Κάνεις δεν είναι τέλειος, αψεγάδιαστος χωρίς κανένα απολύτως ελάττωμα κι αδυναμία. Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρω κι εγώ, το ξέρουμε κατά βάθος όλοι μας. Άλλωστε είναι οι ατέλειές μας που μας κάνουν τελικά να είμαστε πραγματικά μοναδικοί. Βέβαια όλο αυτό είναι μια πολύ ωραία θεωρία, δε γίνεται όμως από όλους μας πράξη.
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν συνεχώς να πλησιάσουν όσο το δυνατόν το άριστο, το απόλυτο δεκάρι, να αγγίξουν έστω για μια στιγμή με την άκρη των δαχτύλων τους την τελειότητα κι ύστερα ας τους ξεγλιστρήσει και πάλι.
Το να είσαι όμως τελειομανής, στην πραγματική του διάσταση, όχι εκείνη που χρησιμοποιείς σαν εξιλαστήριο θύμα στις συνεντεύξεις εργασίας, είναι ένα απ’ τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που είναι αν μη τι άλλο κάτι σαν ευχή και κατάρα.
Γιατί απ’ τη μια μεριά όταν προσπαθείς ασταμάτητα για το καλύτερο, όταν δεν επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και βρίσκεσαι να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει την υπέρβαση, να πάει ένα βήμα μπροστά, στο τέλος φτάνεις να το καταφέρνεις. Κάνεις δεν μπόρεσε να αγγίξει το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του με το να μένει στάσιμος κι εφησυχασμένος πιστεύοντας πως έχει δώσει όλα όσα είχε, θεωρώντας ότι δεν του έχει μείνει τίποτα άλλο για να προσθέσει ή και να βελτιώσει.
Μόνο εκείνοι που θέλουν και προσπαθούν να εξελίσσονται, που ζητάνε τα περισσότερα, επιτυγχάνουν στο τέλος να κερδίζουν έστω τα πολλά.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως, το να μην αισθάνεσαι σχεδόν ποτέ ικανοποιημένος με τον εαυτό σου, να πιστεύεις πως έχεις πάντα κάτι παραπάνω να δώσεις, δεν μπορεί παρά να είναι εξαντλητικό. Όσο λεπτομερώς κι αν δουλεύεις, κάθε φορά θα βρίσκεις ένα πράγμα που θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώτικα, μια μικρή σχεδόν αόρατη λεπτομέρεια που εσύ όμως πιστεύεις ότι θα είχε κάνει τη διαφορά.
Είναι ψυχοφθόρο να σου ζητάς επανειλημμένα να πηγαίνεις μπροστά χωρίς να σου επιτρέπεις ούτε ένα διάλειμμα για να πάρεις μια ανάσα και να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου.
Είναι δύσκολο να είσαι ο αυστηρότερος κριτής σου,να έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτή τη φωνούλα να σου επισημαίνει ότι υπάρχει και καλύτερο, περισσότερο κι ότι εσύ πρέπει να το φτάσεις δουλεύοντας όλο και πιο σκληρά.
Δε σε αφήνει να ευχαριστηθείς πραγματικά τις επιτυχίες σου, να απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου γιατί εσύ σκέφτεσαι ήδη τον επόμενο στόχο σου που θα σε κάνει να πας όλο και πιο ψηλά.
Τις ίδιες απαιτήσεις όμως με σένα αργά ή γρήγορα, θα αποκτήσουν κι όλοι οι γύρω σου. Περιμένοντας να είσαι πάντα αλάνθαστος, μένοντας έκπληκτοι απ’ το παραμικρό σου ατόπημα. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος υπερπροσπάθειας που οι άλλοι σου ζητάνε ένα, εσύ καταλήγεις να δίνεις δέκα, τα όποια κοστολογείς για πέντε.
Μια τέτοια κατάσταση όμως είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο πως στο τέλος θα σε οδηγήσει στην τρελά ή στην υπερκόπωση, θα σε αφήνει ανικανοποίητο με το οτιδήποτε, θα σε κάνει να αισθάνεσαι μέσα σου άδειος από κάθε ευχαρίστηση, θα σε μετατρέψει σε μια μηχανή με μόνο της σκοπό να εξάγει το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Για τον λόγο αυτό, το μόνο που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι να δίνεις κάθε φορά απλά και μόνο τον καλύτερο εαυτό σου. Κι ας έρθουν φορές που δε θα είναι καν αρκετός. Άσε στην άκρη την τελειότητα, να παραμένει άπιαστη όπως και τώρα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
