Ξυπνάς το πρωί κι ενστικτωδώς το χέρι πάει στο κομοδίνο. Σηκώνεις το κινητό και βλέπεις τα notifications. Ασυνείδητα, χωρίς να το πολυσκεφτείς, αισθάνεσαι καλά. Τα notifications είναι πολλά, αλλά εκτός απ’ όλα τα άλλα υπάρχει κι «αυτό». Το μικροσκοπικό σημάδι της τεχνολογίας που δείχνει ότι σου μίλησε, σου έστειλε νέο μήνυμα.
Κάθεσαι στο κρεβάτι με τα γόνατα σταυρωμένα και διαβάζεις. Ανάλογα με το τι θα δεις, απαντάς αμέσως, ή περιμένεις να ξυπνήσει περισσότερο το μυαλό και το χέρι, λίγο αργότερα ίσως, μετά τον καφέ σου, για να το πιάσεις καλύτερα.
Και τώρα αρχίζουν τα ερωτήματα. Τι απαντάς; Πότε απαντάς; Γενικά, απαντάς, ή άστο γι’ αργότερα να ψηθεί πιο καλά το πράγμα στους 180 βαθμούς με συχνό γύρισμα; Επικαλείσαι το Συμβούλιο των Σοφών που έβγαλε τα πορίσματά του χτες, όταν είχατε πιάσει μαζί τη φάση, μήνυμα στο μήνυμα, συλλαβή στη συλλαβή, νόημα στο νόημα και τα αναλύσατε όλα. Γι’ αυτό είναι οι φίλοι, στην ανάγκη φαίνονται.
Το Συμβούλιο κατέληξε ότι πρέπει να παίξεις καλά το παιχνίδι. Μη ρωτάς ποιο παιχνίδι, είναι πιο παλιό κι απ’ τους παλιότερους, ανθρώπινους πολιτισμούς. Σήμερα μπορεί να μην περνάμε απ’ τα γλυκά ματάκια στη ροπαλιά στο κεφάλι, που θα οδηγήσει στη σπηλιά κι ό,τι ήθελε προκύψει, όμως απλώς τα εργαλεία έχουν αλλάξει, το παιχνίδι εκεί είναι και περιμένει να κάνεις την κίνησή σου.
Μπορείς να το κάνεις; Η επιλογή είναι καθαρά στα χέρια σου, πώς θα το χειριστείς, θα παίξεις σκάκι ή τον παπά; Τι εννοείς δεν είναι όλοι καλοί στο σκάκι; Ενα παράδειγμα είναι μόνο, απλώς τυχαίνει να έχει εκατομμύρια συνδυασμούς κινήσεων που εξελίσσονται ανάλογα με την κίνηση που κάνει η απέναντι πλευρά.
Απ’ την άλλη, ο παπάς βασίζεται στο να ποντάρεις κάπου στην τύχη, εκεί που νομίζεις ότι θα πιάσει τόπο η επιλογή σου. Συνήθως βέβαια δεν πιάνει, αλλά βασίζεται πιο πολύ στο ένστικτο, όχι στις βαθυστόχαστες στρατηγικές.
Σκέφτεσαι τι έγινε προχτές που βρεθήκατε. Τα σημάδια που είδες κι ένιωσες στον αέρα. Πρώτο ραντεβού ήταν αυτό! Περάσατε γαμάτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, πέρασαν οι ώρες σαν να ήταν κάνα τεταρτάκι. Θα μπορούσατε στάνταρ να μιλάτε για ώρες, όπου και να πήγαινε η κουβέντα. Αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο; Αμέ, ακόμη κι αυτό, όλο και κάτι θα βρίσκατε να πείτε, δεν αμφιβάλλεις καθόλου.
Υπάρχει ένα μικρό, τοσοδούλι θέμα βέβαια. Δεν παίρνεις όρκο αίματος, αν υπάρχει όντως ερωτική χημεία ανάμεσα στις δυο πλευρές μέχρι τώρα. Τα πρώτα ραντεβού είναι μια κατηγορία από μόνα τους, ο έρωτας πολλές φορές κρυφοκοιτάζει απ’ τη χαραμάδα και γελάει. Ο κανόνας αυτός είναι· η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει καμιά φορά θα κάτσει, με προσχήματα που απ’ την πρώτη στιγμή δεν κρατιούνται από κανέναν και παθιασμένο σεξ δύο ώρες αργότερα στο κοντινότερο κρεβάτι.
Έχει μια διαφορά το «περνάς καλά», το «μιλάς αρκετά», το «κοιτάζεις εκεί που (δεν) πρέπει» με το «Πράσινο φως μανάρι μου, τι άλλο πρέπει να κάνω για να το δεις, πάμε να σου πετάξω τα μάτια και τα μυαλά έξω!». Συχνά, έχεις ένα κουβάρι να ξετυλίξεις πρώτα.
Τι σήμαινε το πονηρό γελάκι εκεί, στο δεύτερο ποτό; Πιο μετά, όταν εντελώς τυχαία το κινητό έπεσε κάτω κι έσκυψε να το πιάσει, να το βγάλεις το μοιραίο, το πρόστυχο συμπέρασμα, ή ήταν γκαντεμιά της στιγμής κι η κακιά η ώρα;
Τελικά, γουστάρει όντως; Υπάρχει αυτή η ρημάδα η ερωτική χημεία μεταξύ σας, ή θα πάρεις φόρα τρέχοντας στο πουθενά; Για σένα μπορείς να μιλήσεις –απλά κι αληθινά: Ναι, γουστάρεις, η φάση προχωράει ακριβώς όπως τη φαντάστηκες. Οι εικόνες έχουν κατασταλάξει στο μυαλό σου, πασπαλισμένες μ’ όσο ρομαντισμό και λάγνες σκέψεις χωράνε στην περίσταση.
Το πακετάκι εδώ πέρα είναι ακριβώς ότι μόνο για σένα μπορείς να μιλήσεις. Απέναντί σου, σπάνια τα πράγματα είναι φουλ ξεκάθαρα. Πρέπει να περάσεις από φίλτρα κι αποκρυπτογράφηση νοήματα, λέξεις, καταστάσεις και κινήσεις. Ν’ αποφύγεις να περπατήσεις πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα, μην τσουρουφλίσεις τα ποδαράκια σου χωρίς αιτία, δε λέει.
Το πιάνεις λίγο φιλοσοφικά απ’ την αρχή το θέμα –Αν δε γουστάρει, τότε γιατί μιλήσατε; Γιατί βγήκατε; Γιατί μιλήσατε πάλι, ξανά και ξανά μετά το ραντεβού; Υπό νορμάλ συνθήκες, όλα πάνε όπως πρέπει, στρωτά και νοικοκυρεμένα. Το αγγελάκι στο δεξιό σου ώμο, αυτό σου ψιθυρίζει γλυκά-γλυκά στο αυτί.
Το διαολάκι στον αριστερό όμως σου τρυπάει το μυαλό με τη μικροσκοπική του πιρούνα, γαμώτο! «Και κόβεις στάνταρ το χέρι σου ότι δε σε παίζει;». Για το χαβαλέ, ξέρεις, σαν φτηνιάρικη σαπουνόπερα.
Θα πας στο επόμενο ραντεβού και θα ξεκινήσουν τα «Δεν είμαι σε φάση για τίποτα, εγώ φταίω όχι εσύ, σόρι» ή τα «Περνάμε ωραία αλλά είναι μια περίεργη περίοδος μωρέ, ξέρεις τώρα, η δουλειά μου, η ανάδρομη Αφροδίτη, το ψήφισμα του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στη Γουαδελούπη». Οπότε, μην κρατάς ψηλά τη σημαία της προσδοκίας, για το δικό σου το καλό.
Αν αναρωτιέσαι πώς να περιμένεις με ηρεμία βουδιστή μοναχού, μέχρι τα πράγματα να ‘ναι πιο ξεκάθαρα, απλό είναι: ψυχραιμία, ζεν και καθαρό μυαλό χρειάζεσαι. Δε θα σου κάτσουν εσένα όλα τα στραβά μαζί, του κερατά. Να βγάλεις τον καλό, αυθεντικό σου εαυτό και δε θα παίζει καν αφορμή να προσποιηθεί μαζί σου, ακόμη και να θέλει.
Στο είπε το Συμβούλιο των Σοφών, το “check mate” δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Επιμέλεια κειμένου Γιάννη Ματζαβράκου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Γιάννης Ματζαβράκος
