Όταν αγαπάς και νοιάζεσαι έναν άνθρωπο, υπάρχουν φορές που κάνεις βήματα πίσω σε πράγματα που σε ενοχλούν και σε πειράζουν. Έρχεται όμως η στιγμή που γίνεται κάτι, η κατάληξη του όποιου είναι μονόδρομος: καβγάς.
Ο καβγάς λοιπόν είναι μια μικρή μάχη, που όλοι καλούμαστε να δώσουμε και επιθυμούμε διακαώς να βγούμε εμείς οι νικητές. Άλλωστε σε ποιον δεν αρέσει να ακούει πως έχει δίκιο;
Έτσι, στην μάχη αυτή βγαίνουν τα ανάλογα όπλα. Τα πιο θεμιτά μέσα είναι η συζήτηση και τα επιχειρήματα, άντε και για εμάς τις γυναίκες λίγη τσαχπινιά και νάζι ποτέ δεν έβλαψε. Υπάρχουν όμως και τα άλλα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που χρησιμοποιούν κάποιοι θέλοντας ή μη, κάθε φορά που βρίσκονται να μαλώνουν.
Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι αυτό που αποκαλώ «περσινά ξινά σταφύλια». Είναι δηλαδή αυτοί που μπορεί να διαφωνήσεις γιατί άφησαν απλήρωτο το λογαριασμό της ΔΕΗ και αυτοί θα ξεθάψουν ότι εσύ πριν δύο εβδομάδες βγήκες με φίλες και δεν τηλεφώνησες για καληνύχτα.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι όσοι αρνούνται να θεωρήσουν ένα θέμα λήξαν κι επανέρχονται σε αυτό με κάθε ευκαιρία. Το πιο πιθανό είναι να πιστεύουν ότι τα μεσοδιαστήματα των καβγάδων σας είναι τάιμ άουτ, μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθεί η αφορμή για να ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας αυτό που τους πείραξε και να τους αναγνωριστεί πως είχαν και έχουν τελικά δίκιο.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι και ο καβγάς που κάνετε αυτή τη στιγμή έγινε για να εκτονωθεί το παραπάνω απωθημένο. Αν όμως είσαι στη ζωή μου και αρνείσαι πεισματικά να βάλεις στην άκρη τον εγωισμό σου, καλύτερα να το θεωρήσεις αυτό αγεφύρωτη διαφορά μας και να με αφήσεις να πάω παρακάτω.
Μια άλλη πολύ αγαπημένη κατηγορία είναι αυτή που αποτελείται από όλους αυτούς που είναι πιο αφοριστικοί και από πατριάρχη. Απόλυτοι και κατηγορηματικοί μέχρι αηδίας, έχουν την αρρώστια του ξερόλα.
Απ’ όσο το κόβω, οι καβγάδες με τους εν λόγω θα είναι κάτι παραπάνω από τακτικοί εκτός αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις πίστα την τακτική του «πετάει ο γάιδαρος; πετάει». Επειδή άκρη δεν πρόκειται να βρεις, στο λέω και το υπογράφω, η οποιαδήποτε επαφή με ένα άτομο σαν κι αυτό θα διαρκέσει ανάλογα με την ελαστικότητα των νεύρων σου.
Γιατί τράβα τράβα… – ψυχή έχουν κι αυτά και κάποια στιγμή θα σπάσουν.
Και επειδή πριν ανέφερα για τις γυναίκες μια ειδική κατηγορία θεμιτών όπλων, θα κάνω τώρα ακριβώς το ίδιο πράγμα για το αντίθετο.
Γιατί το πιο κουραστικό, ψυχοφθόρο και κουτοπόνηρο τέχνασμα που έχει σκεφτεί ποτέ πλάσμα ανήκει στο γυναικείο φύλο και είναι το κλάμα.
Εντάξει, σέβομαι ότι πολλές φορές πάνω στην ένταση σου έρχεται να δακρύσεις, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη κατηγορία, που έχει το κλάμα έτοιμο λες και παίζει σε ασπρόμαυρη ταινία του πενήντα. Κι αν μάλιστα βρεθείς και με άντρα που καταφεύγει εκεί… κλάφ’ τα Χαράλαμπε.
Μπορεί να σε κάνει να μοιάζεις ευάλωτη και ευσυγκίνητη και στις αρχές να βοηθάει να λήξει ο καβγάς, (είστε κι εσείς οι άντρες σε αυτό ολίγον τι χάπατα), στην πορεία όμως το μόνο που θα καταφέρει να δείχνει είναι ό,τι πραγματικά είναι, δηλαδή μια γελοιότητα. Άσε που στο τέλος θα καταλήξεις σαν τον ψεύτη βοσκό με τα πρόβατα και θα πιστεύουν ότι όλες σου οι αντιδράσεις είναι υποκριτικές.
Για το λόγο αυτό, την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις ότι αυτό που έγινε δεν μπορείς να το αφήσεις να περάσει στο ντούκου και αρχίσεις να ακονίζεις τα όπλα σου για καβγά, φρόντισε να βγάλεις από τη φαρέτρα σου τα σωστά όπλα, και φρόντισε να έχεις διαλέξει για αντίπαλο σου κάποιον που δεν έχει μάθει να παίζει βρώμικα.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
