Οργή προκαλεί τραγικό περιστατικό κακοποίησης ανηλίκου που έγινε πριν από μερικές μέρες σε χωριό λίγο έξω από την Πάτρα, όταν ο 15χρονος βρήκε το θάρρος να παραδεχτεί ότι είναι ομοφυλόφιλος στον πατέρα και τον θείο του. Οι τελευταίοι, σύμφωνα με κατοίκους του οικισμού, έξαλλοι καθώς ήταν, ξυλοκόπησαν άγρια για τιμωρία το παιδί, το οποίο εθεάθη στην πλατεία του χωριού, αιμόφυρτο, και μεταφέρθηκε στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο, σε άσχημη κατάσταση, όπου και νοσηλεύεται ακόμα, ευτυχώς, εκτός κινδύνου.
Ενώ ενημερώθηκε η ΕΛΑΣ από το ίδιο το θύμα, αφού, μέρες μετά το περιστατικό οι δράστες παρέμεναν ατιμώρητοι κι έτσι ανέλαβε δράση και το Χαμόγελο του Παιδιού από τους κατοίκους. Από το Χαμόγελο του Παιδιού ανέφεραν ότι θα γίνει αναφορά στην Εισαγγελία Πατρών για να επιληφθεί του περιστατικού.
Ο «πατέρας», πρώην οικοδόμος και νυν αγρότης, φαίνεται να άσκησε πρώτα λεκτική και στη συνέχεια σωματική βία στο παιδί, μαζί με τον αδερφό του, όπως αναφέρουν μαρτυρίες. Η μητέρα του 15χρονου, η οποία είχε χωρίσει τον άντρα της, βρίσκεται στο πλάι του παιδιού.
Ένα ακόμη περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας συμβαίνει σε αυτή τη «φιλειρηνική» και κάθε άλλο παρά οπισθοδρομική χώρα, με θύμα αυτή τη φορά, ένα παιδί. Αποστροφή προκαλεί και το γεγονός ότι ο ξυλοδαρμός συνέβη μπροστά σε αυτόπτες μάρτυρες, μιας και οι δράστες θεώρησαν πρέπον να χτυπήσουν αλύπητα το παιδί στην πλατεία του χωριού για λόγους… τιμής! Όχι βέβαια πως πίσω από κλειστές πόρτες θα μειωνόταν η βάναυση πράξη, μα είναι πραγματικά τρομακτική η άνεση με την οποία έγινε σε κοινή θέα. Για λόγους τιμής, λοιπόν και για το όνομα που είχαν στο χωριό, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην ελληνική επαρχία, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, ακόμα και η ίδια η αξιοπρέπεια και η κοινή λογική.
Και, δυστυχώς, ένα coming out στην οικογένεια, την ελληνική οικογένεια, έχει, μετά από τόσους αγώνες για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων, ακόμη σοβαρές πιθανότητες να καταλήξει, στην καλύτερη σε εξορία από το σπίτι, στη χειρότερη στο νοσοκομείο. Και εδώ, δε μιλάμε καν για μη κατανόηση κι αποδοχή της διαφορετικότητας. Μιλάμε για την καταδίκη κάθε τι που διαφέρει από αυτό που, εσφαλμένα, θεωρείται στερεοτυπικά κοινωνικά «φυσιολογικό», σε μια κοινωνία όμως γεμάτη παθογένειες, που ξεπλένει με ξύλο την τιμή της, που σίγουρα δεν αμαυρώνει αυτό το 15χρονο αγόρι. Μιλάμε για την έμπρακτη απόρριψη κάθε ανοίκειας κατάστασης την οποία επιλέγουμε να πολεμήσουμε, αντί να μορφωθούμε και να εκπαιδευτούμε στο να την καταλάβουμε. Μιλάμε για στέρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για στέρηση της ελευθερίας, και του δικαιώματος που έχει ο καθένας στη ζωή.
Είναι αδιανόητο ότι, μετά από όλες αυτές τις προσπάθειες για τη συνειδητοποίηση ότι οι γκέι, τρανς, bi, άνθρωποι, είναι απλώς, άνθρωποι, εξακολουθούν να υπάρχουν περιστατικά κάθε μορφής βίας και κακοποίησής τους. Και, μάλιστα, από άτομα της ίδιας τους της οικογένειας, τα οποία όχι μόνο δε στηρίζουν το άτομο, αλλά του επιβάλλουν με τη βία τρομερά τραυματικές για τα ίδια πρακτικές, από θεραπείες μεταστροφής, ως κι αναγκαστικούς γάμους, που είναι κι αυτό μια μορφή βίας, περισσότερο καλυμμένη και ύπουλη.
Για ακόμη μια φορά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αποκαρδιωτική συνειδητοποίηση ότι θα πρέπει να νιώθουμε ντροπή και μόνο ντροπή για τη χώρα στην οποία ζούμε. Το περιστατικό με τον 15χρονο είναι άλλη μία υπενθύμιση για την ξεφτίλα του κόσμου μας, αλλά και την ανικανότητα αυτής της χώρας να προστατεύσει τους πολίτες της, εξασφαλίζοντας τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους. Γιατί ωραίοι οι νόμοι και χρήσιμοι, μα ακόμα τόσοι άνθρωποι κινδυνεύουν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Πόσα ακόμα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να συμβούν για να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα; Πόσοι θα πρέπει να κακοποιηθούν λεκτικά και σωματικά, προκειμένου οι αρμόδιοι να πάρουν επιτέλους στα σοβαρά τη θέση τους; Πόση ντροπή θα νιώσουμε ακόμα για τους «ανθρώπους» που ζουν ανάμεσά μας;
Συντάκτης: Δανάη Π.
