Καθώς σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου γαλήνιος και μ’ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο σκέφτομαι δύο πράγματα. Το πρώτο –το τόσο καταλυτικό– είναι το πόσο τυχερή είμαι που ξυπνάω και βλέπω το πρόσωπό σου, που όταν κρυώνω τις νύχτες το ξέρεις χωρίς να στο πω και με παίρνεις την πιο μεγάλη αγκαλιά χαρίζοντάς μου όλη την ευτυχία του κόσμου, που με σκεπάζεις και με χαϊδεύεις για να κοιμηθώ και με προσέχεις γιατί είμαι το πολύτιμό σου.
Το δεύτερο είναι το ότι ο έρωτας τρέφεται τελικά απ’ την καθημερινότητα. Σ’ όλες αυτές τις τόσο δεδομένες στιγμές στην κοινή μας ζωή που όμως συνθέτουν τη μαγεία, την ευτυχία, τη συνένωση.
Έρωτας είναι να σε ζω κάθε μέρα, στη ρεαλιστική σου διάσταση, στις λεπτομέρειές σου κι αυτό να με κάνει να σ’ ερωτεύομαι εκ νέου. Να μην παλιώνεις ποτέ στα μάτια μου, να μη σε συνηθίζω μέσα απ’ την απλότητα της κάθε μας μέρας, αλλά αντιθέτως να με εξιτάρει και να με κινητοποιεί η αλήθεια σου.
Να διαλύεις κάθε μύθο που είχα χτίσει στο μυαλό μου για ‘σένα πριν, που κάποτε μου φαινόταν τόσο γοητευτική αυτή η μυθοποίηση, κι ακριβώς τότε να σε ερωτεύομαι βαθύτερα.
Όταν με ρωτάς αν σ’ αγαπάω κι αν νιώθω όπως στην αρχή, με μια κρυμμένη αγωνία στο βλέμμα, σου απαντάω απόλυτα «όχι». Και πάντα τα μάτια σου ταράζονται, συννεφιάζεις και σαστίζεις. Και επίσης πάντα, σου δηλώνω με αφοπλιστική σιγουριά πως πια νιώθω πολύ περισσότερα και πιο ουσιαστικά απ’ την αρχή.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί τώρα είσαι ο άνθρωπός μου, σε ζω στην απογυμνωμένη πραγματικότητά σου, στην αληθινή σου διάσταση, έχω ξεδιπλωμένες μπροστά μου όλες σου τις πτυχές και αυτό είναι για μένα όλη η ουσία του έρωτα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνομαι ποιος είσαι πραγματικά κι αν είσαι ο ένας. Και πίστεψε με, είσαι.
Καμία μυθοποίηση και καμία ιστορία του μυαλού μου για σένα δεν είναι τόσο αφροδισιακή, όσο η εικόνα σου όταν κοιμάσαι δίπλα μου, ο τρόπος που τρως, το πώς μου πιάνεις ξαφνικά το χέρι όταν περπατάμε, το πώς μου χαμογελάς, μου θυμώνεις, το πώς γκρινιάζεις, το πώς με καθησυχάζεις όταν όλα με τρομάζουν, το πώς με φιλάς όταν κουρνιάζω στην αγκαλιά σου μες στο κρύο, το πώς οδηγάς και κυρίως το πώς με κοιτάς όταν πια ξαπλώνουμε στον καναπέ το βράδυ μετά απ’ όλα αυτά, και χωρίς να μιλάμε λέμε τόσο πολλά και νιώθουμε τόσο πλήρεις.
Νιώθω πια πως δε θα γινόταν να μην είμαστε εγώ για ‘σένα κι εσύ για ‘μένα, γιατί πολύ απλά η κοινή μας ζωή είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη κοινή καθημερινότητα. Είναι και καθημερινότητα του καθένα μας ξεχωριστά. Ακόμα και τις μέρες που δεν είμαστε στο ίδιο σπίτι, η καθημερινότητα μου είσαι εσύ κι εγώ η δική σου.
Το «καλημέρα μωρό μου» που μου λες κάθε πρωί, είναι το πρώτο μου χαμόγελο και η δύναμή μου για την υπόλοιπη μέρα. Το «να προσέχεις», το «ντύσου καλά», το «μην καπνίσεις άλλο», το «γιατί άργησες ν’ απαντήσεις στο μήνυμα;», το «γιατί δε με πήρες τηλέφωνο, με ξέχασες;» κι άλλες τόσες φαινομενικά τόσο κοινές φράσεις είναι η αστείρευτη πηγή του έρωτα, η πηγή που τον κρατά ζωντανό, ορμητικό και γεμάτο πάθος.
Δεν είναι το τι πίστευα πως είσαι πριν σε ζήσω, δεν είναι η τελειότητα μέσα στην οποία σε είχα βάλει στο μυαλό μου πριν σε μάθω, δεν είναι ο χαρακτήρας που νόμιζα ότι έχεις πριν γνωρίσω τον πραγματικό που διατηρούν τον ενθουσιασμό και τη γλυκιά αγωνία.
Με εξιτάρει και με παθιάζει το ίδιο το γεγονός πως σ’ έχω, πως είσαι μέρος μου κι είμαι δικό σου, πως ζούμε και περπατάμε στον ίδιο δρόμο, πως σ’ αγγίζω κι είναι κάθε φορά η πρώτη, πως είναι το όνομα μου αυτό που εμφανίζεται πιο πολύ από κάθε άλλο στο κινητό σου κάθε μέρα.
Δε βαφτίζω ρουτίνα καμία τέτοια ευλογημένη καθημερινότητα γιατί εμείς, μωρό μου, ξέρουμε πως αυτό είναι στ’ αλήθεια ο έρωτας. Να ζεις τις ίδιες απλές κι απαραίτητες σκηνές της ζωής και να σου φαίνονται καινούριες κάθε μα κάθε μέρα γιατί ο άνθρωπός σου δεν ξεθωριάζει ποτέ στα μάτια σου. Γίνεται συνήθεια όχι όμως με έννοια αρνητικά φορτισμένη. Αγαπάς το να γίνεται συνήθεια. Λατρεύεις αυτή την εκδοχή της συνήθειας. Σου είναι αναγκαία, είναι η ζωή σου.
Αν δε σε είχα, η μυθοποίηση γύρω από σένα, ή μάλλον γύρω απ’ αυτό που θα νόμιζα πως είσαι αργά ή γρήγορα θα γινόταν θαμπή, θα εξαφανιζόταν λίγο-λίγο. Κι αυτό γιατί η μυθοποίηση δεν τροφοδοτείται, δεν έχει βάση. Ενώ όσα νιώθω για σένα, είναι άσβεστα, ακριβώς επειδή κάθε αύριο μου θυμίζεις πόσο μοναδικό ήταν το χτες. Και πώς να μη θέλω να ζω κάθε μέρα ένα καινούριο υπέροχο χτες;
Και όπως εσύ μου έμαθες, ο Μαγιακόφσκι κάποτε έγραψε:
«(…)Γιατί η Αγάπη, δεν είν’ ένας τρυφερός παράδεισος μα η βίαιη επίθεση της λαίλαπας νερού και φωτιάς.»
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
