μόνο για να μυρίζεται;
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
