Άλλες φορές γρήγορα κι άλλες πιο αργά, μαθαίνεις πως τελικά είναι μεγάλη αλήθεια το ότι αν δεν αγαπάς και συμπαθείς εσύ εσένα, τότε μάλλον είναι δύσκολο να σε αγαπήσουν και να συμπαθήσουν κι όλοι οι υπόλοιποι. Άλλοτε το μαθαίνεις με τον εύκολο τρόπο κι άλλοτε το αντιλαμβάνεσαι, δυστυχώς, στην πράξη.
Για πολλούς το να κερδίσουν τη συμπάθεια του περίγυρου είναι ο νούμερο ένα στόχος γύρω απ’ τον οποίο κινούνται όλες οι πράξεις κι όλες οι σκέψεις τους και για τον οποίο θυσιάζουν πολλά, ακόμα και την προσωπικότητά τους και τις επιθυμίες τους.
Όταν στη ζωή σου έχουν όλα να κάνουν με τη συμπάθεια των άλλων, μπαίνεις θέλοντας ή μη σ’ έναν αγώνα δρόμου δίχως τέλος και δίχως σταθερό νικητή. Προσαρμόζεσαι, αλλάζεις, συχνά προσποιείσαι κι όλα αυτά μόνο και μόνο για να καταφέρεις να κερδίσεις συμπάθειες.
Μπαίνεις σ’ ένα τριπάκι το οποίο είναι κάπως επικίνδυνο και μπορεί να επιφέρει παράπλευρες απώλειες τις οποίες όμως δεν είχες κατορθώσει να φανταστείς. Όταν κάνεις τα πάντα, με επιτήδευση και στοχοποίηση, ώστε να σε συμπαθήσουν οι άλλοι αρχίζεις να περνάς τη διαχωριστική γραμμή που σε όλα τα πράγματα υπάρχει και να χάνεις αργά και σταθερά τον εαυτό σου και μάλιστα χωρίς ακριβώς να το καταλαβαίνεις.
Για να είσαι συμπαθής κι αρεστός στους άλλους, επειδή αυτό θεωρείς πως είναι και το ζητούμενο, γίνεσαι κάποιος άλλος, κάποιος που δεν έχει σχέση με ‘σένα και που ο παλιός καλός εαυτός σου δε θα συμπαθούσε καν αν ήξερε τα κίνητρα πίσω απ’ τις πράξεις.
Κι αφού στο τέλος κατάφερες κάνοντας ό,τι ήταν απαραίτητο, είτε σε εξέφραζε είτε όχι, και σε συμπάθησαν οι γύρω σου τελικά σε αντιπάθησες εσύ. Και πες μου, υπάρχει μεγαλύτερο πλήγμα απ’ αυτό; Τι να κάνεις τη συμπάθεια των άλλων όταν εσύ ο ίδιος δε σε συμπαθείς; Αυτό είναι το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης.
Έπαιξες ρόλους, έβαλες τα δυνατά σου, αναδιαμόρφωσες το χαρακτήρα σου, επαναπροσδιόρισες επιθυμίες κι απόψεις για να μιλούν για ‘σένα με τα πιο καλά λόγια τόσοι και τόσοι χωρίς όμως να υπολογίσεις πως ο ένας και ο πιο σημαντικός θα ήταν απογοητευμένος και ταγμένος εναντίον σου: ο εαυτός σου.
Κι εκεί ακριβώς είναι που κατάλαβες πόσο ματαιόδοξο κι ανούσιο είναι να προσπαθείς να κερδίσεις αχρείαστες συμπάθειες, πόσο επιφανειακό είναι να πιστεύεις πως αν οι άλλοι σκέφτονται τα καλύτερα για ‘σένα, εσύ θα ‘χεις πετύχει ένα στόχο, πόσο απαραίτητο είναι να σε συμπαθεί ο διπλανός σου αλλά ξεκάθαρα επειδή συμπαθεί αυτό που είσαι στ’ αλήθεια κι όχι αυτό που έγινες αφουγκραζόμενος τις καταβολές του ώστε να το πετύχεις.
Γιατί η συμπάθεια είναι συναίσθημα στο οποίο δε χωρά η επιτήδευση κι ο εξαναγκασμός. Δεν είναι επιτυχία να σε συμπαθούν για κάτι που εσύ ξέρεις καλά πως δεν είσαι και το οποίο κάτι το προσποιείσαι μονίμως. Και δεν είναι επιτυχία γιατί έτσι σε αντιπαθείς εσύ.
Κι όπως ξαναείπα παραπάνω και ξαναείπαν και χιλιάδες άλλοι και σοφότεροι πριν από ‘μένα αν δε συμπαθείς τον εαυτό σου δεν είναι ποτέ αρκετή η συμπάθεια των άλλων, όσοι κι αν είναι αυτοί.
Είναι τόσο απελευθερωτικό κι ώριμο να αποδεχθείς κι εσύ κι όλοι μας πως στη ζωή δε γίνεται και κυρίως δε χρειάζεται να είμαστε αρεστοί σε όλους και πάντα. Η γνήσια συμπάθεια είναι εκείνη που αβίαστα δημιουργείται, συνήθως αυτομάτως, και που έχει να κάνει μ’ αυτό που στ’ αλήθεια είμαστε κι όχι αυτό που ξέρουμε πως θέλουν να δουν οι άλλοι ώστε να μας συμπαθήσουν.
Επομένως σ’ έναν και μόνο πρέπει να φροντίζεις να ‘σαι πάντα συμπαθής κι αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι όταν εσύ σε αγαπάς και σε συμπαθείς θα πάψεις να αποζητάς τη μάταιη και καθολική συμπάθεια πολύ απλά γιατί θα ξέρεις πως δε σου χρειάζεται καν. Θα αποζητάς τα αληθινά και τα όμορφα και θα διώχνεις τα επίπλαστα.
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
