Θέλεις πολύ να μιλήσετε, όχι απαραίτητα για να πεις αυτά που νιώθεις, αλλά και για να μάθεις πώς πέρασε τη σημερινή μέρα ή αν βγήκαν τα αποτελέσματα από εκείνο το τεστ που διάβαζε νυχθημερόν και αγχωνόταν τόσο. Πολλές φορές νιώθεις την ανάγκη να στείλεις μόνο και μόνο για να αισθανθείς πως δεν έχετε χάσει κάθε επαφή, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Για εκείνο το χαμόγελο που θα εμφανιστεί απρόσκλητο και θα σχηματιστεί στα χείλη σου, με το που δεις εκείνο το όνομα να αναβοσβήνει στα εισερχόμενά σου.
Σκέψεις τριγυρνάνε ελεύθερες στο κεφάλι σου, σιγά-σιγά γίνονται προτάσεις γεμάτες νόημα και συναισθήματα, που ανυπομονούν να φτάσουν στα αυτιά και τα μάτια του παραλήπτη τους. Νιώθεις τα δάχτυλα σου να μυρμηγκιάζουν στην αναμονή και περιμένεις πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Και αυτή τελικά έρχεται όταν βρίσκεστε και οι δύο online.
Γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο είναι σαν να είστε στον ίδιο χώρο εκείνη ακριβώς την ώρα. Να κάθεστε αντικριστά και να μπορείτε επιτέλους να πείτε όλα αυτά που σκέφτεστε όλη μέρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό βήμα, ποιος, όμως, θα το κάνει πρώτος;
Μέσα στο μυαλό του ερωτευμένου –μην κρύβεσαι άλλο είναι ολοφάνερο πια– υπάρχουν πάντα δύο αντιμαχόμενες φωνές. Η μία είναι γεμάτη θάρρος και αποφασιστικότητα και η άλλη γεμάτη εγωισμό και αναβλητικότητα. Μια συνεχής σύγκρουση γίνεται αναμεταξύ τους, με πεδίο μάχης το πληκτρολόγιό σου.
Η πρώτη σου φωνάζει να το κάνεις, σχεδόν σου το επιβάλλει, έχει, βλέπεις, φτάσει στα όρια της και ζητάει απεγνωσμένα να λυτρωθεί. Σου δείχνει το δρόμο της σωτηρίας από τις σκέψεις που σε βασανίζουν, από τα σενάρια των ερωταπαντήσεων που έχεις φτιάξει προσεκτικά, όλες εκείνες τις φορές που απλά άφησες την ευκαιρία να γλιστρήσει κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια σου.
Επαναλαμβάνει ευλαβικά πως αν δε ρισκάρεις δε θα κερδίσεις, πως δεν έχεις τίποτα στην τελική να χάσεις. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός ύπαρξης των λέξεων, να εκφράζουν όσα η καρδιά δεν μπορεί από μόνη της. Σου δίνει το έναυσμα να το τολμήσεις και στην τελική ό,τι και αν συμβεί, θα βρεις εσύ τον τρόπο να το αντιμετωπίσεις. Και πάνω εκεί που έχεις πειστεί και παίρνεις βαθιά ανάσα πριν αρχίσεις να πληκτρολογείς όσα έχεις ήδη προετοιμάσει, κάνει την εμφάνιση του ψιθυριστά ο αντίλογος.
Προσπαθεί να σε γεμίσει αμφιβολίες, σου λέει πως αν ήθελε πολύ να σου μιλήσει θα είχες ήδη λάβει μήνυμα, όλη αυτή την ώρα που εσύ κάθεσαι και το αναλύεις. Σε συμβουλεύει να μην ξεκινήσεις κάνοντας εσύ συνέχεια τα πρώτα βήματα, γιατί στο τέλος θα βολευτεί και δε θα προσπαθήσει πότε να σε ψάξει. Σου μιλάει για την πιθανότητα της απόρριψης, που με τη δική της ερμηνεία στα γεγονότα την έχει και δεδομένη και σου προτείνει να κάτσεις ήσυχα και σιωπηλά στη θέση σου, χωρίς να μπαίνεις ηθελημένα σε αδιέξοδα.
Ανάλογα λοιπόν με τη φωνή που θα νικήσει, καθορίζεται και ποιος θα είναι αυτός που θα κάνει επιτέλους το ηρωικό βήμα μπροστά και θα στείλει το πολυπόθητο μήνυμα. Και ας υπάρχει επιγραφή «προσοχή ναρκοπέδιο» στην είσοδο.
Μόνο κράτα σε μια γωνία της σκέψης σου αυτό· η κάθε φωνή έχει τα δικιά της γι’ αυτό μην αφήνεις συνεχώς τη μια να ανακηρύσσεται νικήτρια. Κάνε τον πόλεμο να έχει έκβαση αμφίρροπη, δίνοντας εναλλάξ τις νίκες. Και μην ξεχνάς πως το πιο πιθανό είναι και το μυαλό της απέναντι οθόνης, να βρίσκεται στην ίδια εμπόλεμη κατάσταση.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
