Σ’αγαπώ
Μία λέξη, έξι γράμματα.
Μπορεί να καταλάβεις από πολύ νωρίς ότι το νιώθεις, ίσως να το αισθανθείς και από την πρώτη στιγμή, το να φτάσεις στο σημείο όμως να το σχηματίσεις με τα χείλη σου είναι μια άλλη, διαφορετική υπόθεση.
Λίγο πιο εύκολη ή δύσκολη από τις στιγμές που βρίσκεσαι να προφέρεις τη «συγγνώμη».
Αν το καλοσκεφτείς όμως δεν είναι και λίγο πράγμα η πρώτη φορά που θα δηλώσεις στον άλλον πως τον αγαπάς.
Στην αρχή περιμένεις να περάσει λίγο ο καιρός για να μην τον τρομάξεις, το να μιλήσεις άλλωστε για αγάπες και λουλούδια ευθύς αμέσως μάλλον θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, βάζοντας σε στο νούμερο ένα της λίστας με τις ανισόρροπες.
Ύστερα είναι και η κατάλληλη στιγμή, να το πεις στα γενέθλια του μόλις του δώσεις το δώρο του και σκύψεις να τον φιλήσεις ή μήπως είναι καλύτερα όταν επιτέλους φτιάξει τη βρύση που έσταζε εδώ και κάτι μήνες.
Το πιο σωστό είναι να έρθει σαν επιβράβευση ή αυθόρμητα, όταν θα τον δεις να ξεκαρδίζεται από τα γέλια με κάποιο από τα αστεία σου;
Το προβάρεις μέσα στο μυαλό σου με διαφορετικούς τονισμούς, ένταση και χρώμα στη φωνή σου ενώ αμφιταλαντεύεσαι αν το σ΄αγαπώ ακούγεται πρόχειρο και το σε αγαπάω μεγαλόστομο και βαρύγδουπο.
Τελικά να το πεις ή να το αφήσεις για αργότερα;
Είναι και αυτές οι αμφιβολίες που γεμίζουν το μυαλό σου με ένα εκατομμύριο σενάρια.
Το χειρότερο είναι να μην σου απαντήσει «κι εγώ» και να πετάξει κάνα ξερό ευχαριστώ, σαν και αυτά που βλέπεις στις ταινίες και φτύνεις τον κόρφο σου. Μπορεί πάλι να κουνήσει αμήχανα το κεφάλι ή να προσποιηθεί ότι δεν σε άκουσε καν. Με εσένα από εκεί κι ύστερα, να τρώγεσαι από τις αμφιβολίες για τα αισθήματα και τις προθέσεις του.
Γιατί το σ΄ αγαπώ είναι αν μη τι άλλο μια λίαν τοξική λέξη, σαν τα συστατικά που βλέπεις πίσω από τα μπουκάλια της χλωρίνης, χωρίς όμως την προειδοποίηση «εύφλεκτον» που τα συνοδεύει.
Καταβάθος δεν είναι η λεξούλα αυτή καθεαυτή που χτυπάει τα καμπανάκια στα αυτιά μας, αλλά το συναίσθημα που περικλείει. Αυτό είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε υπόχρεοι σε αυτόν που το ξεστόμισε να δηλώνουμε σύμπνοια ενώ στο δικό μας μυαλό κυριαρχεί φουρτούνα και δεν έχουμε ρίξει ακόμη άγκυρα στο λιμάνι του.
Παρόλα αυτά, η υποχρέωση δεν είναι τίποτα μπροστά στην εξουσία που μπορεί να δώσεις στο λάθος άνθρωπο, ομολογώντας ότι έχεις τόσα δυνατά συναισθήματα για το πρόσωπό του.
Επειδή με το που αποφασίζεις να πεις το σ’ αγαπώ, είναι σαν να δίνεις σε κάποιον τον κωδικό του συναγερμού σου και να εύχεσαι να μην μπει την ώρα που δουλεύεις και σου αδειάσει το σπίτι ή σαν να απασφαλίζεις ένα γεμάτο όπλο και να ετοιμάζεσαι να παίξεις κάτι σαν ρώσικη ρουλέτα. Το βάζεις μεν στον κρόταφο σου, έχει όμως ο άλλος το δάχτυλο του περασμένο στην σκανδάλη.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, το σ’αγαπώ δεν είναι τίποτα άλλο από την προφορική αποδοχή της πλήρους παράδοσης σου.
Είναι η άνευ όρων υπογραφή σου σε μια συνθήκη που επιτρέπει στον κατακτητή να περιφέρεται ανενόχλητος στο φρούριο της καρδιάς σου ενώ εσύ έχεις ρίξει εκούσια τα τείχη, ένα συμβόλαιο με ρήτρα εφόρου ζωής και κανένα παραθυράκι.
Για αυτό το λόγο, το σ’αγαπώ οφείλει και πρέπει να λέγεται μόνο όταν έχει ρίζες τόσο βαθιές που δεν θα το αφήσουν να ξεριζωθεί από τον πρώτο αέρα αλλαγών. Άλλωστε είτε το θέλουμε είτε όχι η αληθινή αγάπη δεν αναιρείται, δεν καταστρέφεται.
Πάρε λοιπόν ανάσα και πες το. Μην ξεχνάς πως για τίποτα στη ζωή δεν υπάρχει ο σωστός χρόνος.
Άλλωστε είναι απλά μια λέξη με έξι γράμματα
Λοιπόν όλα έτοιμα; Με το τρία
Ένα, δύο, τρία…Πάμε!
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
