Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε, είναι άλλωστε αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας, ένας εν μέρει μηχανισμός άμυνας και προστασίας. Μέσα στο μυαλό σου πάντα θα υπάρχουν εκείνα τα πράγματα, που άμα έρθει η στιγμή να τα αντιμετωπίσεις, νιώθεις κυριολεκτικά σαν να έχεις παραλύσει. Έτσι καταλήγεις να στέκεσαι απλά ακίνητος στη θέα τους, σχεδόν ανίκανος για να κάνεις και την παραμικρή σκέψη, να κουνηθείς προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Μπορεί ο καθένας από εμάς να έχει διάφορους φόβους, μικρούς ή μεγάλους, συνηθισμένους ή ασυνήθιστους. Να τους έχει αποδεχτεί, να έχει μάθει να ζει αρμονικά μαζί τους. Σε κανέναν άνθρωπο όμως δεν του αρέσει να νιώθει πως φοβάται. Να αισθάνεται ότι είναι εντελώς αδύναμος, πως κάτι άλλο έχει πάνω του τον πλήρη έλεγχο κι ακόμα χειρότερα να ξέρει, ότι αυτός είναι που κατά βάθος του έχει δώσει όλη την εξουσία που έχει.
Έτσι λοιπόν, συνεχώς προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να βρούμε εκείνο τον τρόπο, τη μια και μοναδική λύση, που με το πάτημα ενός κουμπιού θα μπορούσαμε να εξαφανίσουμε ή κι ακόμα να επιβληθούμε σ’ όλα αυτά που καταφέρνουν και μας φοβίζουν.
Όσο όμως κι αν ψάξεις, όσες συνταγές και φόρμουλες δοκιμάσεις, όσο κι αν παλέψεις για να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχεις ξεμπερδέψει μαζί του, υπάρχει μόνο μία διέξοδος για να κοντρολάρεις τον φόβο που αισθάνεσαι, να ζήσεις έστω και για λίγο μαζί του.
Μπορεί όλο αυτό να σου φανεί αστείο, ίσως και παράλογο, δε γίνεται άλλωστε να δεχτείς με ελαφριά καρδιά να συμβιώσεις με κάτι που κάνει το αίμα σου να παγώνει. Για να μάθεις όμως καλύτερα έναν εχθρό και στο τέλος να τον κερδίσεις πρέπει να δεις και να ζήσεις από πρώτο χέρι τις τακτικές του.
Για να μπορέσεις να τον εξουδετερώσεις, να τον ξεριζώσεις και να τον πετάξεις μέσα απ’ το κεφάλι σου, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να τον αντιμετωπίσεις. Να μην είσαι εσύ πάλι που θα κάνεις πίσω όταν θα έρθει η στιγμή που θα αναμετρηθείτε, αλλά να τον κοιτάξεις θαρραλέα κατάματα. Να συνειδητοποιήσεις τις δικές του αδυναμίες.
Σκέψου πως τις περισσότερες φορές αυτά που φοβάσαι είναι σχεδόν ασήμαντα κι απλά μεγαλοποιούνται απ’ τις σκέψεις και τα σενάρια που εσύ ο ίδιος έχεις δημιουργήσει γύρω απ’ αυτά. Κάθε φορά που αποφασίζεις να υποχωρήσεις και πάλι άτακτα μπροστά τους, ή να αφήσεις κάποιον άλλον στο πόδι σου για να τους αντιμετωπίσει, το μόνο που πραγματικά κάνεις είναι να του δίνεις απλόχερα όλο και πιο πολλή δύναμη. Να τον κάνεις ολοένα να μοιάζει ανίκητος και παντοδύναμος, ενώ εσύ είσαι ο μόνος που τελικά τον τρέφει.
Βρες την πηγή του, αναρωτήσου τι είναι αυτό που πραγματικά σε τρομάζει σχετικά μ’ αυτόν, ανέλυσέ το διεξοδικά κι ύστερα εκλογίκευσέ το. Αφαίρεσε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που με τον καιρό έχεις προσθέσει κι άφησέ τον τελείως γυμνό μπροστά στα μάτια σου.
Τότε και μόνο τότε θα δεις την αληθινή διάσταση αυτού που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Ρίσκαρε να τον πλησιάσεις όσο κι αν στη σκέψη κοκαλώνεις. Ένα μικρό βήμα τη φορά είναι παραπάνω από αρκετό για να μπορέσεις στο τέλος να τον εξημερώσεις, να τον κάνεις να εξαφανιστεί.
Γιατί μπορεί ο φόβος πολλές φορές να έχει καταφέρει να σε κρατήσει ζωντανό, άλλες όμως το μόνο που κάνει είναι να σε εμποδίζει απ’ το να ζήσεις πραγματικά.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
