Με την Έλενα είμαστε φίλες από πολύ παλιά.
Ζούσαμε στην ίδια γειτονιά και κάθε απόγευμα, είχαμε ραντεβού για παιχνίδι.
Λίγα μόνο χρόνια μεγαλύτερη μου, παρόλα αυτά της άρεσε να προσποιείται τη μαμά μου.
Μεγαλώνοντας την πειράζαμε πως γεννήθηκε με ήδη το βιολογικό της ρολόι ενεργό, για αυτό και δεν μας έκανε εντύπωση ότι άρχισε κατευθείαν να προσπαθεί να μείνει έγκυος με το που αρραβωνιάστηκε με τον Αντρέα.
Προσπάθειες που δυστυχώς παρέμειναν άκαρπες, ακόμα και ένα χρόνο μετά από το γάμο τους.
Τότε ήταν και που μπήκαν σε υποψίες.
Μετά από διαφορές εξετάσεις, γραφήματα και ποσοστά, ο γιατρός σχεδόν τους απέκλεισε την πιθανότητα φυσιολογικής σύλληψης και τους προέτρεψε να ακολουθήσουν τη λύση της εξωσωματικής.
Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα η πρακτική αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, οι άνθρωποι προτιμούν να δηλώσουν πως τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός, απ΄το να παραδεχτούν πως αντιμετωπίζουν ένα οποιοδήποτε πρόβλημα υπογονιμότητας.
Με το περιβάλλον της να ρωτάει ασφυκτικά, πότε σκοπεύει να τεκνοποιήσει και με την ίδια να επιθυμεί διακαώς να γίνει μητέρα, αποφασίζει τελικά να ακολουθήσει την θεραπεία που της πρότεινε ο γιατρός της.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση όμως, δεν έχει μόνο για το σώμα πολυάριθμες θεραπευτικές διαδικασίες, γιατί σε όλα της τα στάδια το ζευγάρι είτε μαζί, είτε χωριστά, βρίσκεται μπροστά και σε πάμπολλα συναισθηματικά αδιέξοδα.
Θυμάμαι την Έλενα να έρχεται με κλάματα στο σπίτι μου κατά την διάρκεια της ορμονοθεραπείας, κατηγορώντας τον εαυτό της που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει, ενώ γέμιζε το μυαλό της με ερωτηματικά για το αν θα υπήρχε μια θετική έκβαση στην προσπάθεια της.
Είχε χάσει τον έλεγχο όλης της ζωής της, ενώ η ζήλια για τις άλλες εγκυμοσύνες την οδηγούσε σε συνεχόμενες συγκρούσεις όχι μόνο εσωτερικά της, αλλά και με τους γύρω της.
Όλη αυτή η πίεση αλλά και το αυστηρό χρονοδιάγραμμα που πρέπει να ακολουθεί το ζευγάρι στις περιπτώσεις της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, έχει επιπτώσεις στη σχέση ακόμα και στην ερωτική του ζωή.
Γυναίκες και άντρες εμφανίζουν σε μεγάλο ποσοστό μειωμένη σεξουαλική επιθυμία αλλά και συμπτώματα στυτικής δυσλειτουργίας.
Ενώ δεν είναι λίγα και τα ζευγάρια που αποφασίζουν να χωρίσουν, είτε μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια εξωσωματικής, είτε γιατί ευθύς εξαρχής κάποιος το ήθελε λίγο περισσότερο, επωμιζόμενος με αυτόν τον τρόπο όλο το βάρος της διαδικασίας.
Κατά την διάρκεια της ψυχολογικής υποστήριξης που τους πρόσφερε η μονάδα, χρειάστηκε αρκετές φορές να τους τονίσουν πως το πιο σημαντικό κεφάλαιο είναι η μεταξύ τους σχέση και ότι ακόμη και οι δυο τους, αποτελούν ήδη οικογένεια.
Με τις δύο πρώτες δοκιμές της να έχουν στεφθεί σε αποτυχία και με την αυτοεκτίμηση της ήδη κλονισμένη, η Έλενα άρχισε σταδιακά να απομακρύνεται από φίλους και γνωστούς και να φυλακίζεται στο πρόβλημα της.
Τότε όμως ήταν που άντρας της, στάθηκε δίπλα της βράχος υποστήριξης, πείθοντας την παρά τις αντιρρήσεις της, για μια ακόμα προσπάθεια.
Τρίτη και φαρμακερή, η Έλενα καταφέρνει να μείνει τελικά έγκυος ενώ αποφασίζει να πουλήσει το γειτονικό σπίτι, έτσι ώστε να χτίσει κάπου αλλού καινούργιες αναμνήσεις.
Δεν είχαν περάσει πάρα μόνο λίγα χρόνια, όταν την πέτυχα μια μέρα στο δρόμο τυχαία.
Από το χέρι κρατούσε την κόρη της, που έσερνε με πυγμή ένα καροτσάκι με μια κούκλα μωρό.
Προσπαθώντας να αναπληρώσουμε κενά χρόνων φλυαρούσαμε ασταμάτητα, όταν κάποια στιγμή με ρώτησε με χαμόγελο:
– Σε ποιόν λες ότι μοιάζει το παιδί;
– Μα φυσικά σε εσένα, απάντησα χωρίς δισταγμό, δεν την βλέπεις; κληρονόμησε το μητρικό σου ένστικτο.
Και το χαμόγελο της φώτισε όλο το τετράγωνο.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
