Οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με οικοδομήματα.
Στα θεμέλιά τους μπαίνουν αξίες όπως η αγάπη και η εμπιστοσύνη, έχουν όμως και άλλα πολλά δοκάρια, που στηρίζονται και κρατάνε το όλο εγχείρημα όρθιο. Ένα από αυτά, είναι και η λογική του δούναι και λαβείν.
Τι γίνεται όμως όταν η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα προς την μια μόνο μεριά της εξίσωσης, όταν δηλαδή ο ένας έχει μάθει να παίρνει, χωρίς να δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα;
Γιατί έχει συμβεί έστω μια φορά στη ζωή όλων μας, να βρισκόμαστε σε μια σχέση, που ο άλλος ολίγον τι να μας εκμεταλλεύεται ή ακόμα να τον εκμεταλλευόμαστε και εμείς.
Για να κάνουμε το πράγμα πιο συγκεκριμένο, πόσες φορές έχετε δει γυναίκες να κάνουν την πάπια και να περιμένουν από το σύντροφό τους, να κεράσει στο ραντεβού;
Εντάξει θα μου πεις ότι για τις πρώτες φορές είναι κάτι σαν άγραφος κανόνας, αλλά αν κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, μάλλον ανήκεις και εσύ στην παραπάνω κατηγορία.
Το ίδιο πράγμα γίνεται με τις γυναίκες και τα δώρα, αφού πολλές εκπρόσωποι του φύλου μας βρίσκουν αφορμή σε γιορτές, γενέθλια και επετείους για να ζητήσουν όλα αυτά, που δεν αντέχει η δική τους τσέπη να αγοράσουν.
Παρόμοιες καταστάσεις μπορούν να γίνουν και τούμπαλιν, γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ κοπέλα που μας εξομολογούταν, πως το αγόρι της την έχει ταράξει στις αναπάντητες για να τον παίρνει εκείνη τηλέφωνο, αφού ο ίδιος δεν φρόντιζε να ανανεώσει ποτέ την κάρτα στο κινητό του.
Εκτός όμως από την οικονομική, υπάρχει και η άλλη εκμετάλλευση μέσα σε μια σχέση, και μιλάω φυσικά για τη συναισθηματική.
Κι αυτή μπορεί να ασκείται ομοίως και από τα δύο φύλα, με κύριο στόχο να περάσουν το δικό τους.
Οι γυναίκες έχουν πατενταρισμένο μοτίβο το κλάμα και τα μούτρα, ενώ για τους άντρες είναι οι φωνές και οι απειλές.
Έτσι, με αυτά τα πυρηνικά όπλα στο τραπέζι, εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία που σου έχει ο άλλος και δεν θέλει να σε πληγώσει ή ακόμα χειρότερα να σε χάσει, κι έτσι καταλήγεις να είσαι εσύ πάντα αυτός που αποφασίζει το καθετί, από το ποια ταινία θα δείτε στο σινεμά, μέχρι το τι θα παραγγείλετε για να φάτε το βράδυ.
Το όλο παιχνίδι βέβαια αρχίζει να χοντραίνει, όταν στην εκμετάλλευση του άλλου, αρχίζουν να λαμβάνουν μέρος και τρίτα άτομα.
Για παράδειγμα, όταν ξέρεις ότι η καλή σου έχει γυρίσει κουρασμένη από τη δουλειά και εσύ φέρνεις μαζί σου τρεις φίλους στο σπίτι, που περιμένουν όλο και κάτι από τα χεράκια της να σερβιριστούν, ενώ κάνουν και τόση φασαρία ικανή να αναστήσουν και νεκρό, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως έχεις φτάσει στο τελευταίο επίπεδο της γαϊδουριάς και της ασέβειας.
Το ίδιο ισχύει και για εσένα που πατάς πάνω στην καλή καρδιά του συντρόφου σου, και από εκεί που προσπαθείς να τον πείσεις να πάτε να δείτε για μια βαλίτσα που σου χάλασε, καταλήγει να τον χρησιμοποιείς ως κρεμάστρα στα ψώνια, οπού πάνω του ακουμπάς όλες τις τσάντες από το ασταμάτητο shopping που αποφάσισες «αυθόρμητα» να επιδοθείς.
Η μεγαλύτερη και ίσως ασυχώρετη μορφή εκμετάλλευσης όμως, είναι όταν μιλάμε για την έννοια της εμπιστοσύνης.
Γιατί όταν ο άλλος έχει πολεμήσει τη φύση του και σου έχει δώσει την ευχή του για να βγεις απόψε με την παρέα σου, έχεις και εσύ μια μηδαμινή, ας πούμε, υποχρέωση να του στείλεις ένα μήνυμα ότι είσαι καλά και να μη βρεις ευκαιρία να αρχίσεις τα τσιλιμπουρδίσματα με τον κάθε τυχόντα.
Αν σε όλα αυτά που σου περιέγραψα, βρίσκεις στοιχεία του εαυτού σου, κοίταξε σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξεις πράγματα από τον χαρακτήρα σου.
Αν πάλι μιλάμε για ομοιότητες με τον άνθρωπο που κάθεται αυτή τη στιγμή διπλά σου, ίσως ήρθε επιτέλους η ώρα να σηκωθείς και να αλλάξεις θέση.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
