Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί πως ο χωρισμός και δη ο ουσιαστικός χωρισμός, μετά από σοβαρή και μακροχρόνια σχέση, είναι μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη. Όσο αποφασισμένος κι αν ήσουν. Ακόμη κι αν εσύ τον αποφάσισες. Πάντα θα το βιώνεις ως μια διαδικασία πολύ άσχημη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ειδικοί αναφέρουν πως ισούται μ’ ένα μικρό «θάνατο».
Ξαφνικά αλλάζουν τα πάντα στη ζωή σου. Απ’ τις πιο μικρές καθημερινές συνήθειες, έως στις πιο κομβικές πτυχές της. Καλείσαι να μάθεις ξαφνικά να ζεις τα πάντα για σενα και μόνο, ενώ μέχρι τώρα τα ζούσες για δύο. Η μετάβαση ήταν και θα είναι πάντα πολύ ψυχοφθόρα και οδυνηρή. Κάνεις λοιπόν restart και ξεκινάς τα πάντα απ’ την αρχή όσο παράδοξο κι αν μοιάζει. Όλα είναι καινούρια και δυστυχώς όλα πονάνε κι όλα θυμίζουν.
Μέσα σ’ αυτή την κόλαση που ζεις μετά το χωρισμό, ανάμεσα σε κλάμματα και υστερίες, σε θυμό και εκρήξεις, υπάρχει ευτυχώς μια μικρή όαση για να ξεχάσεις. Έστω και για λίγο και για να πάρεις μια ανάσα αισιοδοξίας.
Αυτή η όαση δεν είναι άλλη απ’ τον πιο κοντινό και κολλητό φίλο σου. Είναι εκεί και τις εικοσιτέσσερις ώρες του εικοσιτετραώρου, σου συμπαραστέκεται, σε υπομένει, σε κάνει να ξεχνιέσαι, βρίζει και κλαίει μαζί σου. Κι όσο κι αν μπορεί μέσα στις δύσκολες αυτές ώρες να μην το αντιλαμβάνεσαι πλήρως, κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πολύ καλά πόσο σημαντική ήταν και είναι η συμβολή του σ’ αυτό το μαρτύριο του χωρισμού.
Και ήρθε η ώρα να εκτιμήσεις αυτή τη βοήθεια ακόμη περισσότερο. Η θέση του κολλητού όταν χωρίζουμε είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο φανταζόμαστε εμείς μέσα απ’ το δράμα που ζούμε. Ο ρόλος αυτού του ατόμου είναι πολύ ζόρικος, πολύ απαιτητικός και κυρίως ιδιαίτερα σύνθετος.
Εσύ μπορεί να νομίζεις πως ο κολλητός σου έχει ως υποχρέωση απλώς να σου συμπαρασταθεί λέγοντάς σου δυο κουβέντες παρηγοριάς και χαιδέυοντάς σου τα αφτιά σχετικά με το πόσο δεν έφταιγες, το πόσο σε νιώθει και το πόσο ο χρόνος είναι αυτό που θα σβήσει τα πάντα. Έλα όμως που αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που όντως κάνει ο φίλος όσο εμείς βιώνουμε το χωρισμό!
Ο αδελφικός σου φίλος είναι εκείνος που όταν χωρίζεις σε βλέπει στα πατώματα και πέφτει κι αυτός μαζί σου. Προσπαθεί να σε σηκώσει, σου δίνει κουράγιο, σε νιώθει, υπομένει μαζί σου, πονάει μαζί σου και κυρίως σε καταλαβαίνει. Ανέχεται όλες σου τις υστερίες, ακόμα κι όταν η μπάλα παίρνει κι αυτόν χωρίς λόγο. Ακούει κάθε σου παραλήρημα και σέβεται κάθε σου τρελή επιθυμία, του τύπου «πήγαινε με να πιω κι ας είναι τέσσερις το πρωί».
Παράλληλα όμως υπάρχει και η άλλη υποχρέωση. Και μάλιστα πολύ δύσκολα και μετά κόπων επιτεύξιμη. Αυτή είναι η ανάγκη να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, να σου λέει τα πράγματα έξω απ’ τα δόντια και να σε ταρακουνά για τα καλά, προσπαθώντας να μην σε πληγώσει χειρότερα. Κι αυτό είναι η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου.
Αυτό το άτομο με το να σε βλέπει τόσο χάλια πονάει όσο κι εσύ. Καταλαβαίνει τον πόνο σου αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σου επιτρέπει να αυταπατάσαι και να σε αφήνει στον κόσμο που πλάθει το μυαλό σου. Εκτός απ’ τη συμπαράσταση, πρέπει να σου δανείσει και απ’ τη λογική του όσο η δική σου έχει εξαφανιστεί.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο απ’ το να πρέπει να πεις στον κολλητό ή την κολλητή σου, ενώ αυτός υποφέρει, μια πικρή αλήθεια που ξέρεις πως θα τον διαλύσει ακόμη περισσότερο. Ξέρεις όμως παράλληλα πως αμέσως μετά θα του δώσει και τα φτερά που χρειάζεσαι για να βγει απ’ τον λήθαργο.
Κι ακριβώς επειδή τον αγαπάς και είναι τόσο πολύτιμος για σενα, βρίσκεις το θάρρος και τη δύναμη να του πεις όσα δε θέλει να ακούσει γιατί μόνο έτσι θα λυτρωθεί. Κι ας μην είναι σε θέση τη δεδομένη στιγμή. Κι αυτή η πράξη και η δύναμη που θέλει κάποιος για να την κάνει, είναι ίσως η πιο ισχυρή απόδειξη της αληθινής φιλίας.
Από ‘δώ και πέρα να θυμάσαι λοιπόν να λες λίγο πιο συχνά στους κολλητούς σου πόσο σημαντικοί είναι για σενα. Και κυρίως να θυμάσαι να λες κάθε μέρα ένα ευχαριστώ, που υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι στο πλευρό σου.
Επιμέλεια κειμένου Νέλης Χαχάμη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
