Δεν μπορεί να υπάρξει η τέλεια σχέση. Από όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι απλά αδύνατον. Σε κάθε εξίσωση άλλωστε με δύο συντελεστές, πάντα θα βγαίνει ημιτελές το αποτέλεσμά της. Θα υπάρχουν συμπεριφορές του άλλου που θα νιώθεις ότι κατά βάθος σε ενοχλούν και θα εύχεσαι να αλλάξουν. Κάποια στιγμή, θα εμφανιστεί κάτι στη συμπεριφορά του που θα σε κάνει να δυσανασχετήσεις, θα σκέφτεσαι ότι πως χωρίς αυτό θα ήσασταν καλύτερα και θα ελπίζεις να βελτιωθεί ή ακόμα καλύτερα να εξαφανιστεί.
Όταν όμως όλη σου η συνύπαρξη με τον άλλον στηρίζεται πάνω στο σκεπτικό πως δεν αργεί η μέρα που όλα αυτά που σε πειράζουν θα αποτελούν παρελθόν, τότε ίσως πρέπει και να σκεφτείς σοβαρά την πιθανότητα να αρχίσεις και πάλι να δηλώνεις ελεύθερος.
Δεν είναι ούτε λογικό, αλλά ούτε κι υγιές να ανέχεσαι συμπεριφορές που σε θυμώνουν, σε πληγώνουν ή σε προσβάλλουν, επικαλούμενος μια παράλογη πεποίθηση ότι η αυριανή θα είναι μια πολύ καλύτερη μέρα από αυτή που ζεις σήμερα. Όπως κι αν το σκεφτείς, όσες δικαιολογίες κι αισιόδοξες σκέψεις κι αν κάνεις, η πραγματικότητα είναι μια: ο άνθρωπος που έχεις αυτή τη στιγμή δίπλα σου δεν είναι όπως θα ήθελες το σύντροφό σου. Γι’ αυτό πάρε γρήγορα την απόφαση να σταματήσεις να τζογάρεις σ’ ένα μέλλον που θα κοιμηθείς με κάποιον, αλλά θα ξυπνήσεις με την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Το μόνο που θα πετύχεις αν συνεχίσεις την ίδια συμπεριφορά που έχεις τώρα είναι να φυλακίσεις το δικό σου εαυτό μέσα σ΄ένα δεσμό που σε καταπιέζει και δε σε καλύπτει μόνο και μόνο επειδή επιμένεις πως κάπου, κάπως, κάποτε τα πράγματα θα αρχίσουν να κυλάνε ακριβώς όπως τα έχεις ονειρευτεί. Θα έχεις απλά δεχτεί να είσαι το βασικό μέλος μιας σχέσης συμβιβασμένης κι ως εκ τούτου πλήρως αποτυχημένης, που θα ακροβατεί ανάμεσα σε κάτι πραγματικό που δε σε ικανοποιεί και σε αυτό που έχεις φτιάξει με το μυαλό σου και σε γεμίζει. Αυτό που κλείνεις σφιχτά τα μάτια σου κι εύχεσαι να πραγματοποιηθεί σταυρώνοντας τα δάχτυλά σου, όπως τότε που ήσουν ακόμα παιδί και πίστευες στα θαύματα ή ακόμα χειρότερα στα παραμύθια.
Μα το ακόμα χειρότερο είναι πως η ελπίδα είναι ένα απ’ τα πιο αντιφατικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή που κουρνιάζει στο μυαλό και την καρδιά σου, σε κάνει να αισθάνεσαι ζεστασιά, πίστη και ευφορία. Σε ωθεί να ποντάρεις όλες σου τις μάρκες πάνω της. Κανείς όμως δε σου εγγυάται την ευτυχή κατάληξή της, ούτε όμως και την παταγώδη αποτυχία της. Κι έτσι μένεις μετέωρος να στέκεσαι κάπου στη μέση περιμένοντας το καλύτερο δυνατό, έχοντας όμως προετοιμαστεί και για το χειρότερο.
Γι’ αυτό η ελπίδα ότι μια σχέση θα αλλάξει και θα γίνει καλύτερη, θα έρθει με το καιρό στα μέτρα που έχεις πλάσει εσύ στο κεφάλι σου, τη βάζει σ΄ένα φαύλο κύκλο και την κάνει αιώνια. Την καταδικάζει σε μια στάσιμη κατάσταση που δεν καλυτερεύει στο παρόν, αλλά επιμένει τυφλά πως μια συνταρακτική ανατροπή θα γίνει στο μέλλον. Να περιμένει και να υπομένει για να αποκτήσει όλα αυτά που τις αξίζουν.
Μα οι συμπεριφορές δύσκολα αλλάζουν κι αυτό δε γίνεται σίγουρα με ευχολόγια. Κι αν κάποτε τύχει πραγματικά να κάνουν εκείνο το άλμα και να γίνουν όσα φαντάστηκες, η περίοδος που τα έζησες απ’ την αντίθετη πλευρά του νομίσματος θα σε κάνει επιφυλακτικό και δύσπιστο, θα σε εμποδίζει να αφεθείς και να το ευχαριστηθείς.
Για το λόγο αυτό αν ποτέ νιώσεις ότι το μόνο πράγμα που σε δένει με έναν άνθρωπο είναι η ελπίδα ότι θα έρθει η στιγμή που θα γίνει όπως τον θέλεις εσύ, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις πίσω σου και να προχωρήσεις μπροστά. Εκεί που όλα αυτά που ήταν παλιά τα ζητούμενα, τώρα πια θα είναι δεδομένα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
