Αισθηματικές, δραματικές, περιπέτειες, κωμωδίες, επιστημονικής φαντασίας. Κι αυτές είναι μόνο πέντε κατηγορίες ταινιών που μου ήρθαν τσακ-μπαμ στο μυαλό. Φαντάσου πόσοι τίτλοι υπάρχουν για την καθεμιά τους και πόσες ακόμα κατηγορίες που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν. Γιατί λοιπόν πρέπει σώνει και ντε να δούμε θριλεράκι;
Εντάξει όταν είσαι στα πρώτα ραντεβού το παραδέχομαι βοηθάνε να χωθείς πιο εύκολα και γρήγορα στην αγκαλιά του άλλου, έτσι κι αλλιώς το ξέρετε κι οι δύο εξαρχής ότι μόνο ταινία δε θα δείτε. Όταν όμως είσαστε καιρό μαζί ή απλά μαζευτείτε ένα βράδυ παρέα να δείτε κάτι -γιατί κατά διαβολική σύμπτωση θα είναι πάντα νύχτα- δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν καν ταινίες θρίλερ στη λίστα;
Δεν είναι ότι δεν μας αρέσουν τα θρίλερ. Κι ωραία υπόθεση έχουν πολλά, και τα κοστούμια τους και το μακιγιάζ είναι κάτι παραπάνω από ρεαλιστικά, κι ανατρεπτικά είναι, κι ατμόσφαιρα φτιάχνουν. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς που κυριολεκτικά τα φοβόμαστε, ειδικά αυτά που παίζουνε παιδάκια, είναι ο ορισμός του φόβος και τρόμος.
Όταν είσαι ακόμα μικρός, που όσο να ‘ναι μια άγνοια κινδύνου την έχεις, μπορείς να δεις και να κάνεις πράγματα χωρίς να σε επηρεάσουν. Θυμάμαι παλιά να βλέπω εκείνο το έργο με τη δαιμονισμένη κούκλα που σκότωνε κόσμο αβέρτα και να γελάω.
Όλα όμως αλλάζουν καθώς μεγαλώνεις, άσε που στα τελευταία χρόνια έχουνε μπει στο παιχνίδι κι οι ιαπωνικές δημιουργίες με τις μελαχρινές μακρομάλλες πρωταγωνίστριες που είναι ακόμα χειρότερες απ’ όλα τα άλλα που κυκλοφορούν. Γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ όταν είδα το πρώτο «the ring» -το δεύτερο ούτε που δέχτηκα κουβέντα για να το παρακολουθήσω. Ακόμα και σήμερα όταν η τηλεόραση παίζει χιόνια μου προκαλεί μια υποσυνείδητη ταχυπαλμία.
Μπορεί να ξέρουμε ότι όλα είναι ψέματα, ότι είναι ηθοποιοί και πως από πίσω τους υπάρχει πολυμελές συνεργείο που τραβάει το σκηνικό, αυτό δεν ακυρώνει όμως το γεγονός ότι το ίδιο βράδυ θα χάσουμε τον ύπνο μας στριφογυρνώντας στο κρεβάτι σαν γύρος κοτόπουλο. Θα έχουμε στο σπίτι ίδια φωταγώγηση με το μνημείο της Ακρόπολης ενώ παίζει να δούμε και κάνα σχετικό όνειρο τις προσεχείς μέρες. Όσο μάλιστα προσπαθούμε μπροστά στους υπόλοιπους να το διακωμωδήσουμε και να το παίξουμε άνετοι, τόσο πιο πολύ κοιμόμαστε με το ένα μάτι ανοιχτό για παν ενδεχόμενο.
Στην τηλεόραση βέβαια υπάρχουν και στιγμές που θα την πατήσεις. Βλέπεις ένα απαραίτητη η γονική συναίνεση, βαριέσαι και λίγο να το ψάξεις και στην πορεία κάνουν παρέλαση διάβολοι, σχιζοφρενείς δολοφόνοι κι ο δράκουλας με τα παιδιά του. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχω τρομάξει ακόμα και με τρέιλερ του εξορκιστή σε τηλεοπτικό κανάλι που το πέτυχα μεταμεσονύχτια ενώ έκανα χαλαρή ζάπινγκ χαζεύοντας τηλεμάρκετινγκ που διαφήμιζαν τα έξυπνα μαχαίρια.
Παρ’ όλα αυτά ο δικός μου ο φόβος με τα θρίλερ έχει μια παράλογη διαβάθμιση. Γιατί μπορεί να κάνω σε κάποιον τη χάρη να δω ένα θρίλερ με δολοφόνο, ένα από τα «Saw» και το είδα κι ανεκτό το βρήκα, αλλά θα το σκεφτώ διπλά να δω κάτι που περιέχει φαντάσματα και πνεύματα. Επειδή απ’ τον ψυχοπαθή serial killer μπορεί κάπως να ξεφύγω, απ’ το πνεύμα του κακού πού θα πας να κρυφτείς;
Ο φόβος βέβαια με τα θρίλερ δε σταματάει στις ταινίες αφού και σειρές όπως το «American horror story» ή το πρόσφατο «stranger things» καίγεσαι να τα δεις ειδικά μετά τις καλές κριτικές που έχουνε πάρει, αλλά κάτι ο τίτλος, κάτι το στόρι, καταλήγεις στις κλασικές κωμωδίες με τα γέλια κονσέρβα κι έχεις την ησυχία σου.
Για τον λόγο αυτό αν είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που βλέπει θρίλερ και τις παθαίνει τις αϋπνίες του, πήγαινε στα movie nights προετοιμασμένος. Βρες μια ταινία στα μέτρα σου, κατέβασέ την και βάλε να τη δείτε πριν αρχίσουν οι άλλοι τις τρομακτικές τους προτάσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
