Και με τα πολλά, πέρασε κι ο χειμώνας, τέλειωσαν τα κρύα και τα χουχουλιάσματα κι επισήμως πια το καλοκαίρι είναι εδώ. Οι μέρες είναι μεγάλες, τα μπάνια έχουν αρχίσει, τα κοκτέιλς είναι δεδομένα κι η διάθεση όλων είναι πιο ανάλαφρη και πιο χαλαρή.
Όλα καλά ως εδώ ή μάλλον παραπάνω από καλά. Και κάπου ανάμεσα στα σχέδια για διακοπές ή μονοήμερες αποδράσεις στη θάλασσα ακούγεται συχνά-πυκνά η κλασική ερώτηση «πώς θα βγω στην παραλία;» κι άλλες παρόμοιες που δηλώνουν ξεκάθαρα την ανασφάλεια και συχνά την ντροπή πολλών.
Και τι ακριβώς σημαίνει ντρέπεσαι να βγεις στην παραλία; Υπάρχει κάποιος που καθορίζει το ποιος πρέπει να ντρέπεται και ποιος όχι κι εν τέλει γιατί να ντρέπεται κανείς εξαρχής;
Είναι το λιγότερο απαράδεκτο κι άδικο προς τον εαυτό σου να νιώθεις άσχημα για ‘σένα, να περνάνε τέτοιου είδους σκέψεις απ’ το μυαλό σου και να βασανίζεσαι. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως αν μπει κανείς στη διαδικασία να σκέφτεται έτσι όντως βασανίζεται κι αυτή η ντροπή που νιώθει του προκαλεί αρνητικά συναισθήματα κι άσχημες σκέψεις.
Κανένας δεν είναι σε θέση να ορίσει αποδεκτά και μη πρότυπα και κανένας δεν πρέπει να έχει αυτό στο μυαλό του και με βάση τις ανοησίες των άλλων να κατατάσσει σε κατηγορίες τον εαυτό του. Όταν μιλάμε για ανθρώπους, σώματα, χαρακτήρες, δεν υπάρχουν ταμπέλες και κατατάξεις. Ο καθένας είναι όντως μια κατηγορία μόνος του: η κατηγορία που αυτός δημιουργεί.
Είναι παραπάνω από αναγκαίο να ζεις απελευθερωμένα και απενοχοποιημένα κι όχι επειδή ξαφνικά έγινε και αυτό μόδα αλλά γιατί έτσι πρέπει να ζει ο καθένας μας. Δεν έχεις να λογοδοτήσεις σε κανέναν πέραν του εαυτού σου, τον οποίο αν αγαπάς, τον αγαπάς είτε με ρούχα είτε χωρίς.
Αν παρατηρήσεις γύρω σου θα καταλάβεις πως τα πρότυπα κάθε εποχής καθορίζονται από χαζές κοινωνικές επιταγές που κι αυτές αλλάζουν κι αναγκαζόμαστε κάθε φορά να γινόμαστε μπαλάκια που πηδούν από ‘δω κι από ‘κει για να καταφέρουν να προσαρμοστούν στα αναπροσαρμοσμένα αυτά πρότυπα.
Και κάπου εκεί χανόμαστε εντελώς και παρασυρόμαστε από ρεύματα και νοοτροπίες που είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν και να υιοθετούνται. Πρέπει λοιπόν να σκέφτεσαι πάρα πολύ καλά από πού προέρχεται κάθε σου αρνητικό συναίσθημα, να εντοπίζεις τη συνήθως χαζή βάση στην οποία το έχεις στηρίξει και να το αποδομείς.
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου είτε είναι τρομερά αδύνατος, είτε είναι στρουμπουλός κι αφράτος, είτε είναι κορμί φιδίσιο. Να σκέφτεσαι πως αυτό που είσαι είναι δημιούργημα εντελώς δικό σου, είναι εσύ και δεν υπάρχει κανένα πιστό αντίγραφο. Η απελευθέρωση δεν είναι μία μόδα που έτυχε αυτή την περίοδο να συζητιέται πολύ και να είναι must και γι’ αυτό πρέπει εσύ να παριστάνεις τον cool και τον άνετο ενώ μέσα σου βράζεις.
Η απελευθέρωση, η πραγματική κι όχι η φεισμπουκική, είναι απαραίτητη για να ζεις καλά κι είναι μια διεργασία που πρέπει να κάνεις με τον εαυτό σου και που του το χρωστάς.
Μην πέφτεις σε παγίδες και μην ακολουθείς το ρεύμα σαν να είσαι χαμένο ψαράκι. Κοιτάξου σ’ έναν καθρέφτη –όσο κλισέ κι αν το ‘χουμε κάνει να μοιάζει πια– και φρόντισε να πιστέψεις στ’ αλήθεια πως αυτό ακριβώς που βλέπεις το αγαπάς και πάνω απ’ όλα το σέβεσαι.
Να θυμάσαι πως κάθε φορά που θα λες «ντρέπομαι να βγω στην παραλία» δε θα σέβεσαι εσένα κι ό,τι έχεις δημιουργήσει με εσένα μέχρι σήμερα κι όλα αυτά γιατί έχεις πιστέψει σε χαζά πρότυπα και καλούπια. Μα ποιος μπορεί να πιστεύει πως ένας άνθρωπος κι ο απέραντος κόσμος που έχει μέσα του χωράει σε ένα ηλίθιο και μικροσκοπικό καλούπι;
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
