Στην αρχή να δείχνεις τον χειρότερό σου εαυτό

Στην αρχή της κάθε γνωριμίας, σχέσης ή επαφής, ένας είναι ο στόχος, μία η συνεχής προσπάθεια. Να δείξεις στον άλλον τον καλύτερο εαυτό σου. Να προσπαθήσεις να τον γοητεύσεις με τα προτερήματά σου, να κάνεις για σένα το πιο επιτυχημένο μάρκετινγκ που μπορείς. Να του φτιάξεις τη σπεσιαλιτέ σου όταν τον καλέσεις για φαγητό, να του πεις για το αριστείο που πήρες στο πανεπιστήμιο, να του αραδιάσεις όλα εκείνα τα μπράβο που έχεις ακούσει. Ενώ την ίδια στιγμή θα προσπαθήσεις διακριτικά να σπρώξεις κάτω απ’ το χαλάκι όλα εκείνα τα ελαττώματα που θες να κρατήσεις στο σκοτάδι.

Τι θα γίνει όμως αν για μία φορά, όλο αυτό το σκηνικό λειτουργήσει απ’ την ανάποδη και βγει στη φόρα η χειρότερη δυνατή έκδοσή σου; Αν αντί να μιλήσεις για ακόμα μια φορά για όλα εκείνα που αγαπάς και θαυμάζεις, πεις για αυτά που σιχαίνεσαι και σε κάνουν έξω φρενών; Αν δεν αρχίσεις να αναλύεις τα όνειρα και τους στόχους σου για το μέλλον, αλλά κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια με ειλικρίνεια και του εκμυστηρευτείς τους φόβους και τις ανασφάλειές σου;

Τι θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί αν δε φίλτραρες κανένα γεγονός που έχει συμβεί στη ζωή σου; Αν μαζί με τις επιτυχίες σου κι αυτά που με κόπο έχεις καταφέρει, έλεγες και για εκείνη τη δουλειά που σε είχαν απολύσει γιατί δεν μπορούσες με τίποτα να αποδώσεις σε αυτά που σου ζητούσαν ή για το πόσο κακή φωνή έχεις; Αν συνόδευες τη λίστα με τα ταλέντα σου με όλα εκείνα που δεν προσπάθησες ή δεν μπόρεσες ποτέ να μάθεις; Αν φανέρωνες μόνος τις αδυναμίες σου χωρίς να αφήσεις τον άλλον να τις ανακαλύψει αυτός, ελπίζοντας να μην το κάνει και ποτέ.

Αν την άφηνες να έρθει στο σπίτι σου και να το δει όπως είναι στα αλήθεια και δεν έκανες γενική καθαριότητα για να της αποδείξεις ότι είσαι νοικοκύρης και τακτικός στα πέντε λεπτά που θα περιμένει στο σαλόνι σου, ενώ εσύ τελειώνεις τις ετοιμασίες σου για να πάτε για ένα ποτό; Ή αν έβγαινες μαζί του άβαφη με ένα τζιν και τα αθλητικά σου, αντί να ψάχνεις το πιο σέξι ντύσιμο για να φορέσεις;

Τι θα γινόταν αν του ξεκαθάριζες με την πρώτη ότι ζηλεύεις αφόρητα όλες εκείνες που προσπαθούν με το παραμικρό να του πιάσουν συζήτηση ή πάνε να του την πέσουν με κάθε αιτία κι αφορμή ή ότι είσαι κατά βάθος το ακριβώς αντίθετο απ’ το άνετος και χαλαρός που πας ανεπιτυχώς να της πουλήσεις. Αν του έλεγες με τη μια αυτά που κάνει και σε πειράζουν, χωρίς να σκεφτείς ότι μπορεί να θυμώσει ή να μαλώσετε και κωλώσεις; Αν ανέπτυσσες όλες τις απόψεις σου και ας ήξερες ότι διαφωνείτε κατάφωρα.

Και όταν η συζήτηση έφτανε στο παρελθόν να μην αναλωνόσουν σε διπλωματίες. Να έλεγες με θάρρος και για τις δικές σου παρελθοντικές μαλακίες, να παραδεχόσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που κι εσύ -ηθελημένα ή μη- έχεις πληγώσει, να ομολογούσες τις τυχόν απιστίες σου.

Ποιο θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα; Το πιο πιθανό ήταν ο άλλος να έφευγε. Να τρόμαζε με αυτό που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και να αποφάσιζε να εγκαταλείψει. Αυτός όμως που θα επέλεγε τελικά να μείνει μαζί σου, θα σε είχε δει σε όλες τις πιθανές σου εκφάνσεις και ίσως τελικά έτσι, να μην τον έχανες και ποτέ.