Το φιλαράκι που μας έφτυσε για το αμόρε, είναι τελικά φιλαράκι;

«Τα αγόρια και τα κορίτσια θα έρχονται και θα φεύγουν, αλλά αυτό, είναι για πάντα», είπε η σοφή Phoebe από τη σειρά «Τα φιλαράκια» στον Joey, αναφερόμενη στη φιλία τους, όταν εκείνος ακύρωσε τη συνάντησή τους για να βγει ραντεβού. Και η Phoebe δεν είχε άδικο. Η φιλία ανήκει στην τριάδα με τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή, δίπλα στην οικογένεια και το φαγητό. Αμέτρητες ταινίες, σειρές, βιβλία, ακόμα και αποφθέγματα, έχουν μιλήσει για την αξία της φιλίας, ανά τα χρόνια, με τη δημοφιλή σειρά «Τα φιλαράκια» να αποτελεί την απόλυτη εξύμνηση της ανθρώπινης φιλίας.

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που, όταν βρουν τον έρωτα στο πρόσωπο ενός ατόμου που ανταποκρίνεται, τότε, ξαφνικά, όλος τους ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτό το ένα άτομο. Αλλά και πιο πεζά, μακριά από έρωτες και σχέσεις, όταν υπάρξει κάποιο ερωτικό ενδιαφέρον, ως δια μαγείας, εξαφανίζονται. Είναι λες και οι 24 ώρες της ημέρας, δεν είναι αρκετές για να χωρέσουν τους φίλους, λες και ένας τύπος ή μία τύπισσα κατάφερε να στρέψει όλα τα φώτα πάνω του, αφήνοντας για εμάς μονάχα ψήγματα φωτός. Λες και τα τόσα χρόνια φιλίας διαγράφονται ακαριαία, τη στιγμή που το αμόρε «απάντησε στο στόρι».

Και μία εύλογη απορία που προκύπτει, είναι η εξής: Όλη αυτή η αδιαφορία προς το πρόσωπό μας, είναι μία κατάσταση στην οποία πρέπει απλώς να δείξουμε ανοχή, ή ένας κακός οιωνός για την εξέλιξη της φιλίας μας; Γιατί, φυσικά, όλοι έχουμε περάσει τη φάση όπου η ερωτική μας ζωή ήταν η νούμερο ένα προτεραιότητά μας όμως, επειδή το ψάξαμε, αυτή η περίοδος ανήκει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, στην εφηβεία. Αυτό, ωστόσο, στο οποίο δεν πήραμε απάντηση, είναι τι κάνουμε στην περίπτωση που αυτό συμβαίνει στην ενήλικη ζωή. Ποια είναι, δηλαδή, η στάση που πρέπει να κρατήσουμε, όταν ο έρωτας τυφλώνει το φιλαράκι μας τόσο, ώστε δεν μπορεί καν να δει εμάς.
Και, για να είμαστε σαφείς, όταν λέμε «φτύσιμο», μιλάμε για τις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες ο φίλος μας ασχολείται 24/7 με το γκομενάκι. Μιλάει αποκλειστικά για αυτό, χωρίς καν να ρωτάει αν ζούμε ή αν πεθάναμε, όταν βγαίνουμε έξω, κολλάει στο κινητό περιμένοντας με αδημονία πότε θα λάβει μήνυμα, μιλάς και ονειροπολεί σκεπτόμενο το αμόρε, σε διακόπτει όταν προσπαθείς να πεις κάτι για εσένα, ακυρώνει εξόδους για να βγει ραντεβού, και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για ώρες. Και, όλα αυτά, μοιάζουν σχετικά δικαιολογημένα όταν πρόκειται για αληθινό έρωτα, από εκείνους τους ωραίους, τους ουσιαστικούς. Εκείνους τους έρωτες που προκύπτουν από το πουθενά, σε χτυπάνε κατακούτελα, και σου κλέβουν ό,τι λογική σού έχει απομείνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο φίλος μας έχει άφεση αμαρτιών. Γιατί, πράγματι, ο έρωτας μάς κλέβει τα μυαλά, και αυτή είναι η δουλειά του στο κάτω κάτω. Οπότε, ναι, ας μπει ο έρωτας πάνω από τη φιλία για ένα διάστημα, του δίνουμε το ελεύθερο. Άλλωστε οι φίλοι κάνουν υπομονή και δε βρίσκονται εκεί για μια μέρα αλλά για βάθος χρόνου. Κι αν το φιλαράκι θέλει να ζήσει τον έρωτά του εμείς είμαστε εκεί να το στηρίξουμε.

Τι γίνεται, όμως, όταν δε μιλάμε για έρωτα, αλλά για ένα φλερτάκι των δύο εβδομάδων; Δικαιολογείται και τότε το φτύσιμο; Όταν μπαίνει μπροστά η υποκειμενικότητα και τυγχάνει να είσαι εσύ το κολλητάρι που σε φτύνουν, η κίνηση αυτή μοιάζει ασυγχώρητη.  Και, κυρίως, τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές όταν εμείς αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, από το να μη μας πέτυχε το μαλλί, μέχρι ότι μας έκοψαν στο τελευταίο μάθημα για πτυχίο, και το κολλητάρι αποφεύγει με μαεστρία να συζητήσει οτιδήποτε δεν αφορά τον έρωτά του. Είπαμε, ν ακούσουμε για το νέο σου αμόρε αλλά όχι να σβηστεί όλη μας η καθημερινότητα για αυτό. Ξέρεις τι είναι να λες του άλλου το πρόβλημά σου, και αντί να ακούσει με ενσυναίσθηση, να γυρίζει τη συζήτηση πάλι στο προσωπικό δράμα του τύπου:  «Άσε, κι εμένα δε μου έκανε like στο στόρι»;

Τελικά, ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε; Κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε καρτερικά όλο αυτό να καταλαγιάσει, και το φιλαράκι μας αφού απολαύσει τη φάση του έρωτα επανέλθει και μπορέσει να σκεφτεί κάτι άλλο πέρα από το νέο κόλλημα, ή μιλάμε με ειλικρίνεια για το πώς αισθανόμαστε με την ευχή το αίσθημα της μοναξιάς και της αδικίας που νιώθουμε να ακουστεί με σεβασμό και να μη γίνει αφορμή για μια σειρά παρεξηγήσεων και εμφυλίου πολέμου; «Η υπομονή είναι αρετή», μου λέει συχνά η γιαγιά μου. Και ερωτώ: πρόκειται για έναν καθολικό κανόνα, ή υπάρχει και αυτή η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει; Και, το πιο σημαντικό, το φιλαράκι που μας έφτυσε για το αμόρε, είναι τελικά φιλαράκι;