Δεν αντέχουν στιγμή χωρίς να κάνουν κάτι

Σε όλους τους ανθρώπους αρέσει να χαλαρώνουν. Να έρχονται εκείνες οι στιγμές που έχεις ένα άδειο από υποχρεώσεις πρόγραμμα και να μπορείς επιτέλους να καθίσεις κάπου άνετα και να καταφέρεις να ξεκουραστείς. Όλοι μας, άλλωστε, όχι μόνο θέλουμε να το ζούμε αυτό το σενάριο, αλλά το επιδιώκουμε κιόλας ώστε να μας συμβαίνει όσο το δυνατόν πιο συχνά γίνεται. Παρ’ όλα αυτά όπως σ’ όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις σ’ αυτόν τον πλανήτη, έτσι κι εδώ υπάρχουν κι οι ανάλογες εξαιρέσεις, που αν μη τι άλλο, στο τέλος επιβεβαιώνουν και το γενικότερο κανόνα.

Γιατί ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους που ψάχνουν μανιωδώς μέσα στη μέρα τους να βρουν λίγο χρόνο για να πάρουν τις πολύτιμες εκείνες ανάσες και να αποκτήσουν δύναμη για να συνεχίσουν. Κάπου δίπλα σ’ αυτούς που χρειάζονται να σταματήσουν για να φορτίσουν ξανά τις μπαταριές τους, είναι κι εκείνοι που δεν αντέχουν με τίποτα να μένουν δευτερόλεπτο άπραγοι. Ας είναι έστω για μια ώρα ή ακόμα και για λίγα μόνο λεπτά.

Δε διανοούνται πως θα περάσουν κομμάτι απ’ το χρόνο τους κάνοντας απλά το απόλυτο τίποτα. Αντ’  αυτού γεμίζουν ασφυκτικά τις ώρες τους με πολλές και διάφορες δουλειές που έχουν απαραιτήτως να κάνουν και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για να περάσουν έστω ένα διάστημα κενό. Όσο πιο γεμάτη είναι μάλιστα η μέρα, τόσο ανακαλύπτουν και καινούργια πράγματα για να την εμπλουτίσουν.

Μπορεί σε κάποιον να φαίνεται πως όλη αυτή η στάση τους είναι απλά εξουθενωτική κι αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει τον άλλον να ξεπεράσει τα όριά του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι όμως έχουν συνηθίσει σε έναν τέτοιον τρόπο ζωής, που δεν αντέχουν με τίποτα έτσι απλά να στέκουν δίχως να απασχολούνται με κάτι.

Είναι η δική τους φόρμουλα ώστε να μπορέσουν να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη μέρα τους. Να νιώθουν πως δεν άφησαν έτσι απλά το χρόνο να περάσει από δίπλα τους χωρίς να τους ακουμπήσει. Να πετυχαίνουν όλα τα πράγματα στην ώρα που πρέπει, να προλαβαίνουν άνετα ημερομηνίες και διορίες, να είναι παραγωγικοί, αλλά κι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους.

Μπορεί να μοιάζει πως είναι ένας ακόμη ψυχαναγκασμός, σαν κι αυτόν που σε αναγκάζει να τοποθετείς όλα τα μπουκάλια απ’ τη μεριά που είναι η ετικέτα τους ή μια υπερκινητικότητα. Ίσως και πάλι να είναι απλά ένας αμυντικός μηχανισμός που τους οδηγεί να βρίσκουν συνεχώς κάτι να κάνουν, για να μη σκέφτονται κάτι που πραγματικά τους απασχολεί. Ή και πάλι να είναι απλά ένας μονόδρομος έτσι ώστε να πετύχεις τους στόχους που έχεις βάλει.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους όμως το να τους αφήσεις να μείνουν σε κατάσταση απραξίας μπορεί να τους κάνει κυριολεκτικά να χάσουν το μυαλό τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα απ’ όσο θα τα καταφέρει να μην κάνουν ένα μακροσκελές διάλειμμα ανάμεσα στις διάφορες ασχολίες που έχουν μέσα στη μέρα τους. Είναι εν μέρει η αδρεναλίνη κι η πίεση που τους βοηθάει να βρίσκονται συνεχώς σε εγρήγορση και να μπορούν να διεκπεραιώνουν εύκολα κι ακούραστα τα πάντα.

Όποιο και αν είναι το κρυμμένο –ή όχι και τόσο– νόημα, υπάρχουν παρά πολλοί άνθρωποι που τους κοιτάζεις και πραγματικά απορείς αν λειτουργούν με κάποιο υπερκαύσιμο αντί για νερό και ζουν ανάμεσά μας.