Πριν λίγες μέρες και ενώ βρισκόμουν σ’ένα εμπορικό κέντρο, χαζεύοντας τις βιτρίνες, παρατήρησα δύο ζευγάρια που περπατούσαν με τα παιδιά τους, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι αντίστοιχα, τα οποία κατά την διάρκεια του παράλληλου περιπάτου, χωρίς να γνωρίζονται χαιρετήθηκαν και άρχισαν να κάνουν με φυσικότητα παρέα για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Βλέποντας τα, αναπόφευκτα νοστάλγησα τα δικά μου παιδικά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων είχα την ικανότητα να δημιουργώ φίλιες όπου και αν πήγαινα, ενώ στο τέλος άρχισα ν’αναρωτιέμαι, γιατί οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς.
Ακούγεται και είναι απόλυτα φυσικό, καθώς μεγαλώνουν, να σκέφτονται πιο επιφυλακτικά με το περιβάλλον τους και τις προθέσεις του.
Παρόλα αυτά είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο πως μετά την εφηβεία γίνεται δυσκολότερο, όχι μόνο το να μη χάσεις άτομα από τον φιλικό κύκλο σου, αλλά και να εντάξεις καινούργια σε αυτόν.
Τα ίδια και χειρότερα, γίνονται και στην ερωτική αρένα.
Ακόμη και οι πιο απλές ερωτήσεις, αποκτούν την πιο ύπουλη εκδοχή, αν τύχει και απευθυνθούν σ’εναν άγνωστο.
Την ώρα αν τύχει και ρωτήσεις, θα προσπαθήσουν να σε αποτρέψουν από το να εισβάλλεις στην παρέα τους.
Εκτός όμως απ’τους εκ γενετής διστακτικούς, υπάρχουν και εκείνοι που το χτίζουν κάπου στην πορεία.
Παίρνοντας ως παράδειγμα τις σχέσεις που έχουν ερωτική χροιά, η αδυναμία προσέγγισης του αντικειμένου του πόθου τους, μπορεί κυρίως να οφείλεται σε μια κακή προηγούμενη εμπειρία.
Και αυτή την κακή εμπειρία, θα τη θυμηθούν ξανά, όταν κληθούν να κάνουν το πρώτο βήμα.
Γιατί ας μη γελιόμαστε, η απόρριψη δε χωνεύεται εύκολα, από κανένα στομάχι.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα, που επηρεάζει και πολλά επίπεδα της ζωής μας, είναι αυτό με τα ρημάδια τα στερεότυπα που επιτάσσουν στον άντρα να υιοθετεί τον ρόλο του κυνηγού και τη γυναίκα του θηράματος.
Όσο και αν είμαι της άποψης, πως μια υπερβολική επιθετική γυναίκα, τελικά καταλήγει απωθητική, το άλλο άκρο είναι εξίσου μη αφροδισιακό.
Ισορροπία και τόλμη, χρειάζεται.
Για αυτό την επομένη φορά που θα αισθανθείς ότι θέλεις πραγματικά να γνωρίσεις κάποιον, πάρε μια βαθιά ανάσα και πλησίασε τον φορώντας το πιο όμορφο σου χαμόγελο.
Και που ξέρεις μπορεί και’κεινος να ήθελε να σε πλησιάσει, αλλά να μοιραζόσταν τον ίδιο φόβο.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, η δυστυχία από την ευτυχία, είναι ένα «φοβάμαι» δρόμος.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
