H γκρίνια είναι βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου χαρακτήρα, το ξέρω και το αποδέχομαι. Γκρινιάζω κι εγώ, γκρινιάζεις κι εσύ, γκρινιάζουμε όλοι μας. Το θέμα όμως έχει αρχίσει κάπου να ξεφεύγει. Εντάξει, το ξέρω ότι μπορεί να δυσανασχετείς με πολλά απ’ τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου, αλλά το να μουρμουράς ασταμάτητα γι’ αυτά πρέπει να έχει κατά βάθος κι ένα νόημα.
Το βασικότερο από αυτά είναι να σου φταίνε και να αναλύεις πράγματα που θα μπορούσαν να μη σου είχαν συμβεί ή που περνάνε απ’ το χέρι σου κι απλά εσύ τα χειρίστηκες λάθος με αποτέλεσμα να τα κάνεις μαντάρα. Παραδείγματος χάριν έτρωγες για ένα μήνα σαβούρες και πήρες δύο κιλά, δεν άκουσες το ξυπνητήρι, κοιμήθηκες παραπάνω, έχασες το λεωφορείο, άργησες στη δουλειά, έφαγες κατσάδιασμα ή μπέρδεψες στα λευκά ένα χρωματιστό και τώρα όλη η γκαρνταρόμπα σου φέρνει στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Το να γκρινιάζεις όμως ασταμάτητα για όλα αυτά που δεν έχεις πάνω τους καμιά εξουσία ή που συμβαίνουν σε όλους συνεχώς κι ανεξαιρέτως, δεν είναι απλώς γελοίο, είναι κι εκνευριστικό για τους υπόλοιπους. Έρχεται το Σαββατοκύριακο, βγαίνεις έξω, διασκεδάζεις ή κάθεσαι στο σπίτι σου και ξεκουράζεσαι, οι μέρες περνάνε και τσουπ να σου πάλι Δευτέρα. Ανοίγεις τα μάτια σου κι ετοιμάζεσαι να πας στην ευχή του Θεού. Τότε ξεκινάνε να κάνουν την εμφάνισή τους όλοι αυτοί που αγανακτούν που ξεκίνησε και πάλι μια νέα εβδομάδα. Λες και γίνεται πρώτη φορά στη ζωή τους μετά την Κυριακή να έρχεται η Δευτέρα κι όσο να ‘ναι δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
Το ίδιο ακριβώς παράδοξο συμβαίνει και με τα καιρικά φαινόμενα. Ξεκινάει να βρέχει και ταυτόχρονα αρχίζει να πέφτει βρισίδι γιατί θα το ακούσουνε βλέπεις τα σύννεφα και θα σταματήσουν για να σου κάνουν το χατίρι. Έρχεται χειμώνας, μας πειράζει το κρύο και το χιόνι, φτάνει το καλοκαίρι πάλι τα ίδια με τη ζέστη και τον καύσωνα. Γιατί οι εποχές γίνανε οι συγκεκριμένες τέσσερις τώρα πρόσφατα κι ακόμα κάθεται δύσκολη κι αναπάντεχη η μετάβαση απ’ τη μια στην άλλη και χρειάζεται συνεχής σχολιασμός.
Η παράνοια βέβαια εξαπλώνεται και σε άλλα επίπεδα της ζωής μας όπως στο γεγονός ότι αναπόφευκτα όλοι μεγαλώνουμε. Το σέβομαι ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο για κανένα άνθρωπο να γερνάει και να χάνει σταδιακά τις δυνάμεις του, αλλά είναι κάτι που το έβλεπες απ’ τη στιγμή που γεννήθηκες, τα κεράκια στην τούρτα ολοένα κι αυξάνονταν. Έτσι μετά από κάποια φάση πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσεις να το αποδέχεσαι και να κόψεις τη μουρμούρα. Κάνεις μας δεν είναι ο Benjamin Button για να ζει τα χρόνια αντίστροφα ούτε ο κόμης Δράκουλας για να μένει για πάντα νέος.
Όλα αυτά μπορεί να είναι πράγματα που ενοχλούν κατά βάθος τους πάντες, όμως με το να τα σχολιάζεις και να δυσανασχετείς συνέχεια γι’ αυτά κάνει εσένα ενοχλητικό και βάζει κι εμένα στο κόλπο της κατήφειας.
Είναι σαν να έχω βγάλει ένα σπυρί στο μέτωπο να το έχω δει στο καθρέφτη, να έχω τσαντιστεί και να προσπαθώ να ξεχάσω πως υπάρχει. Τότε έρχεσαι εσύ και μου το υπενθυμίζεις, έτσι και με κάνεις στιγμιαία να σε αντιπαθήσω και δεν μπορώ μετά να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Στην τελική αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι η γκρίνια πάνω απ’ όλα είναι τρόπος ζωής κι αν δε σταματήσεις εσύ να μιζεριάζεις έστω και στα αστεία για τα πάντα, τότε στο τέλος θα αρχίσουν να ξεφυσάνε οι άλλοι όταν σε βλέπουν να στρίβεις απ’ τη γωνία.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
