Ίσως φταίει το ότι γεννήθηκα δεύτερη στη σειρά κι έπρεπε κάθε φορά να παλέψω για να έχω πρώτη τα παιχνίδια που ήθελα αλλά έτσι έμαθα σιγά-σιγά πως δεν μπορείς να αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς χωρίς να μοχθήσεις έστω και λίγο.
Τα χρόνια περνούσαν κι αυτό το σκεπτικό έμεινε στο μυαλό μου πάγια τακτική. Στόχευα πάντα στις δουλειές που ζητούσαν πέντε αντί για πενήντα υπαλλήλους, στα πανεπιστήμια που είχαν ελάχιστες ανοιχτές θέσεις για εισακτέους κι όχι σε όλα αυτά της λογικής του «μπάτε σκύλοι αλέστε».
Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως όλη αυτή η φιλοσοφία μου δεν ήταν δυνατόν να αλλάξει, όταν η συζήτηση φτάνει στον έρωτα. Ο ανταγωνισμός με πωρώνει. Μπορεί να σου φανεί αστείο, εγωιστικό ακόμα και λιγάκι ανώμαλο αλλά είναι η καθαρή και μόνο αλήθεια.
Δεν ξέρω ακόμα ξεκάθαρα το γιατί, όμως, το να βλέπω κι άλλες μαζί με εμένα να σε διεκδικούν, με κάνει πιο αποφασισμένη, πιο παθιασμένη για το μέχρι που μπορώ να φτάσω για να σε κάνω δικό μου.
Όχι μη βιαστείς, δεν πάσχω από το σύνδρομο του κακομαθημένου παιδιού που θέλει ότι έχει ο άλλος ή αυτό που δεν μπορεί να αποκτήσει.
Ο ανταγωνισμός κατά βάθος με μπριζώνει. Με κάνει συνεχώς να βελτιώνομαι, να προσέχω περισσότερο αυτά που λες, να σε μαθαίνω καλύτερα για να καλύψω την αδειανή θέση στην καρδιά σου.
Με ωθεί στο να σκέφτομαι συνέχεια καινούργιους τρόπους για να σου φτιάξω το κέφι, να λέω επιτυχημένα αστεία για να σε κάνω να γελάσεις, να κάνω αιχμηρά σχόλια για όλα αυτά που σε ενδιαφέρουν και σε απασχολούν, να μάχομαι καθημερινά για να κερδίσω την προσοχή και το σεβασμό σου.
Γιατί άμα υπάρχει ανταγωνισμός, τα πάντα φαίνονται σαν ένα παιχνίδι στρατηγικής, με εσένα να κινείς τα πιόνια. Κι όταν έρθει η ώρα να πεις το όνομα αυτής που διαλέγεις για συμπαίκτη σου, θέλω να είμαι εγώ η επιλογή σου. Δε θέλω να είμαι η λύση απελπισίας σου, ούτε ο συμβιβασμός σου.
Είναι το ίδιο το παιχνίδι που με κάνει πιο δυνατή, πιο σίγουρη για το πόσο σε θέλω και για το τι πρέπει να κάνω για να σε κατακτήσω.
Είναι ανάγκη μου κάθε πρωινό που θα ξυπνάω και θα σε βρίσκω στο πλευρό μου, να ξέρω πως το κρεβάτι μου είναι χωρίς φόβο και πάθος αυτό που ειλικρινά επιθυμείς κι όχι ένας ακόμη σταθμός ανεφοδιασμού στο δρόμο προς τον προορισμό σου.
Γιατί μου αρέσει τρελά να έχω κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι στη θέση μου θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη, μα είναι τα δικά μου χέρια που σε αγγίζουν αυτή τη στιγμή.
Γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα κατά βάθος να το παλέψω και μπήκα οικειοθελώς στη μάχη με εσένα ως έπαθλο, γιατί ξέρω ότι στο τέλος αξίζεις κάθε παράπλευρη απώλεια.
Εγώ λοιπόν θα κάνω για εσένα όλα αυτά χωρίς δεύτερη σκέψη, όμως κάνε μου κι εσύ μια χάρη κι αποφάσισε γρήγορα για τη νικήτρια αυτού του άτυπου αγώνα. Γιατί όσο περνάει ο καιρός, σε ερωτεύομαι κι όσο σε ερωτεύομαι, ξεφεύγω από τον έλεγχο, ζηλεύω κι αφοπλίζομαι.
Αν και ξεκινάω γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το τελικό αποτέλεσμα, αρχίζω σταδιακά να εξαντλούμαι και να αμφιβάλλω, γίνομαι αδύναμη και χάνω τον εαυτό μου.
Γι’ αυτό σου λέω κάνε μόνο γρήγορα, γιατί ο ανταγωνισμός στο τέλος με σκοτώνει.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
