Ο πόνος είναι ένα από εκείνα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει πάνω σου τον απόλυτο έλεγχο. Σε όποιο μέρος κι αν κάνει την εμφάνισή του, με οποιαδήποτε αίτια κι αφορμή, ανεξαρτήτως απ’ την κλίμακά του. Είναι ικανός να σε ακινητοποιήσει στη θέση σου, να σε κάνει έτσι απλά ανήμπορο να κουνηθείς, παντελώς αδύναμο. Γι’ αυτό η πλειοψηφία των ανθρώπων, θα σου πει ξεκάθαρα ότι προτιμάει να μην αισθάνεται τίποτα παρά να πονάει. Στη δική τους λογική φαντάζει καλύτερο τη θέση ενός μεγάλου πόνου, να την πάρει μια μαύρη τρύπα, ένα κενό. Πιστεύουν ότι το να επιβάλλεις στον εαυτό σου να μην πονάει, δείχνει δυνατό χαρακτήρα, ατσαλένια θέληση, γνώση κι εμπειρία απ’ τα λάθη του παρελθόντος.
Το να πονάς όμως από έρωτα, να νομίζεις πως τα μέσα σου κοντεύουν να εκραγούν στη σκέψη και μόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, δε γίνεται να θεωρείται αδυναμία. Όχι μόνο γιατί ο έρωτας είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις. Ο ερωτευμένος εξάλλου είναι ένας απ’ τους λίγους ανθρώπους που έχει τη δύναμη να αψηφήσει τους νόμους. Να μετακινήσει βουνά, να αναγκάσει τη Γη να σταματήσει να κινείται.
Αλλά και επειδή πάρα το γεγονός ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι να έχεις ξανά βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση, να έχεις πονέσει τόσο που νόμιζες πως δε θα τα καταφέρεις, εσύ επέλεξες να ανοίξεις και πάλι την καρδιά σου δίχως να κρατήσεις άμυνες και πισινές. Αφέθηκες δίχως όρους και παραθυράκια, έδωσες απλόχερα σε κάποιον την εξουσία να σε πληγώσει και δε σκέφτηκες στιγμή ότι ίσως τελικά το εκμεταλλευτεί και το κάνει.
Κατάλαβες τη σημασία του έρωτα και δεν τον εμπόδισες να μπει στη ζωή σου υψώνοντας τείχη γύρω σου. Κι ας πονάς αυτήν τη στιγμή κι ας πονέσεις και πάλι στο μέλλον. Αποφάσισες πως ένα άσχημο μεθύσι, τα δάκρυα κι οι αϋπνίες είναι ένα τίμημα που προτίθεσαι να πληρώσεις για να ζήσεις το καρδιοχτύπι του πρώτου φιλιού, την έξαψη της πρώτης στιγμής που θα αγγίξεις το κορμί του.
Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει πόνο, σίγα-σίγα μέσα απ’ αυτόν καταφέρνεις να σε μαθαίνεις καλύτερα. Αναγνωρίζεις ευκολότερα τα όριά σου, βλέπεις πια ξεκάθαρα πότε είναι η ώρα να πεις όχι και πότε το ναι. Μαθαίνεις να ψυχολογείς χαρακτήρες, να αντιλαμβάνεσαι την ουσιαστική διάσταση των πραγμάτων. Ξεχωρίζεις πια χωρίς δεύτερη σκέψη τις καταστάσεις που περνάς κι αξίζουν τον πόνο σου απ’ τις άλλες που δε χρειάζεται καν να τις σκεφτείς ξανά.
Γιατί ο πόνος μπορεί να είναι ένα απ’ τα κυριότερα σημάδια πως κάτι δεν πάει καλά, ότι πρέπει να αλλάξεις συνήθειες και τρόπο ζωής, δείχνει όμως ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Ότι παρά τις δυσκολίες που έχεις περάσει, τις φορές που έχεις προδοθεί, έχεις ακόμα την ικανότητα να ερωτευτείς και μάλιστα με τέτοια σφοδρότητα που στο τέλος μπόρεσες πραγματικά να πονέσεις.
Για το λόγο αυτό, την επόμενη φορά που θα βιώσεις έναν έρωτα που θα σε κάνει να πονάς, ακόμα κι αν είναι τόσο που νιώθεις να αναπνέεις με δυσκολία, όσο παράλογο και τρελό μπορεί να σου ακούγεται, να αισθάνεσαι κατά βάθος ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο γιατί στο τέλος θα σου δώσει μαθήματα που ίσως σε κάνουν τον άτρωτο χαρακτήρα που τόσο πολύ επιθυμείς, αλλά γιατί υπάρχουν κι εκείνοι οι άτυχοι άνθρωποι που πότε δεν έχουν ερωτευτεί σε τέτοιο βαθμό που να φτάσουν στο σημείο να αισθανθούν κυριολεκτικά να πονούν εξαιτίας του.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
