Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Αυτή είναι σίγουρα μια από τις ερωτήσεις που ανήκουν δικαιωματικά στο τοπ πέντε των πιο χιλιοειπωμένων. Μελάνι και χαρτί ξοδευόταν ασύστολα σε μια προσπάθεια να απαντηθεί. Ακόμα και από την περίοδο του δημοτικού, όπου ήταν και το πιο συνηθισμένο θέμα έκθεσης.
Τότε σα να ήταν αυτό το έναυσμα για να αναλογιστούμε σοβαρά το μέλλον μας, μολύβια ξύνονταν και άξαφνα όνειρα, σκέψεις, στόχοι και φιλοδοξίες ζωντάνευαν και γίνονταν λέξεις και προτάσεις.
Μα όσα τα χρόνια περνούσαν, με το ερώτημα να παραμένει σταθερά το ίδιο, τόσο πιο απαιτητικοί γίνονταν οι άλλοι με τις απαντήσεις μας. Γιατί παρά το γεγονός πως όλοι θέλουμε να παινευόμαστε για τα εκσυγχρονισμένα μας μυαλά, η μυρωδιά τους έχει ακόμα κάτι από φορμόλη.
Γι’ αυτό το λόγο κάθε απάντηση που δεν είχε να κάνει με βιβλία και τετράδια αλλά με πινέλα, νότες ή φακούς καταδικαζόταν με τη μια στο πυρ το εξώτερον. Επειδή ακόμα και σήμερα, που η κρίση έχει πιάσει τη θέση της στον καναπέ μας και παρακολουθεί το αγαπημένο της σίριαλ, συνεχίζουμε να θεωρούμε πως και το πιο άκυρο πανεπιστημιακό αντικείμενο, μπορεί να μας εξασφαλίσει μια οποιαδήποτε εργασία.
Σε αντίθεση με κάθε μορφή τέχνης, η οποία αποτελεί το χωρίς επιστροφή εισιτήριο μας στην ανεργία.
Με σαθρά επιχειρήματα περί υπερπροσφοράς, που βάζει όλους τους νέους απόφοιτους στο πάγκο, πριν ακόμα συμμετάσχουν στο παιχνίδι αλλά και την ανάγκη ύπαρξης βύσματος για να καταφέρεις να πετύχεις στο χώρο του άρτου και του θεάματος, οι απανταχού καλοθελητές προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σε βγάλουν έξω από τους δρόμο σου, γιατί αυτοί βλέπουν μπροστά γκρεμό.
Όμως με την τεχνολογία να αποτελεί κύριο κομμάτι της ζωής μας και το διαδίκτυο να ανοίγει μονοπάτια εκεί που παλιά βρίσκαμε χώμα και πέτρες, πάμπολλοι νέοι αποφασίζουν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα χτίζοντας από το μηδέν ολόκληρες πολιτείες.
Ευφάνταστα και χειροποίητα κοσμήματα, με σχέδια που θα ζήλευαν ακόμα και οι πιο φημισμένοι οίκοι, σχεδία μόδας πιο δημιουργικά και από αυτά στις εβδομάδες μόδας του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, όλα διαθέσιμα σε online καταστήματα.
Εν δυνάμει φωτογράφοι γεμίζουν instagram και διαδικτυακές γκαλερί με αποκαθηλωτικά καρέ, ταλαντούχοι μουσικοί σε youtube και iTunes. Αρθρογράφοι και blogger με πένες τόσο δυνατές, που ούτε τα πιο διάσημα έντυπα δεν έχουν στο δυναμικό τους.
Όλοι τους άνθρωποι καθημερινοί, όπως η φίλη μου η Φωτεινή.
Με εμφανή έφεση στη ζωγραφική, από τότε που οι άλλοι φτιάχναμε κακοσουλούπωτα σπιτάκια, ήμασταν σίγουροι πως ο δρόμος της για την Καλών Τεχνών ήταν ήδη προδιαγεγραμμένος και από τις τρεις μοίρες.
Με τους γονείς της όμως να την πιέζουν να φοιτήσει στο τμήμα που πέρασε και την ίδια να οπισθοδρομεί μπροστά στους ομηρικούς τους καβγάδες, έλεγες πως το ταλέντο της θα έμενε για πάντα κλεισμένο σε ένα από τα συρτάρια του παρελθόντος.
Και έτσι έγινε. Μέχρι τα πρόσφατα γενέθλια μου, που ανοίγοντας το περιτύλιγμα από το δώρο της αντίκρισα έναν από τους χειροποίητους πίνακες της. Μαζί ήρθε και η αναγγελία της απόφαση της να φοιτήσει σε μια σχολή σχεδίου, για να γίνει αυτό που πάντα ονειρευόταν η ίδια για τον εαυτό της.
Γιατί έστω και με καθυστέρηση κατάλαβε πως η συνταγή της επιτυχίας είναι μια: Να ακούς την καρδιά σου όταν επιλέγεις το επάγγελμα που θέλεις να ακολουθήσεις.
Έτσι δε θα χρειαστεί να «δουλέψεις» ποτέ.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
