Στην επέτειο του πραξικοπήματος, ανεγκέφαλοι υψώσανε σημαία της χούντ@ς

Το καλό σε αυτή τη χώρα που ζούμε είναι ότι δε βαριέσαι ποτέ. Ανοίγεις τον υπολογιστή σου κυριακάτικα να χαζέψεις στο internet και πέφτεις πάνω σε γεγονότα και ειδήσεις, από αυτές που σε κάνουν να απορείς, από αυτές που ανοίγουν μέσα σου φιλοσοφικού τύπου αναζητήσεις σχετικά με το κοινωνικό γίγνεσθαι εν γένει.

Διαβάζουμε λοιπόν ότι έχει δημιουργηθεί ένας μικρός χαμός στη Σπερχειάδα Φθιώτιδας εξαιτίας ενός πρωτοφανούς περιστατικού. Κάποιος ύψωσε σε αγροτικό συνεταιρισμό τη σημαία της χούντ@ς, ξέρετε αυτή με το πουλί που έλεγε και ο Κιμούλης στη «Λούφα και Παραλλαγή», αντικαθιστώντας την ελληνική. Όσοι το αντιλήφθηκαν έγιναν έξαλλοι με αποτέλεσμα η σημαία αυτή να κατέβει από τον υπεύθυνο της αποθήκης και να ξανανέβει στη θέση η ελληνική σημαία. Κάποιοι κακεντρεχείς έσπευσαν να κάνουν περίεργους συνειρμούς του τύπου σήμερα είναι 21 Απριλίου, ημέρα εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της χούντ@ς και γι’ αυτό κάποιοι νοσταλγοί αποφάσισαν να αποτίσουν φόρο τιμής στα «εκλεκτά» εκείνα μέλη του στρατεύματος αλλά και τους πολιτικούς που «τίμησαν» τη χώρα με την επταετή «προσφορά» τους. Βιαστικά συμπεράσματα θα πούμε εμείς.

Υπάρχουν πλείστες όσες εξηγήσεις για το περιστατικό αυτό, ας μην είμαστε εξαρχής καχύποπτοι. Πρώτον, μπορεί αυτός που έχει το βαρύ και ιερό καθήκον της έπαρσης και της υποστολής της σημαίας να βαρέθηκε τόσα χρόνια το ίδιο θέαμα και να θέλησε να κάνει μια αλλαγή έτσι για να σπάσει η μονοτονία. Υποψιαζόμαστε όμως ότι ο πιο προφανής λόγος είναι άλλος. Στην είδηση αναφέρεται ότι το εν λόγω κτίριο ήταν έδρα του αγροτικού Συνεταιρισμού Σπερχειάδας ο οποίος δυστυχώς επτώχευσε και περιήλθε στα χέρια του Συνεταιρισμού Λάρισας. Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι ο φοίνικας, το πουλί που αναφέραμε πιο πάνω, ο οποίος φοίνικας ξαναγεννιέται εκ της τέφρας του, συμβολίζει τον Συνεταιρισμό της Σπερχειάδας που κάποια στιγμή θα ξαναγεννηθεί και θα μεγαλουργήσει όπως στο ένδοξο παρελθόν. Όπως και να έχει πάντως το θετικό είναι ότι έχει ήδη παραγγελθεί διερεύνηση του γεγονότος, συνεπώς θα χυθεί κι εδώ άπλετο φως μάλλον από αυτό που μας έχει τυφλώσει τώρα τελευταία.

Στις 21 Απριλίου του σωτήριου έτους 1967 ξημέρωσε μια διαφορετική ημέρα για την Ελλάδα. Μέσα σε λίγες ώρες είχε καταλυθεί το πολίτευμα, είχαν ανασταλεί όλες οι διατάξεις του συντάγματος και μια ομάδα στελεχών του στρατεύματος  είχε εγκαθιδρύσει μια στρατιωτική δικτατορiα πιάνοντας τους όλους στον ύπνο. Επικεφαλής ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός και ο Νικόλαος Μακαρέζος, οι οποίοι είχαν φροντίσει ήδη να κινητοποιήσουν τους μηχανισμούς εκείνους του στρατεύματος που ήταν απαραίτητοι προκειμένου να υλοποιήσουν το σχέδιο τους. Είχε προηγηθεί μια ταραχώδης περίοδος πολιτικής αποσταθεροποίησης, με συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων, αντεγκλήσεων της εκάστοτε κυβέρνησης με το παλάτι και όλα αυτά βέβαια με τις ευλογίες του λεγόμενου «αμερικανικού παράγοντα» που αν και δε συνέβαλε καθοριστικά, δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει μια τέτοια κατάληξη. Για τα πεπραγμένα της περιόδου εκείνης έχουν χυθεί αμέτρητοι τόνοι από μελάνι, έχουν ακουσθεί χιλιάδες μαρτυρίες ανθρώπων που υπέφεραν στα χέρια βασανιστών και έχουν βγει στο φως πολυάριθμα ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα.

Τον Ιούλιο του 1974 μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αφού είχαν προηγηθεί τραγικά γεγονότα όπως η εισβολή των τ@νκ στο Πολυτεχνείο, επήλθε η κατάρρευση του δικτατορ1κού καθεστώτος. Οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν και οι περισσότεροι παρέμειναν στη φυλακή μέχρι το τέλος της ζωής τους.