Οι κωδικοί πρόσβασής μας είναι γεγονότα που δε θέλουμε να ξεχάσουμε

Φτιάχνεις λογαριασμό σ’ ένα απ’ τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υπάρχουν, δημιουργείς μια καινούργια διεύθυνση e-mail, αγοράζεις κινητό και σου ζητάει να ορίσεις ένα pin που θα ξεκλειδώνει την οθόνη σου. Ό,τι κι αν είναι αυτό που έχεις κάνει, έχεις φτάσει πια στο πιο κρίσιμο σημείο της διαδικασίας, αυτό του να καταχωρήσεις εκείνον τον κωδικό που θες από κει κι ύστερα να δίνει την πρόσβαση στα αρχεία σου.

Πέρα απ΄τις απαιτήσεις για κεφαλαία, πεζά, αριθμούς και σύμβολα που σε κάνουν να πονοκεφαλιάζεις, σκέφτεσαι πάνω απ΄όλα για κάτι που δε γίνεται με τίποτα να ξεχάσεις, όσο καιρός κι αν περάσει, όσο αφηρημένος κι αν είσαι σαν άνθρωπος. Ψάχνεις μέσα στο κεφάλι σου για να βρεις, όχι μόνο το σωστό συνδυασμό που θα δείξει το πολυπόθητο «δυνατός», δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση της ασφάλειας πως κάνεις ποτέ δε θα μπορέσει να τον σπάσει. Αλλά κι αυτόν που είναι εξίσου δυνατός μέσα στη μνήμη σου και στα συναισθήματά σου.

Γιατί όπως και να το κάνουμε οι κωδικοί πρόσβασής μας έχουν πίσω τους κι από μια ιστορία που μπορούμε να διηγηθούμε. Για ημερομηνίες που κατά κάποιον τρόπο μας έχουν στιγματίσει. Όπως τα γενέθλια των ανθρώπων που σημαίνουν για σένα πολλά πράγματα, αυτού που αγαπάς, του παιδιού σου, της μαμάς σου, ακόμη κι η δικιά σου γέννηση. Είναι οι επέτειοι που είναι χαραγμένοι ανεξίτηλα στο μυαλό σου, του πρώτου σου φιλιού, της χρονολογίας που γνωρίστηκες με το μεγάλο σου έρωτα, την ημέρα που ορκίστηκες και πήρες το πολυπόθητο πτυχίο σου. Μπορεί απλώς να είναι ο τόπος κι ο χρόνος που έκανες το καλύτερο ταξίδι της ζωής σου ή ακόμη κι η διεύθυνση του πρώτου δικού σου σπιτιού.

Φαινομενικά ανούσιοι αριθμοί, που αν όμως μπουν στη σωστή σειρά αποκτούν άξαφνα ένα πολύ μεγαλύτερο νόημα. Συγκεκριμένες στιγμές του παρελθόντος που σε κάποιον άλλον πέρασαν αδιάφορα, ημερολογιακά, εσύ όμως έζησες καταστάσεις που ποτέ δε θα αφαιρεθείς κι έτσι απλά θα τις προσπεράσεις μέσα στη βαβούρα της ρουτίνας και των νέων πληροφοριών. Όλα αυτά πάντα μπλεγμένα με ονόματα με την ίδια μέσα σου βαρύτητα, που έχουν κι άμεση σχέση με την κάθε ανάμνηση. Αρχικά και μονογράμματα από εκείνους που με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ήταν, είναι και θα είναι για πάντα οι άνθρωποί σου.

Οι κωδικοί πρόσβασης είναι πάντα αυτά τα γεγονότα που είναι τόσο ουσιώδη για σένα, αλλά έχεις κρατήσει τις λεπτομέρειές τους κρυμμένες απ΄τους άλλους, έτσι δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να τους μαντέψει επακριβώς. Δεν έχουν φτάσει σε σχεδόν κανένα αυτί γι’ αυτό και μπορείς άνετα να τα χρησιμοποιήσεις σαν δικλείδα ασφαλείας σου. Για το λόγο αυτό, αν τύχει και ποτέ ακουστούν δυνατά, λίγοι είναι αυτοί που θα καταλάβουν το πραγματικό νόημά τους, εκείνοι που θα κατανοήσουν το πάντρεμα μεταξύ ενός γράμματος απ’ την αλφαβήτα και μιας μέρας, ενός μήνα, κάποιου χρόνου.

Λίγοι θα κάνουν τη σύνδεση, ελάχιστοι θα συνεχίσουν να τους θυμούνται, για εκείνους βλέπεις δεν έχουν καμιά μεγαλύτερη σημασία από μια δευτεροβάθμια εξίσωση που έλυσαν στο γυμνάσιο. Εσύ όμως ακόμη κι αν έχεις κλειστό για καιρό τον προηγούμενό σου υπολογιστή ή βρεις τυχαία το παλιό σου κινητό καταχωνιασμένο στο βάθος ενός συρταριού, πάντα θα καταφέρνεις να το ξεκλειδώνεις με ευκολία. Τα δάχτυλά σου θα τρέχουν με φυσικότητα πάνω στα σωστά πλήκτρα και το μυαλό σου πίσω σ’ αυτό που αντιπροσωπεύουν.

Κι έτσι ενδιάμεσα στο «καλώς ορίσατε» και την αρχική οθόνη θα σου ξεφεύγει ένα χαμόγελο νοσταλγίας, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι αναμνήσεις μας είναι όντως αθάνατες.