Είναι εδώ και κάτι βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς εύκολα, γι’ αυτό αποφασίζεις αυτή τη φορά να μη φας βαριά, μειώνεις ακόμα και τους καφέδες που πίνεις μέσα στη μέρα. Πέφτεις στο κρεβάτι σχετικά νωρίς, σβήνεις όλα τα φώτα, αφήνεις ένα παράθυρο μισάνοιχτο για να μη νιώθεις ζέστη, κλείνεις τα μάτια και περιμένεις.
Στην αρχή κάθεσαι χωρίς να κινείσαι πιστεύοντας πως όπου να ‘ναι θα κοιμηθείς. Το ρολόι όμως δείχνει τις ώρες να κυλάνε κι εσύ έχεις ήδη αρχίσει να στριφογυρνάς ασταμάτητα. Ο ύπνος τελικά σε παίρνει τις πρώτες πρωινές ώρες και την υπόλοιπη μέρα αισθάνεσαι τις παρενέργειες.
Όσοι σε βλέπουν κατανοούν το πρόβλημά σου κι αρχίζουν τις συμβουλές για αφεψήματα κι αρώματα λεβάντας που θα δώσουν τη λύση στο θέμα σου. Άλλοι σου προτείνουν να βρεις τι είναι αυτό που σε βασανίζει. Λένε πως μόλις καταφέρεις να το εντοπίσεις κι ύστερα να το αντιμετωπίσεις θα κοιμάσαι ξανά σαν πουλάκι. Αποφασίζεις να το δοκιμάσεις, ξαπλώνεις με τα μάτια κλειστά κι αρχίζεις να σκέφτεσαι. Στην αρχή κάνεις τον απολογισμό σου∙ τι είχες, τι έχασες, πού νίκησες, πού ηττήθηκες.
Οι ώρες περνάνε πάλι σαν νερό μα αυτήν τη φορά έχει βγει κάτι καλό από ένα ακόμα φαινομενικά ατέλειωτο βράδυ. Έμαθες λίγο καλύτερα τον εαυτό σου, είδες πλέον ξεκάθαρα λάθη που έχεις κάνει και δεν ξέρεις αν μπορείς πλέον να τα διορθώσεις, ξεκαθάρισες πού είχες δίκιο και πού άδικο.
Συνειδητοποίησες μερικά από αυτά που υποσυνείδητα φοβάσαι και καταλήγουν να σε αγχώνουν, βρήκες πράγματα που σε έχουν πληγώσει κι έθαψες μέσα σου προτού τα γιατρέψεις. Έπαιξες σε replay συζητήσεις, δοκίμασες διαφορετικές απαντήσεις, έκανες σενάρια. Κατάλαβες ποιοι είναι αυτοί που σου λείπουν και ποιους ανακουφίστηκες που έχασες.
Ξύπνησες ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζητήσεις μια καθυστερημένη συγγνώμη που γυρνούσε στο μυαλό σου εδώ και καιρό, έστειλες μηνύματα σε φίλους και γνωστούς που οι καταστάσεις ήρθαν έτσι και χαθήκατε μα το έχεις μετανιώσει. Έπιασες συζητήσεις ειλικρινείς κι αληθινές, δείχνοντας πιο εύκολα κομμάτια του εαυτού σου, κατέβασες τα τείχη, χαμηλώνοντας για λίγο την ασπίδα σου. Έγινες πιο ευάλωτος μα ταυτόχρονα άφησες να φανεί κι η πιο ανθρωπινή πλευρά σου.
Έτρεξες να βρεις στιλό και χαρτί για να γράψεις ή να σχεδιάσεις την έμπνευση εκείνη που ήρθε απρόσκλητη τη στιγμή που απλά χαλάρωσες κι άφησες το μυαλό σου να ταξιδέψει ελεύθερο. Άρχισες να στέλνεις βιογραφικά σε δουλειές που σου αρέσουν με την ελπίδα να μπορέσεις να αλλάξεις τη δική σου που τόσο αντιπαθείς, μόλις όμως το μάτι σου έπεσε στο ρολόι σκέφτεσαι το πόσο λίγες είναι οι πιθανότητες να λάβεις απάντηση και χαμογελάς.
Συνέχισες και το επόμενο κεφάλαιο απ’ το βιβλίο που διαβάζεις κι έχει φτάσει η αγωνία του στο ζενίθ, άκουσες ακόμα και το τελευταίο κομμάτι από εκείνη την play list με τίτλο «insomnia» που βρήκες, ενώ παράλληλα παραδέχτηκες την τραγική ειρωνεία του ονόματος. Τελείωσες σειρές με σεζόν σε διψήφιο αριθμό κι είδες πρώτα απ’ όλους τα καινούργια επεισόδια που παίχτηκαν στην τηλεόραση.
Έρχονται ακόμα και φορές που το ξημέρωμα σε βρήκε να καθαρίζεις, να ετοιμάζεις πράγματα σε βαλίτσες για επικείμενα ταξίδια, να τακτοποιείς συρτάρια και ντουλάπες ξεχωρίζοντας τα καλοκαιρινά απ’ τα χειμωνιάτικα. Να μαγειρεύεις για να έχεις αύριο έτοιμο φαγητό ή να φτιάχνεις κάτι για να τσιμπήσεις γιατί η ώρα πέρασε κι η πείνα σου χτύπησε για τα καλά την πόρτα.
Κι όλα αυτά τα κατάφερες επειδή μπορεί να έχασες κάποιες ώρες ξεκούρασης, κέρδισες όμως μερικές πολύτιμες στιγμές που είσαι μόνο εσύ κι ο εαυτός σου ενώ τριγύρω υπάρχει απόλυτη ησυχία. Κι αυτές ακριβώς οι στιγμές είναι πραγματικά ανεκτίμητες. Πώς γίνεται λοιπόν στο τέλος να μην αγαπήσεις την αϋπνία σου;
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
