Πριν λίγο, ξύπνησες με άγχος για κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συνήθως. Για αλλαγή, παραμερίζονται στο μυαλό σου τα γνωστά και καθημερινά -τρεξίματα, υποχρεώσεις, μαθήματα ή δουλειά, σκέψεις για το μέλλον.
Κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι με βλέμμα απλανές, περιμένοντας τα γρανάζια του μυαλού σου να στροφάρουν λίγο πιο γρήγορα. Χρειάζεται κυνήγι, τύχη και θράσος για να εντυπωθεί σαν πυρωμένο σίδερο ο χαρακτήρας κάποιου στο μυαλό κάποιου άλλου, ειδικά αν η πρώτη εντύπωση ήταν comme ci, comme ca. «Και τώρα, τι κάνουμε;», σκέφτεσαι.
Ανοίγεις τα δάχτυλά σου και ξεκινάς να μετράς, θετικά κι αρνητικά, σαν να μαδάς τη μαργαρίτα. Αντί για «Μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά» έχεις βάλει κάτω ένα σετ από συν και πλην, δικά σου συν και πλην. Χτες στο café, εκεί που ενώθηκαν τα δύο τραπέζια και γίνατε όλοι μια χαρούμενη παρέα απ’ το πουθενά, δεν έδωσες και πολλή βάση στα γύρω-γύρω. Το βλέμμα σου κι η προσοχή σου καρφώθηκε απέναντι διαγώνια.
Στον Πέτρο, όπως έμαθες μέσα σε λίγα λεπτά. Εμφανίσιμος, γελαστός, χαλαρός τύπος, κυρίευσε τα μάτια σου μέχρι να πεις κύμινο. Μιλήσατε, γελάσατε λίγο, κοιτάγατε σε κάποια διαστήματα λίγο από ταβάνι και λίγο από πάτωμα, έχεις το fb του και έχει το δικό σου. Μια χαρά ως εδώ.
Χλιαρά πράγματα όμως, ρε γαμώτο. Καλά, πώς να μην ήταν χλιαρά, στο τραπέζι σύνολο είχατε μαζευτεί 8 άτομα, συλλογίζεσαι, υπήρχε περίπτωση να εξελιχθεί πιο ζεστά το πράγμα με τόσο κόσμο μπροστά; Ούτε καν. Παρ’ όλα αυτά, δε σου βγαίνει απ’ το μυαλό ότι δεν έκανες και την καλύτερη πρώτη εντύπωση όλων των εποχών και των έξι ηπείρων.
Τελευταία στιγμή πήγες για καφέ, φιλική φάση θα ήταν, φόρεσες ό,τι βρήκες μπροστά σου κι έφυγες. Ούτε περιποιήσεις, ούτε φαντεζί ρούχα που να φέρνουν στο Milan Fashion Week, ούτε τίποτα. Πάλι καλά που δε φόρεσες καμιά σκισμένη φόρμα μες στη φούρια σου.
Καλλωπισμός και ντύσιμο, στα πλην. Γέλιο κι ύφος, στα συν. Κάτι παγωτά φιστίκι-σοκολάτα που κόβεις το κεφάλι σου ότι έχουν αποτυπωθεί, μεταξύ άλλων, στο κούτελο σου σε μορφή τατουάζ «Το Αχόρταγο Τέρας Ξαναχτυπά», στα πλην. Το ότι δεν αδιαφόρησε τελείως, στα συν.
Το ότι ψηλό κι αγέρωχο εκπρόσωπο του ανθρώπινου είδους δε σε λες, στα πλην μάλλον. Χώρια οι φακίδες, το μαλλί που δεν ήταν κατευθείαν από haute coiffure, το αμήχανο γελάκι, η έλλειψη φανταχτερού μακιγιάζ, τα παπούτσια που ορκιζόσουν ότι δε θα ξαναβάλεις αλλά είναι τόσο άνετα τα άτιμα… Πω-πω, τόσα πλην δεν έχει ούτε βιβλίο Άλγεβρας Γ’ Λυκείου. Τραγωδία, φρίκη! Άστο να πάει στο διάολο. Κάθεσαι και σκέφτεσαι χωρίς λόγο.
Απ’ την άλλη, εσύ δεν έχεις ταράξει το μισό κοινωνικό σου κύκλο (ο άλλος μισός είναι απ’ αυτούς που μιλάτε μια φορά το εξάμηνο, δε μετράει) με τις θεωρίες σου; Ότι ο άνθρωπος μετράει, όχι η πρώτη εντύπωση; Ότι πρέπει να είμαστε πάντα περήφανοι για τον εαυτό μας; Ότι, διάολε, αυτοί που μας γουστάρουν μόνο όταν μας πετύχουν μπροστά τους στην πένα λίγο πριν ξεκινήσει το ρεβεγιόν, είναι «φάτε μάτια ψάρια» και βασικά δεν τους αξίζουμε;
Εσύ τα λες αυτά, όχι ο παραδίπλα. Μα ναι, το ξέρω ότι δεν σε πέτυχε στα καλύτερα σου ο έρωτας. Το στριφνό μπασταρδεμένο φτερωτό μωρό κάνει ό,τι γουστάρει, όχι ότι του υποδείξεις εσύ, έτσι πάει το πράγμα 2.500 χρόνια τώρα και βάλε.
Και λοιπόν; Είπαμε, κυνήγι και θράσος, πασπάλισε με λίγη τύχη και ψήσε στο φούρνο για 60 λεπτά. Μην αλλάζουμε το τι πρέπει να κάνεις επειδή έτυχε να φοράς τα τάδε παπούτσια και δεν ήταν όλα προσχεδιασμένα με τη μεθοδικότητα ληστή τραπεζών σε σενάριο του Χόλιγουντ.
Μετά την πρώτη εντύπωση, μένει σε εκκρεμότητα κι η δεύτερη! Εξοπλίσου λοιπόν με τα όπλα σου, την πανοπλία σου, τα πυρομαχικά σου, το χαμόγελό σου πρωτίστως και τη διάθεση στα ύψη και ξεκίνα το στάδιο δύο, αυτό που μπορεί κανείς να μην περίμενε ότι θα βρει μπροστά του πριν πέσει κάτω κατάπληκτος.
Κι όταν τελειώσεις, όταν όλα καταλήξουν εκεί που πρέπει, θα θυμηθείς να πνίξεις το φτερωτό κατσαρομάλλικο πλάσμα με τη φαρέτρα, τα βέλη και τα παρελκόμενα. Άλλη φορά, να μην παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες, χωρίς να έχεις προλάβει καν να ντυθείς όπως θα γούσταρες. Θα του δείξεις εσύ, θα δει τι θα πάθει…
Επιμέλεια Κειμένου Γιάννη Ματζαβράκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γιάννης Ματζαβράκος
