Θυμάσαι, ασυναίσθητα, χρόνια περασμένα. Προφανώς όχι πάμπολλα, πάντως αρκετά. Στο κάτω-κάτω, πρακτικά όλοι όσοι ξέρεις είναι «άνθρωποι των δύο αιώνων», το λες και κατόρθωμα!
Βασικά, θυμάσαι γιαγιάδες και παππούδες, μη σου πω και πιο πίσω. Άνθρωποι από άλλες εποχές, όταν τα πράγματα εκτυλίσσονταν έως και 100% αντίστροφα απ’ ότι θα θεωρούσες εσύ φυσιολογικό σήμερα.
Σου ‘ρχονται στο μυαλό λόγοι, διδαχές και κηρύγματα από τους παλαιότερους. «Ήθος, παιδί μου, πρέπει να πορεύεσαι στη ζωή με ήθος!», «Να είσαι ηθική, μην σε κακοχαρακτηρίσουν!» ή ακόμα και «Να το προσέχεις το κορίτσι, μην το ατιμάσεις. Ακούς κακομοίρη μου;».
Λοιπόν ναι, είναι συμβουλές από άλλον αιώνα αυτές. Όχι πως σήμερα έχουμε ανακαλύψει τα ιπτάμενα αυτοκίνητα, την τηλεμεταφορά και τις τέλειες, αψεγάδιαστες ανθρώπινες σχέσεις – ακόμα και η φαντασία των καλύτερων συγγραφέων sci-fi δεν έχει φανεί αρκετή για να λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Κοιτώντας τον καθρέφτη σου, ώρες-ώρες νιώθεις πως, ε, όσο να πεις, έχεις βουτήξει μέχρι τη μέση σε ένα γλυκούλι βούρκο, γεμάτο με μικρές αμαρτίες.
Δε θα πας στον ιερατικό σου να εξομολογηθείς, όπως έκανε η γιαγιά σου η συγχωρεμένη. Μα κάπου πρέπει να τα πεις και ‘συ, όλα αυτά που σε τρώνε σα σαράκι. Το ότι παγιδεύτηκες στην ρουτίνα, αυτή που κάποτε ήταν «σχέση» με προοπτικές, αγάπες και λουλούδια. Το ότι βλεπόσασταν πιο σπάνια κι από δεύτερα ξαδέλφια που έμεναν στην άλλη άκρη της πόλης. Το ότι για πολύ καιρό, ήσουν υπόδειγμα ηθικής.
Τα σκέφτεσαι και φουντώνεις λίγο, από αγανάκτηση, από δίκαιη οργή βρε παιδί μου! Ξέρεις ποιο είναι το κακό με τις μακροχρόνιες σχέσεις; Ο έρωτας καταπλακώνεται από πιτόγυρα και ζαβλακώνεται στην τηλεόραση. Να τα λέμε αυτά, πριν σκάσετε απ’ το φαΐ και κάνουν seppuku τα εγκεφαλικά κύτταρα altogether.
Ξεκινάς με αγάπες, λουλούδια, σεξ, βόλτες, περιπλανήσεις, εξομολογήσεις, σεξ, κατάλαβες πώς πάει το μοτίβο, ναι; Ε, αυτά είναι τόσο μακρινά όσο κι οι συμβουλές της γιαγιάς σου. Τώρα δεν έχει τέτοια. Έχει κάνα φαγητό ή ποτό έξω πού και πού, με κάνα φιλικό ζευγάρι, καμιά φίλη ή φίλο από αυτούς τους άλλους, τους ελεύθερους, ξέρεις τώρα, αυτούς που μάλλον ευχαριστούν θεούς και δαίμονες που δεν είναι στη θέση σου – ή τουλάχιστον αυτό θέλεις να πιστεύεις.
Περνάει ο καιρός με πιο αραιό σεξ, πιο αραιά γλυκά ξυπνήματα, πιο αραιά χαμόγελα, πιο αραιή ευτυχία, για να είσαι ειλικρινής. Αυτά έχει τώρα το μενού και φυσικά όταν και αν κάτσει να το σκεφτεί αυτό κανείς, δε γουστάρει μία! Πολύ συχνά καταλήγει εκεί η κατάσταση, γιατί έτσι – ακόμα και πριν προχωρήσει κανείς σε βήματα «χωρίς επιστροφή» με γάμους, στέφανα και κουτσούβελα.
Τα ξέρεις όλα αυτά, αφού καινούργια δεν είναι, ούτε πρώτη φορά κάθεσαι να τα σκεφτείς. Γι’ αυτό λοιπόν, τι έκανες; Δαχτυλάκι-δαχτυλάκι στην αρχή, αργά και διστακτικά, βούτηξες το ένα πόδι στον γλυκούλι βούρκο που είπαμε πριν. Αργότερα, προφανώς και το άλλο πόδι. Να μην τα πολυλογούμε, τώρα είσαι στη μέση και πιο πάνω.
Είναι ωραίες, εθιστικές και αναζωογονητικές οι μικρές αμαρτίες που δε θα μάθει κανείς! Το να φαντάζεσαι ολόκληρα περίτεχνα σενάρια που ξεκινάνε από ένα βαρετό πρωινό στο café της γειτονιάς και καταλήγουν σε όργια με σερβιτόρους και σερβιτόρες, σε μία βίλα αυστηρά φρουρούμενη από τα περίεργα μάτια και τους συμμετέχοντες να φοράνε μάσκες.
Το να τρως με ένοχο βλέμμα, αντίστοιχο σίγουρα αυτού που έχουν οι κλέφτες διαμαντιών σε μεγάλα κοσμηματοπωλεία την ώρα της μεγάλης διάρρηξης, μερικά σοκολατάκια παραπάνω όταν δε σε βλέπει κανείς – και να γίνεσαι και χάλια, απλά γιατί μπορείς!
Το να λες τα εσώψυχά σου όταν είσαι μεταξύ φίλων, ορκίζοντάς τους με όρκο αίματος στους ανίερους θεούς πως αν τα μαρτυρήσουν «εκεί που δεν πρέπει» θα τους σουβλίσεις στην πλατεία και θα γελάς στην κηδεία τους!
Το να βγαίνεις αυστηρά με φιλική παρέα, μόνοι σας, και να το παίζεις ελεύθερο πουλί – για πλάκα βέβαια, έτσι λέτε, δεν ξέρεις αν καμιά μέρα όμως σου γυρίσουν τα μάτια ανάποδα και κοπεί απότομα η πλακίτσα…
Έχεις μαζέψει υλικό για απομνημονεύματα, δεν το συζητάμε, μυθιστόρημα με συνέχειες θα μπορούσες να γράφεις σε περιοδικά. Και οι γιαγιάδες; Και η ηθική; Και τελικά οι πολλές, οι πάρα πολλές, μικρές αμαρτίες εδώ κι εκεί, δεν είναι το ίδιο με μερικές μεγάλες;
Η αλήθεια είναι ότι δε σε νοιάζει και τόσο. Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαστε πολλοί αυτοί με τις μικρές αμαρτίες. Πόσους να χωρέσει πια η ρημάδα η Κόλαση. Μια χαρά θα τα πάμε και στο μέλλον, καθώς τα καλά κορίτσια (και αγόρια) πάνε στον Παράδεισο, τα κακά πάνε παντού.
Κι άστους αναμάρτητους, αψεγάδιαστους, ξενέρωτους καλόγερους να κοιτάνε τα βοσκοτόπια με τα γρασίδια! Με καλή παρέα κι ανοιχτό μυαλό, όλα γίνονται πιο εύκολα – ακόμα κι η ίδια η ρουτίνα, σπάει, θρυμματίζεται και ξαναρχίζετε από την αρχή!
Επιμέλεια Κειμένου Γιάννη Ματζαβράκου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Γιάννης Ματζαβράκος
