Ο έρωτας. Ο έρωτας ως κινητήρια δύναμη στη ζωή μας, ο έρωτας ως πηγή ευτυχίας (και δυστυχίας), πηγή συναισθημάτων, κάθε φορά πρωτόγνωρων, ως μεγάλος οδηγός, ως διάσταση απρόβλεπτη, ανεξάρτητη κι αυτοκαθοριζόμενη. Ο έρωτας είναι ένα κεφάλαιο δίχως τέλος (ευτυχώς) και γράφεται ξανά και ξανά, γεγονός που τον καθιστά μαγικό. Κι είναι το μόνο «ξανά και ξανά» που δε μας κάνει να πλήττουμε θανάσιμα. Απεναντίας.
Όταν είσαι ερωτευμένος όλα φαντάζουν απρόσμενα τέλεια, όλα είναι μαγικά κι αυτές οι ταχυκαρδίες που σε κάνουν να τρέμεις είναι η πιο εθιστική αίσθηση, το πιο ισχυρό drug. Ο μεγάλος σου έρωτας στέκεται απέναντί σου και με ένα και μόνο χαμόγελο αναστατώνει και χρωματίζει και το πιο γκρίζο τοπίο σου. Ευτυχία!
Τι γίνεται, όμως, με τον προηγούμενο μεγάλο σου έρωτα; Ναι, εκείνον για τον οποίο μπορούσες να χορέψεις μέχρι και πάνω σε ελέφαντα με ένα μήλο στο κεφάλι σου, χωρίς να χάσεις την ισορροπία και το μήλο σου.
Ο έρωτας πέρασε. Συμβαίνει και το ξέρουμε όλοι. Ο έρωτας δεν είναι μόνιμη κατάσταση, όσο κι αν κάθε φορά έτσι μοιάζει. «Μόνο μια φορά έκλαψα για ‘σένα πικρά» που λέει και το άσμα.
Τελειώνει και ξαναδημιουργείται. Δεν πρέπει να συγχέεται με το ανθρώπινο ενδιαφέρον για ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και άφησαν το στίγμα τους σ’ αυτή. Κι όλοι όσοι πέρασαν άφησαν κάποιο σημάδι. Σημάδι το οποίο σε έφερε λίγο πιο κοντά στην αυτογνωσία, σε βοήθησε να γνωρίσεις λίγο καλύτερα εσένα. Μπορεί να σε πλήγωσε, αλλά ακόμα και τότε εσύ κάτι πήρες απ’ αυτό.
Το παιχνίδι αυτό του έρωτα έχει άγραφους κανόνες που άπαξ και μπήκες στην αρένα θα τηρήσεις είτε το θες είτε όχι. Ένας απ’ αυτούς τους κανόνες είναι η αλήθεια πως το ενδιαφέρον μας για περασμένους έρωτες δεν το χάνουμε σχεδόν ποτέ. Όχι το ερωτικό ενδιαφέρον, όχι το εμμονικό, όχι αυτό το «έχω κολλήσει, δεν μπορώ να σε ξεχάσω», αυτό είναι άλλη ιστορία. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον.
Ο άνθρωπος που έρχεται και που έχουμε παράφορα ερωτευτεί δεν έχει ως καθήκον και σκοπό ούτε να σβήσει τις αναμνήσεις μας, ούτε να μας πλάσει σύμφωνα με τις επιθυμίες του.
Εκείνοι που κάποτε σε έκαναν να νιώσεις τόσο έντονα συναισθήματα, που ξεδίπλωσαν μπροστά σου εικόνες που δεν ήξερες καν πως έχεις την ικανότητα να δεις, που σε έλκυαν με ένα τρόπο τόσο ξεχωριστό, πώς είναι δυνατό να μη βρίσκονται στη σφαίρα του ενδιαφέροντός σου όταν φύγουν και δώσουν τη θέση τους σε άλλους;
Μη νιώθεις παράξενα, μην αναρωτιέσαι και μη βασανίζεσαι. Αν όσα ένιωσες κάποτε ήταν αληθινά κι ειλικρινή σου αφήνουν το εξής ένα «κατάλοιπο»: δε σταματάς ποτέ να ενδιαφέρεσαι για τον άλλο. Όχι ερωτικά. Ανθρώπινα.
Θα αναρωτιέσαι όσα χρόνια κι αν πέρασαν τι να κάνει, πού να βρίσκεται, αν έκανε το ταξίδι ζωής που ονειρευόταν από παιδί. Κι αυτό θα είναι η πιο τρανή απόδειξη πως έζησες τον έρωτα όπως του άξιζε, με την ένταση και το πάθος που του έπρεπε όσο υπήρχε και την ωριμότητα της αποδοχής πως τέλειωσε, όταν τέλειωσε.
Η μεγάλη μαγκιά κι επιτυχία είναι να μην ξεγράφεις ανθρώπους που κάποτε θεμελιώσατε μαζί κάτι, επειδή δε σε ενδιαφέρουν πια ερωτικά. Για πολλούς αυτά τα δύο συγχέονται κι αυτό αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι ζουν τον έρωτα εν μέρει κι όχι ολοκληρωτικά. Το delete δε διασώζει, αδειάζει τη ζωή μας.
Γιατί –κι όταν το ‘χεις νιώσεις το ξέρεις πολύ καλά– όταν έζησες ένα μεγάλο κι αληθινό έρωτα, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλος είναι ο επόμενος, όταν διέθεσες και το πιο μικρό κομμάτι του εαυτού σου, το ενδιαφέρον μένει χαραγμένο μέσα σου, είναι αυθόρμητο, ανεπιτήδευτο κι εντελώς ανιδιοτελές και κανείς και τίποτα δεν είναι σε θέση να το αναιρέσει και να το παγώσει.
Όχι γιατί η επόμενη αγάπη δεν είναι αρκετά ή και περισσότερο δυνατή, αλλά γιατί το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Δεν είσαι ρομπότ ρυθμισμένο με συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και δε δρας και νιώθεις κατόπιν εντολών.
Κάθε μεγάλος έρωτας επισφραγίζει το μεγαλείο και την αλήθεια του, μετά το τέλος του. Όταν πια συναισθηματικά ισχυρός, αντικειμενικός κι αποστασιοποιημένος απ’ όσα έζησες υπό την ισχυρή επήρειά του, νοιάζεσαι κι αναρωτιέσαι αν το τότε άλλο σου μισό έχει βρει τη θέση που του αξίζει στο roller coaster της ζωής, σήμερα.
Και τότε ξέρεις πως αφενός το ενδιαφέρον δε σβήνει όταν ο έρωτας φύγει κι αφετέρου πρέπει να είσαι περήφανος για όσα έζησες γιατί βάδισαν ολόκληρο τον κύκλο κι όχι το μισό.
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
