Λες πάνω σε συζήτηση πως δεν ξέρεις να οδηγείς κι όλοι ξαφνικά γυρίζουν και σε κοιτάνε με απορία, σαν να τους δήλωσες ότι δεν έχεις αφαλό. Στο μυαλό της πλειοψηφίας τα μέσα μεταφοράς ισούνται με ταλαιπωρία κι εν μέρει δεν έχουν άδικο. Από την άλλη, όμως, δεν εκπληρώνεις κανένα τάμα για να κάνεις τη διαδρομή γονατιστός και να πεθάνεις από την κούραση.
Εντάξει. καταλαβαίνω ότι υπάρχουν περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, που εξυπηρετεί να έχεις το δικό σου όχημα, άλλα όπως σε όλα τα πράγματα, το να μην είσαι οδηγός έχει και τη θετική πλευρά του.
Πρώτα από όλα στις νυχτερινές εξόδους σου, πίνεις όσο γουστάρεις. Είτε το κάνεις για να ξεχάσεις, για να διασκεδάσεις ή απλά και μόνο γιατί αυτό το μπαράκι κάνει τις μαργαρίτες-λεμόνι θεϊκές, εσύ δεν έχεις κανένα περιορισμό στην κατανάλωσή τους. Γιατί αφού είσαι πλήρως εξασφαλισμένος πως δε θα προκαλέσεις ατυχήματα διακινδυνεύοντας τη δική σου κι όχι μόνο ακεραιότητα, έχεις το ελεύθερο να πιεις όλο το Βόσπορο και δώρο τη θάλασσα του Μαρμαρά. Ενώ την έχεις γλιτώσει και από την κλήρωση που γίνεται κάθε φόρα για το ποιος θα είναι ο τυχερός που θα μείνει νηφάλιος για να αναλάβει το δύσκολο έργο της επιστροφής και των υπολοίπων.
Επίσης όπως και να το κάνεις το αυτοκίνητο είναι κομματάκι πολυδάπανο. Εκτός των εξόδων που κάνεις να το αγοράσεις και να βγάλεις το πολυπόθητο δίπλωμα, θεωρείται περιουσιακό στοιχείο. Φόροι, τέλη, ΚΤΕΟ κι ασφάλειες έρχονται να προστεθούν και να επιβαρύνουν την τσέπη σου, που τέτοιες εποχές ήδη αναστενάζει. Ενώ έχεις στο κεφάλι σου και το μόνιμο καημό για την τιμή της βενζίνης που ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ σε πολυκατάστημα και τις απεργίες στα πρατήρια που όταν ξεκινάνε, ξεχνάνε να σταματήσουν.
Το κυριότερο, όμως, από όλα, όταν δεν οδηγείς όπου και αν πας δε σε ενδιαφέρει καθόλου αν έχει χώρο για παρκάρισμα. Γιατί όσο εσύ μου χρησιμοποιείς το επιχείρημα ότι τρώω το χρόνο μου στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο, τόσο εγώ σου απαντάω ότι εσύ τρως το δικό σου, κάνοντας κύκλους στο τετράγωνο σαν να παίζεις tetris στους δρόμους της Αθήνας, περιμένοντας να αδειάσει κάτι. Ενώ στο τέλος το πιο πιθανόν είναι να βρεις θέση πολύ πιο μακριά, από εκεί που αφήνει εμένα το μετρό.
Εκνευρίζεσαι με εκείνο τον τύπο που με ένα smart έπιασε θέση που χωράνε δύο αυτοκίνητα, ενώ όταν μπει ένας κολλητά πίσω σου, σε κλείσει και δεν μπορείς να βγεις, πρέπει να αρχίσεις τις γνωστές καλτ ανακοινώσεις για τον αριθμό της πινακίδας και το χρώμα του οχήματος που εμποδίζει. Έχεις σίγουρα κάποια στιγμή ζητήσει χάρη από γνωστούς, συγγενείς και φίλους να σου κρατήσουν εκείνο το χώρο κάτω από το σπίτι με τελάρα και καρέκλες. Ενώ όποτε το αφήνεις όπου να ‘ναι για να πεταχτείς μισό λεπτό στο περίπτερο, γυρνώντας βρίσκεις από μια κλήση δώρο κι άντε σε καλή μεριά.
Δε θα αναφερθώ καν στην κίνηση που πολλές φορές σε παρόμοιους χρόνους θα είχες αλλάξει πόλη και εσύ πήζεις ακόμα στην Κηφισίας, ούτε στο δακτύλιο που κακά τα ψέματα περισσότερο για τυχερό παιχνίδι μου κάνει, παρά για κυκλοφοριακή ρύθμιση.
Αν και πάλι με όλα αυτά που σου λέω, δε σε έχω πείσει, θα παίξω το χαρτί της οικολογίας και του ευ ζην που είναι και πολύ στη μόδα τελευταία και θα έρθω να προσθέσω τις ευεργετικές επιδράσεις που έχει στο σώμα σου, αλλά και στο περιβάλλον το να μην πηγαίνεις μέχρι και στην τουαλέτα οδηγώντας.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα σταθείς στην πόρτα σου αφηρημένος, λίγο πριν ξεκινήσεις τη μέρα παίζοντας με τα κλειδιά σου, αποφάσισε να πας προς τη στάση αντί για το γκαράζ, έτσι για την αλλαγή.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
