Ναι, η ζωή είναι ωραία. Είναι δώρο και ευτυχία και πρέπει να τη ζούμε στο έπακρο. Γιατί όμως η ζωή είναι τόσο όμορφη; Μα φυσικά διότι έχουμε τους φίλους μας για να τη μοιραζόμαστε.
Ο φίλος, ο αληθινός, αυτός που δένει με όλα τα χαρακτηριστικά της λέξης, μπαίνει στην ίδια κατηγορία με την οικογένειά μας. Δε διαφέρει σε τίποτα απ’ τα αδέρφια μας και είναι για μας το ίδιο σημαντικός. Είναι ξεκάθαρα η μεγαλύτερη τύχη να έχεις καταφέρει να αποκτήσεις τέτοιους φίλους και να τους έχεις κοντά σου κι όσοι ανήκουμε στους τυχερούς λέμε ένα ευχαριστώ από μέσα μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους κάθε, μα κάθε, μέρα.
Οι σκέψεις μας, όσα λέμε, όσα κάνουμε, όσα σχεδιάζουμε, όσα μας προβληματίζουν βρίσκουν πάντα καταφύγιο στις συζητήσεις μας με τους φίλους και τις φίλες μας. Μοιραζόμαστε, ανταλλάσσουμε, δημιουργούμε, δομούμε και αποδομούμε όσα χρειάζεται. Εν ολίγοις, φίλοι ίσον σύμμαχοι και μάλιστα οι πιο πιστοί και οι πιο σίγουροι.
Φίλος αδελφικός είναι εκείνος που θα πάρουμε τηλέφωνο μες στ’ άγρια χαράματα να του γκρινιάξουμε για ένα όχι και τόσο σημαντικό ζήτημα, είναι εκείνος στον οποίο θα καταφύγουμε στην πρώτη δυσκολία και είναι εκείνος που ακόμα κι όταν είμαστε λάθος θα μας υποστηρίξει.
Εκεί είναι και το κλειδί αυτής της σχέσης: Οι φίλες και οι φίλοι θα μας υποστηρίξουν και θα μας βοηθήσουν no matter what, θα μας υπερασπιστούν όταν χρειαστεί ακόμα κι αν έχουμε όλο το άδικο του κόσμου φορτωμένο στην πλάτη μας. Θα μας φωνάξουν, θα μας βρίσουν, θα μας ταρακουνήσουν για τις λάθος επιλογές και κινήσεις αλλά όταν τελικά θα κλαίμε και θα χτυπιόμαστε που δεν τους ακούσαμε θα ‘ναι εκεί για να μας πάρουν αγκαλιά και να μας φέρουν σοκολάτα.
Άλλο ένα εξαιρετικά χαριτωμένο και ενδεικτικό χαρακτηριστικό των ιδιαίτερων αυτών ανθρώπων είναι πως αν ακούσουν απ’ το στόμα άλλων πράγματα για μας τα οποία ίσως κι οι ίδιοι έχουν διατυπώσει νωρίτερα, του τύπου «είσαι απρόσεκτη», «είσαι κυνικός», «σοβαρέψου», «βιάζεσαι», «είσαι απόλυτος», «είσαι απερίσκεπτη» και άλλα τέτοια, γίνονται ταύροι εν υαλοπωλείω έτοιμοι να τα σπάσουν όλα και μετά να κατασπαράξουν και το θήραμα. Γιατί κύριε ποιος είσαι εσύ να τολμάς να λες για τον φίλο μου πράγματα που μπορεί να ισχύουν και που μπορεί να του τα λέω εγώ πρώτος ενώ δεν είσαι εγώ; Απαγορεύεται και τιμωρείται.
Γιατί αυτό σημαίνει σύμμαχος. Είμαστε ένα, εγώ σε κρίνω αλλά επειδή σ’ αγαπώ και σε νοιάζομαι και κάθε τρίτος που θα τολμήσει να σε προσβάλλει ή να σε στενοχωρήσει θα το πληρώσει ακριβά.
Οι φίλοι μας είναι πάντα δίπλα μας όταν τσακωνόμαστε αγρίως με τους γονείς, τ’ αδέρφια μας, τους έρωτες, μας ακούνε, μας δίνουν λύσεις, αναλαμβάνουν χρέη δικηγόρου ή διαμεσολαβητή και συχνά γίνονται και η φωνή μας. Είναι εκείνοι που ξέρουμε πως είναι εκεί πάντα για μας, είναι το προστατευτικό μας τείχος και είμαστε το δικό τους. Είναι μια συμμαχία ιερή μεταξύ ανθρώπων που γεννήθηκαν άγνωστοι και έγιναν οικογένεια τόσο φυσικά σαν να ήταν προορισμένοι γι’ αυτό. Μοιάζουν οι αληθινές φιλίες με έναν έρωτα χωρίς δράμα και χωρίς τέλος γιατί έχουν το πάθος και την αγάπη. Είναι ανιδιοτελείς και θεραπευτικές.
Ξέρουμε πως στο πέρασμα των χρόνων, των όμορφων και των δύσκολων, θα έχουμε πάντα κάποιους ανθρώπους τόσο δικούς μας και τόσο δεδομένους κόντρα σε κάθε αλλαγή της ζωής μας. Και λέω δεδομένους γιατί μοιραζόμαστε μαζί τους ένα μυαλό και αδιαμφισβήτητα μια καρδιά.
Οι φίλοι είναι συνένοχοι μας, είναι συνοδοιπόροι, είναι συνταξιδιώτες, είναι γενικώς ένα μεγάλο «συν» μπροστά σε κάθε λέξη.
Είναι εκείνοι που θα καθαρίσουν για μας όταν είναι απαραίτητο, εκείνοι που θα τρέξουν κοντά μας όταν το έχουμε ανάγκη, εκείνοι που θα μας υπενθυμίσουν αυτά που πρέπει κι εκείνοι που θα γίνουν ασπίδα μας χωρίς καν να το σκεφτούν.
Σύμμαχος σημαίνει σύντροφος, σημαίνει συμπαραστάτης, σημαίνει αυτός που σθεναρά μας υποστηρίζει. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα πιο εύστοχο συνώνυμο, κι ας υπάρχουν δεκάδες, για τον σύμμαχο απ’ τους φίλους μας.
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
