Υπάρχουν πράγματα που ενώ θες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, δεν μπορείς να τα πεις. Στέκουν εκεί στην άκρη της γλώσσας σου αντί όμως να τα ξεστομίσεις, επιλέγεις να τα καταπιείς αμάσητα, οδηγούμενος είτε από εγωισμό, είτε από ευγένεια, ακόμα κι από καθαρή και μόνο ντροπή. Είναι όμως κι εκείνες οι φορές που όσο κι αν προσπαθείς για το αντίθετο, αυτά που κατά βάθος σκέφτεσαι, βρίσκουν το δρόμο τους και δραπετεύουν απ’ τα χείλη σου κι οδεύουν προς τα αυτιά των ενδιαφερόμενων.
Γιατί όλα αυτά που σε στιγμές αδυναμίας ή αφηρημάδας φεύγουν αβίαστα απ’ το στόμα μας, είναι πράγματι εκείνα που θέλουμε όσο τίποτα άλλο να πούμε. Είναι οι πρωτογενείς σκέψεις που κάνουμε όσο ακούμε τον άλλον να μιλάει, είναι η αληθινή μας άποψη για ό,τι μας ρωτάνε χωρίς την ενδιάμεση επεξεργασία που κάνεις πολλές φορές άθελά σου, μέχρι να βάλει ο άλλος τελεία και να έρθει η δική σου σειρά να μιλήσεις για το θέμα.
Είναι ο αυθεντικός δίχως καμία λογοκρισία εαυτός μας, που λέει ακριβώς αυτό που του ήρθε στο μυαλό τη στιγμή που θα το πει. Είναι εκείνη η εκδοχή μας που δεν έχει προλάβει να βάλει φρένο σε εκείνα τα πράγματα που καλύτερα να μη λέγονται, αυτή που δεν έχει προλάβει να περάσει πάνω της κανένα απολύτως φίλτρο για να την εξωραΐσει, να την κάνει πιο μαλακή κι ευκολοχώνευτη σ’ αυτόν που θα τη σερβίρουμε.
Τις περισσότερες φορές όταν αυτά τα λόγια φτάσουν τελικά στο παραλήπτη τους θα προσπαθήσουν να κουκουλωθούν. Θα ψάξεις φτηνές δικαιολογίες πως κάτι άλλο ήταν αυτό που τελικά εννοούσες, ή πως έχεις άλλα προβλήματα που περνάνε ταυτοχρόνως απ΄ τη σκέψη σου και κάπου στην πορεία μπερδεύτηκε ο λογισμός σου. Τις περισσότερες απ΄ αυτές τις φορές θα είναι απλά και μόνο ψέματα.
Γιατί η αλήθεια όπως και να το κάνουμε είναι μία: Κανείς δεν μπορεί να εκφράσει κάτι που ποτέ δεν πέρασε έστω σαν φευγαλέα ιδέα μέσα στο κεφάλι του. Αν δεν υπάρχει καν περασμένο στον εγκέφαλό σου σαν συνισταμένη, δε γίνεται να βγει ποτέ απ΄ το στόμα σου σαν συμπέρασμα. Μπορεί να είναι κάτι που παλεύεις να σταματήσεις να το σκέφτεσαι, ίσως και να το έχεις απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου, δεν παύει όμως να είναι εκεί και να έχει περάσει έστω κι ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα που σε απασχολούσε, που σε προβλημάτισε, που σε έκανε να το σκεφτείς.
Τα πράγματα που σου ξεφεύγουν πάνω σε μια συζήτηση μπορεί να φανούν πολλές φορές ασύνδετα, ακατανόητα ή ακόμα κι εκτός τόπου και χρόνου, στις πιο πολλές περιπτώσεις όμως είναι μικρά κομμάτια μιας γενικότερης συλλογιστικής που αρνείσαι να παρουσιάσεις στον άλλον. Είναι σαν να έχεις γράψει μια ολόκληρη ιστορία και ξαφνικά να διαρρέει το πρώτο της κεφάλαιο. Από εκείνο το σημείο κι ύστερα είναι στο χέρι σου αν θα την υποστηρίξεις και θα την παρουσιάσεις ή θα τη χώσεις βιαστικά σε ένα ακόμα πιο βαθύ συρτάρι για να μη βγει ποτέ ξανά στην επιφάνεια.
Ένα γνωστό γνωμικό λέει πως η γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέει. Γι΄ αυτό πρόσεχε πάντα αυτά που σου λένε οι άλλοι ακόμα και τις λεπτομέρειες και τα σαρδάμ τους. Κι εσύ αν βασανίζει κάτι το μυαλό σου, αλλά δε θες να το μοιραστείς αντί για διπλά, σκέψου τριπλά προτού μιλήσεις.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
