Πριν από μερικά βράδια και ενώ χάζευα αμέριμνη την Αθήνα, απ΄τη θέα στο σαλόνι μου, μου ‘ρθε η φαεινή ιδέα, ν’ανοίξω την τηλεόραση.
Κάποια στιγμή λοιπόν και μετά από ζάπινγκ μιας ώρας, έπεσε το μάτι μου σε μια εκπομπή που προσκαλεί επώνυμους και στο πλαίσιο της συνέντευξης, τους κάνει κάποιου είδους εξομολόγηση.
Εξομολόγηση πικάντικη.
Τουτέστιν, προσπαθούσε εναγωνίως η παρουσιάστρια, να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία της προσωπικής τους ζωής.
Ήταν και κάμποσο μετά τα μεσάνυχτα, το σήκωνε η ώρα.
Κάπου προς το φινάλ, πέφτει και η ερώτηση, καυτή πατάτα.
Έχεις υπάρξει ποτέ το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση;
Αυτό ήταν, είχα μόλις βρει το επόμενο θέμα μου.
Τα ‘φερα από εδώ, τα πήγα από εκεί και πάντα κατέληγα στο ίδιο.
Προσπαθούσα να δώσω ελαφρυντικά, στην περίπτωση του απόλυτου, παράνομου έρωτα, αλλά και πάλι, κάτι δε μου ‘βγαινε.
Λάθος, λάθος και πάλι λάθος.
Και όχι μόνο λάθος, αλλά πολλές φορές, μαζοχιστικό.
Δε θα ηθικολογήσω, ούτε θα υποπέσω στο αναμάσημα της καραμελίτσας περί «μην κάνεις, όσα δε θέλεις να σου κάνουν».
Ούτε όμως στο κάρμα θα σας πάω, όσο και αν σκέφτομαι οτι θα μπορούσαν όλα να ήταν πολυ valid επιχειρήματα.
Ο έρωτας δε δέχεται εκπτώσεις.
Πώς λοιπόν καταπίνεις αμάσητες, τις μισες αγκαλιές;
Τα μισά φιλιά; Τα χάδια που δε σου ανήκουν εξ’ολοκλήρου;
Τα βράδια με χρονόμετρο;
Τους λαιμούς που μυρίζουν dior, ενώ εσύ φοράς calvin klein;
Και απ’την άλλη, πώς άντεξες να τον ερωτευτείς αυτόν τον λαιμό;
Πώς τα βάζεις κάθε μέρα, με τα τέρατα του εγωισμού του;
Πώς συγχωρείς την αδιαφορία του, στον ενδεχόμενο πόνο τόσων ανθρώπων;
Πώς δε σου φέρνει ναυτία η μικροψυχία του;
Και έστω ότι, αφήσει τον άλλο λαιμό.
Και έστω ότι, τα φιλιά, μισά δεν είναι.
Πώς θα τον εμπιστευτείς;
Πώς θα ξεχάσεις όσα είπε σ’εσένα, για να σε φέρει στα νερά του;
Γιατί να μην τα πεί και σε άλλες;
Πώς είσαι τόσο σίγουρη, οτι από θύτης, δε θα βρεθείς θύμα;
Αυτοί οι έρωτες, σπάνια φλερτάρουν με την επιτυχία.
Το να βγείτε μια βόλτα μαζί, μοιάζει παγόβουνο.
Το να πιαστείτε χέρι-χέρι, αδιανόητο.
Τα τηλεφωνήματα, σχεδόν πάντα νυχτερινά και αποκλειστικά ψιθυριστά.
Την παρέα του, δεν τη γνωρίζεις.
Τα στέκια του, επίσης.
Σε αντίθεση με την «επίσημη», που έχει μπάσει στο σπίτι, τη ζωή και την οικογένεια του, εσύ δεν είσαι παρά ένα μυστικό καλά κρυμμένο.
Και τα μυστικά, συνήθως έχουν ενοχή.
Και η ενοχή, ευθύνη.
Αν θεωρείς οτι είσαι άμοιρη ευθυνών, επειδή εκείνος τυγχάνει και έχει περισσότερες, απατάσαι οικτρά.
Άλλωστε, αν ποτέ, έξω και μακριά, γίνουν τίποτα αποκαλυπτήρια, ποιος νομίζεις οτι θα βρεθεί να δέχεται πυρά; Εσύ η εκείνος; Γελιέσαι αν νομίζεις το δεύτερο.
Άσε που σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως ο λεγαμένος κυνηγάει από πίσω την απατημένη, μπας και δεχτεί να του δώσει δευτερη ευκαιρία.
Γι’αυτο σου λέω, άσε τα second hand.
Μόνο σε κανά vintage παζάρι, ίσως σταθείς τυχερή.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
