Κοροϊδία, ψευτιά, υποκρισία. Όποιο ουσιαστικό και αν αποφασίσεις τελικά να χρησιμοποιήσεις για να περιγράψεις αυτή σου την κατάσταση, το συναίσθημα όταν ο άλλος σου δίνει πισώπλατα μαχαιριές είναι ένα. Άδειασμα. Αισθάνεσαι ξαφνικά πολύ ηλίθιος που κάποιος μπόρεσε να σε παίξει με τόση μαεστρία, να φερθεί ύπουλα κάτω από τη μύτη σου κι εσύ να μην το πάρεις καν μυρωδιά. Ύστερα έρχονται και οι ενοχές, νύχτες ατελείωτες για να αναρωτιέσαι το πώς και το γιατί σου την έφεραν έτσι άσχημα. Αν το άξιζες έστω και λίγο, αν είχες βάλει και εσύ κάπου το χεράκι σου για να συμβεί κάτι τέτοιο. Ερωτηματικά παντού. Στο μυαλό σου μέτρησες ήδη δεκάδες από δαύτα μα καμία τους απάντηση δε φάνηκε στον ορίζοντα.
Γι΄αυτό, λοιπόν, είναι το λιγότερο ντροπή σου να έχεις κοροϊδέψει έναν άνθρωπο και να τον έχεις φτάσει σ΄ αυτό το σημείο. Καθαρή ντροπή που έκανες κάποιον να αισθάνεται σκατά, που εκμεταλλεύτηκες ξεδιάντροπα την εμπιστοσύνη που σου έδειξε, γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή αυτό ήταν που σε βόλευε καλύτερα. Το μόνο που έκανες ήταν να πάρεις την καλή του πίστη. Την ελπίδα που ένιωθε ότι εσύ μπορεί τελικά και να διαφέρεις. Ότι δεν είσαι ο ίδιος παλιόχαρακτήρας σαν την πλειοψηφία, αχάριστος και παρτάκιας. Κι έτσι απλά να την κάνεις σκόνη. Φύσηξες πάνω της με τόση μανία που το μόνο που κατάφερες ήταν στο τέλος να τη διαλύσεις. Τι άλλο θα ήταν λοιπόν περισσότερο ταιριαστό για να νιώσεις παρά λίγη και μόνο ντροπή, αφού έφταιξες και ακόμη φταις;
Η πρώτη πράξη τελειώνει. Το «δικαστήριο» έχει αποφανθεί εναντίον σου. Όταν όμως το έργο αρχίζει να επαναλαμβάνεται με τον ίδιο κιόλας θίασο, δεν μπορούν και οι ρόλοι να είναι οι ίδιοι. Ξέρω ότι είναι πολλές φορές βολικό να παίζεις το ρόλο του θύματος, να λες πως είσαι άμοιρος των οποιοδήποτε ευθυνών, αθώο πιόνι σε ένα ύπουλο παιχνίδι, τα πράγματα όμως αυτήν τη φορά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η πίτα ξανακόβεται τα κομμάτια μοιράζονται πάλι από την αρχή και ό,τι την πρώτη φορά ήταν τυχαίο γεγονός, κακοτοπιά ή ακόμη και σκευωρία, τώρα πια είναι κοινή συναίνεση. Πώς να κατηγορήσεις μονάχα τον άλλον ενώ σου έχει δείξει ξεκάθαρα ποιος είναι και τι καπνό φουμάρει; Εσύ τι διαφορετικό νομίζες ότι θα βρεις και συνέχισες να εθελοτυφλείς;
Γιατί τη δεύτερη φορά που θα επιτρέψεις στο ίδιο άτομο να σε κοροϊδέψει, η ντροπή είναι όλη δική σου. Ντροπή που δε φύλαξες τα νώτα σου ενώ είχες ήδη χειροπιαστά στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν πως κάτι πάει λάθος με αυτόν τον άνθρωπο. Που δεν προστάτεψες τον κώλο σου περπατώντας τοίχο τοίχο. Από καθαρό και μόνο πείσμα θέλησες να πέσεις και δεύτερη φορά στα βαθιά χωρίς πρώτα να τσεκάρεις αν έχεις από κάτω σου δίχτυ προστασίας, αφού έχεις ήδη βρεθεί μια φορά γκρεμοτσακισμένος. Αφέθηκες και πάλι στο να ονειροβατείς παρόλο που προηγουμένως σου βγήκε το όνειρο εφιάλτης. Ντροπή που ναι μεν συγχώρεσες έναν άνθρωπο, αλλά δεν έμαθες ποτέ απολύτως τίποτα από τα λάθη του. Ντροπή και που δεν λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σου για να σε βοηθήσει να μην ξανά φας τα μούτρα σου.
Στην τελική αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι η ντροπή είναι ένα από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που κόβεται και μοιράζεται ίσια στα δύο. Έτσι ώστε να παίρνει κομμάτι και αυτός που σε έκανε να πληγωθείς, αλλά και εσύ που επέτρεψες να το ξανά νιώσεις.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
