Δε με νοιάζει καθόλου να αρέσω στο γενικά κι αόριστα. Να περνάνε δίπλα μου αυτοκίνητα ή μηχανές που έχουν πίσω απ’ το τιμόνι τους οδηγούς που κορνάρουν και ζητάνε να τους χαρίσω το ονοματάκι μου.
Δε με νοιάζει να βγαίνω έξω για πότο σε ένα μπαρ και να μου έρχονται σωρηδόν τα κερασμένα σφηνάκια από τύπους που βρίσκονται στην άλλη άκρη της μπάρας. Ή να ανοίγω τα εισερχόμεν;a μου και να βλέπω μηνύματα από αυτούς που προσπαθούν να μου πιάσουν την κουβέντα πετώντας μου υπερβολικά και κακόγουστα κομπλιμέντα.
Δε με νοιάζει να πιάνω καρφωμένα βλέμματα στο ντεκολτέ του φορέματός μου ή άντρες να κάθονται απέναντί μου και να μου κλείνουν με νόημα το μάτι. Δε με νοιάζει πραγματικά αν συμβαίνει γύρω μου τίποτα από όλα αυτά.
Δε γεμίζω έτσι με αυτοπεποίθηση ούτε γίνομαι πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν ψοφάω για σφυρίγματα και ζήτω. Δε με κάνουν αυτά να αισθάνομαι ότι είμαι ποθητή στο αντίθετο φύλο, δεν μπαίνω στο πετσί του ρόλου της μοιραίας γυναίκας.
Το μόνο που θέλω, που επιθυμώ διακαώς μέσα μου είναι ένα και μόνο πράγμα: Να αρέσω σε εσένα. Σε εσένα που όσο κι αν προσπάθησα δεν μπορώ με τίποτα να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου. Να με κοιτάζεις κι αν είναι δυνατόν να πιστεύεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι είμαι μία απ’ τις ωραιότερες γυναίκες όλου του κόσμου.
Να συναντιόμαστε και να σκαλώνεις λιγάκι. Να χάνεις τα λόγια σου μόλις με αντικρίζεις και να πρέπει να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα για να μπορέσεις να βρεις ξανά τον αυτοέλεγχό σου. Να καίει άσβεστο το πάθος κι η επιθυμία σου για μένα.
Να κοιτάζω αφηρημένα κάπου αλλού κι όταν γυρίζω πάλι σε εσένα το κεφάλι μου, να σε πιάνω να με χαζεύεις με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σου και με ένα ύφος γεμάτο υποσχέσεις για το τι θα γίνει στη συνέχεια. Να με κάνεις με κάθε τρόπο να καταλαβαίνω, ότι αυτό που θέλεις είναι να με έχεις δική σου. Να μην μπορείς να ξεκολλήσεις από κοντά μου, να προσπαθείς με κάθε ευκαιρία να με αγγίζεις. Να μου δείχνεις με λόγια, αλλά και με πράξεις το πόσο πολύ με θέλεις.
Αυτό είναι που πραγματικά με ενδιαφέρει. Να είναι τα δικά σου μάτια μέσα σ’ αυτά που θα φαίνομαι όμορφη.
Και δεκάρα δε δίνω αν όλοι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι έχω πάνω μου ένα εκατομμύριο ελαττώματα. Αν θεωρούν ότι υπάρχουν και καλύτερες από μένα, αν περπατάω και τους περνάω απαρατήρητη.
Γιατί όταν το μυαλό σου είναι κολλημένο κάπου, όταν η σκέψη σου έχει γεμίσει από ένα και μόνο συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν μπαίνεις καν στον κόπο να αποθηκεύσεις τους αριθμούς που σου ψιθυρίζουνε δεξιά κι αριστερά ενώ σου προτείνουν να κανονίσετε κάνα καφεδάκι για να τα πείτε.
Τι να τις κάνω άλλωστε τις εκατό κατακτήσεις; Αν το ένα του αριθμού δεν είσαι εσύ, δε με ενδιαφέρει να προχωρήσω καν για να δω πως έχει και δύο μηδενικά που το ακολουθούν. Αν μένω σε εσένα παγερά αδιάφορη, αν δεν είμαι αυτή που μπορεί να σε κάνει να ανάψεις, κανένα «Είσαι κάβλα», δε θα μπορέσει να με κάνει να νιώσω το ίδιο.
Γι’ αυτό σου λέω δε με νοιάζει αν αρέσω σ’ όλους, δεν με αφορά. Αν το παντού δεν περιέχει προπάντων εσένα, καταλήγει στο τέλος να σημαίνει το ίδιο ακριβώς με το πουθενά.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
