Το πρώτο φιλί είναι μια από τις σημαντικότερες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κάτι σαν το σ3ξ και την οδήγηση. Είναι μια μαγική στιγμή, ακόμη κι αν το φιλί αυτό καθαυτό δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Έτσι λένε, εγώ δεν ξέρω. Κι αυτό γιατί, ανήκω στο 14.2% των νεαρών ενηλίκων που, σύμφωνα με την Google, δεν έχουν δώσει το πρώτο τους φιλί. Οπότε, αν είσαι κι εσύ μέρος αυτού του ποσοστού, σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Ένα ερώτημα που θα μείνει για πάντα αναπάντητο, είναι το εξής: Γιατί είναι κοινωνικά κατακριτέο το να μην έχεις δώσει το πρώτο σου φιλί στα είκοσί σου; Στα μάτια όσων το έχουν κάνει, φαίνεσαι σαν γεροντοκόρη, σαν η κυρία που ζει με τις πέντε γάτες της και που, η καημένη, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Κι ας είσαι καταφανώς dog person. Γιατί, και συγγνώμη για την αδιακρισία, αλλά ποιος έθεσε τον κάθε άκυρο ελεγκτή της ερωτικής μας ζωής; Κάνουμε εμείς ερωτήσεις για το δικό τους πρώτο φιλί;
Κι είναι και το άλλο. Σε μια παρέα, το αν έχεις φιλήσει ένα άτομο (και βάλε) είναι μια από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνουν όταν σε γνωρίζουν. Λες κι αυτό λέει κάτι για την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία μας, λες και έχει την οποιαδήποτε σχέση με το ποιοι είμαστε σαν άνθρωποι. Γιατί, αρχικά, πού ξέρει ο καθένας αν δεν έχουμε δώσει το πρώτο μας φιλί από επιλογή δική μας ή των άλλων. Άσε που, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι ξεκάθαρα επιλογή του ίδιου του ατόμου. Εξάλλου, πολλοί από εμάς, επιλέγουμε να περιμένουμε, μιας και θεωρούμε αυτή τη στιγμή αρκετά σημαντική για να τη «χαραμίσουμε» απερίσκεπτα κι επιπόλαια. Άλλοι, πάλι, επιλέγουν να το κάνουν σε μικρότερη ηλικία, χωρίς να το πολυσκεφτούν. Κατανοητά κι αποδεκτά και τα δύο αφού, το μόνο που έχει σημασία, είναι ό,τι επιλέξουμε να κάνουμε να είναι καθαρά δική μας επιλογή, χωρίς πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες.
Δεν υπάρχει σωστή και λανθασμένη απόφαση εδώ. Γιατί, λοιπόν, μόνο που δεν απελάσουμε κάποιον που έχει αποφασίσει να περιμένει; «Τι;!» και «Πλάκα κάνεις! Πώς και έτσι;», είναι κάποιες από τις συνηθέστερες αντιδράσεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Κι άντε μετά να τους εξηγήσεις ότι θέλεις να είναι ξεχωριστό, ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος άνθρωπος, και ότι δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν πέσεις σε αδιάλλακτο άτομο, είναι τσάμπα κόπος το να προβείς σε περαιτέρω επεξηγήσεις. Για να μη μιλήσω για εκείνη τη μία θεία, που στα οικογενειακά τραπέζια θα ρωτήσει «Κανένα γκομενάκι παίζει;», στην προσπάθειά της να ενσωματωθεί στη νεολαία. Φάση, ναι, αν έπαιζε, σε εσένα θα το έλεγα.
Και μετά, έρχεται το βράδυ, ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου κι είναι η ώρα να κάνουν την εμφάνισή τους όλες εκείνες οι ενδόμυχες σκέψεις σου που σε επισκέπτονται μόνο στο σκοτάδι. Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι ίσως εσύ κάνεις κάτι λάθος, ότι μάλλον δεν είσαι αρκετά ωραίος ή ικανός για να προσελκύσεις κάποιον. Σκέφτεσαι ότι, τα περισσότερα άτομα της ηλικίας σου έχουν -αν μη τι άλλο- δώσει το πρώτο τους φιλί. Και μετά γίνεται εκείνη η εσωτερική μάχη, ανάμεσα στο σύμπαν και την προσωπική ευθύνη. Από τη μία, δηλαδή, αποφασίζεις να δράσεις, να το κάνεις να συμβεί. Αλλά, στη συνέχεια, μπαίνει μπροστά το συναίσθημα και ο ρομαντικός εαυτός σου, που λέει ότι θα συμβεί όταν είναι γραφτό, ανεξάρτητα από το αν θα το επιδιώξεις εσύ. Σκέφτεσαι, μάλιστα, εκείνη την άποψη που λέει ότι «αυτό που θέλεις θα έρθει όταν σταματήσεις να το σκέφτεσαι», οπότε εκεί είναι που παραιτείσαι κι αφήνεις το σύμπαν να αναλάβει.
Καλά όλα αυτά, μέχρι την επόμενη φορά που κάποιος θα θίξει και πάλι το ζήτημα. Γιατί, για ακόμη μια φορά, η αυτοπεποίθησή σου θα εξαφανιστεί, βυθίζοντάς σε σέ ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. «Γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» κι «Εμένα τι μου λείπει;», θα αναρωτιέσαι τόσο έντονα ώστε κάποιες φορές θα πιάνεις τον εαυτό σου να το σκέφτεται σχεδόν εμμονικά. Συνήθως, μάλιστα, αυτό το ζήτημα μάς απασχολεί ανά περιόδους. Υπάρχουν στιγμές που το σκεφτόμαστε υπερβολικά συχνά, κι άλλες που δε μας απασχολεί καθόλου.
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, όμως, είναι ότι θα δώσουμε το πρώτο μας φιλί όποτε εμείς θελήσουμε, χωρίς να μας νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Ο καθένας έχει τη γνώμη του για κάθε ζήτημα, ακόμα και γι’ αυτά που δεν τον αφορούν καν. Και, καλώς ή κακώς, πρέπει να ζήσουμε με αυτό. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι περισσότεροι στην ηλικία των είκοσι, έχουν δώσει το πρώτο τους φιλί, όμως αυτό δεν είναι κάτι περισσότερο από αυτό που είναι. Και σίγουρα δεν υπάρχει σωστή ηλικία για κάτι τέτοιο, ποτέ δεν είναι «πολύ νωρίς» ή «πολύ αργά». Κι αυτό, άλλωστε, το αποδεικνύουμε όλοι εμείς, το ποσοστό του 14.2%. Δε μας λες και λίγους.
Συντάκτης: Δανάη Π.
