Με την Άννα ήμασταν συμμαθήτριες από το δημοτικό,
Η μαμά της, χήρα σχεδόν από τη στιγμή που τη γέννησε, είχε ρίξει όλο το βάρος πάνω στην ανατροφή της. Προσεγμένη πάντα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έκανε όλες τις δασκάλες ν’ αναφωνούν με την ομορφιά της.
Επιφωνήματα που, όσο μεγάλωνε, θεωρούσε πια όχι κομπλιμέντα, αλλά δεδομένα.
Αγαπημένο της παραμύθι η Χιονάτη, όχι για το μήλο ή για την κατάρα, ούτε καν για το φιλί του πρίγκιπα, αλλά για τον καθρέφτη που μιλούσε κι έβρισκε την ομορφότερη στην οικουμένη.
Η αγάπη της για τους καθρέφτες ήταν τέτοια, που καθόταν με τις ώρες και περιεργαζόταν το είδωλο της.
Στην αρχή ήθελε να είναι εμφανισιακά αψεγάδιαστη, στην πορεία όμως, πρόβαρε διαλόγους, κινήσεις κι εκφράσεις μέχρι να της βγουν τελεία. Έτσι, όταν θα χρειαζόταν να τους χρησιμοποιήσει, όλοι θα έλεγαν χίλια μπράβο αντί για «προσπάθησε ξανά».
Είχε συνηθίσει να βλέπει παντού το «συγχαρητήρια», μια φόρα που της αράδιασαν το «πολύ καλά», κόντεψε να σαλτάρει.
Η μητέρα της Άννας, βλέποντας την αρίστη επίδοση της κόρης της, άλλο ένα σύμπτωμα της ασθένειας, σχεδόν της επέβαλλε να γίνει αρχιτέκτονας. Όνειρο δικό της, που δεν κατάφερε πότε να κάνει πραγματικότητα.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά τη φώναζαν ψωνισμένη και ψεύτικη, πράγμα που την έκανε χίλια κομμάτια. Ωστόσο κάνεις δεν είχε καταλάβει πως αυτό από το οποίο έπασχε, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό κι άκουγε στο όνομα «ναρκισσισμός».
Ο ναρκισσισμός είναι μια ψυχική ασθένεια όπου ο παθών θέλει διακαώς και μονίμως να βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής. Αποζητά το θαυμασμό και την αποδοχή, ενώ είναι επιρρεπής στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό όταν ο περίγυρος του αρχίζει να τον αμφισβητεί ή να τον αποξενώνει.
Για ένα τέτοιο άτομο οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ρώσικη ρουλέτα.
Η Άννα παρότι είχε μεγάλη πέραση στον αντρικό πληθυσμό, όλες οι σχέσεις της ήταν επιδερμικές και σύντομες. Διαρκούσαν τόσο, όσο να της δίνουν την επιβεβαίωση που ποθούσε, χωρίς ν’ απαιτούν τίποτα γι’ αντάλλαγμα.
Μεταπηδούσε από τον ένα σύντροφο στον άλλο με ευκολία, ενώ ήταν όλοι τους άντρες που είχαν πάντα στις αποσκευές τους πτυχία και υψηλό κοινωνικό στάτους.
Η αγάπη, ο έρωτας, η συντροφικότητα, είναι ψιλά γράμματα που δεν αφορούν τα εν λόγω άτομα, καθώς είναι δευτερευούσης σημασίας.
Για τις φιλικές σχέσεις ακολουθείται πιστά το ίδιο μοτίβο.
Η λίστα περιλαμβάνει ανθρώπους εξέχουσας κοινωνικής τάξης, που θα λειτουργούν λίγο πολύ ως αυλοκόλακες αλλά ταυτόχρονα και ως καθρέφτης.
Μέσα από την αποδοχή που θα βλέπει στα μάτια τους, καταφέρνει ν’ αποδεχτεί πτυχές του εαυτού του, πολύ πιο εύκολα.
Η θεραπεία απαιτεί κρούση στον ψυχαναλυτή κι έναρξη ψυχοθεραπείας. Μόνη προϋπόθεση, η συνειδητοποίηση της πάθησης από τον ίδιο τον πάσχοντα, πράγμα το οποίο φέρει και το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.
Για την Άννα δυστυχώς, αυτή η στιγμή δεν πρόλαβε να έρθει.
Οδηγούσε για να παραστεί σε ένα πάρτι. Ένα πάρτι στο οποίο έπρεπε να είναι ξανά, αψεγάδιαστη.
Το συνηθισμένο, ατέρμονο κοίταγμα της στους καθρέφτες ήταν κι εκεί, σταθερό.
Μόνη διαφορά ένα τιμόνι συνοδεία, ένα κόκκινο φανάρι, μια δυνατή σύγκρουση, ένα ποτάμι στα δεξιά.
Θόρυβος εκκωφαντικός, σειρήνες. Ασθενοφόρα. Μετά σιωπή.
Χάθηκε έτσι, τόσο άδοξα.
Όπως ακριβώς κι ο μόνος άντρας που της σημάδεψε τη ζωή. Ο Νάρκισσος.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
