Όλα τα μικρά παιδιά, εκφράζουν τα συναισθήματα τους με έναν τρόπο γνήσιο, απαλλαγμένο εντελώς από το φόβο της έκθεσης. Θα τα δεις να κλαίνε γοερά, να γελάνε μέχρι δακρύων, να βροντοφωνάζουν το ευχαριστώ και το «σ΄αγαπώ» τους, όπου και αν βρίσκονται, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.
Όσο, όμως, οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, όλες αυτές οι αυθόρμητες αντιδράσεις χαράς και αγάπης, αρχίζουν να μειώνονται δραματικά.
Ειδικά όταν αποδεκτής όλων αυτών είναι η οικογένεια μας, θεωρούμε εσφαλμένα πως η αγάπη μας προ αυτούς είναι αν μη τι άλλο δεδομένη και αναβάλλουμε συστηματικά να τη δηλώσουμε με λόγια.
Από την εφηβεία, συγκεκριμένα, που ξεκινάμε να απογαλακτιζόμαστε, αλλά και ύστερα, που αρχίζουμε να μαχόμαστε ζητώντας επίπλαστες ελευθερίες, παραλείπουμε να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε.
Λες και αυτή η λέξη είναι και το αόρατο νήμα που μας κρατάει δεμένους στον ομφάλιο λώρο, που τόσο πολύ θέλουμε να κόψουμε, λίγο αφού ενηλικιωθούμε.
Αισθήματα ντροπής μα πάνω απ’ όλα αναβλητικότητας, αρχίζουν καθημερινά να μας κυριεύουν και μας κάνουν να αφήνουμε για αύριο, λες και το έχουμε σίγουρο στο τσεπάκι μας, όλα αυτά που έπρεπε να πούμε σήμερα κιόλας.
Γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε, αλλά αρνούμαστε μερικές φορές να το παραδεχτούμε, όλοι είμαστε θνητοί, όχι μόνο όσο πλησιάζουν τα γεράματα μας, μα από την στιγμή ακόμα της σύλληψης μας.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μην ξεχνάμε να λέμε ένα «ευχαριστώ», ένα «σ΄ αγαπώ», ένα «συγγνώμη» σε αυτούς που το αξίζουν, μα πάνω από όλα στην ίδια μας την οικογένεια.
Να της δείχνουμε ανελλιπώς την ευγνωμοσύνη μας, για όλες εκείνες τις θυσίες που έχει κάνει και δε σταματάει να κάνει συνεχώς για εμάς.
Επειδή, όμως, ξέρω ότι το πιο πιθανό είναι να διαβάσεις το κείμενό μου, μπορεί ακόμα και να συμφωνήσεις μαζί μου, αλλά να αφήσεις όλα αυτά που λέω στο πίσω μέρος του μυαλού σου χωρίς να τα κάνεις ποτέ πράξη, θα αρχίσω εγώ με τα «ευχαριστώ» μου για να σε παρακινήσω, αλλά και για να σου αφήσω χρόνο, φίλε αναγνώστη, για να σκεφτείς, αυτά που εσύ έχεις και θέλεις κατά βάθος να πεις.
Ευχαριστώ, λοιπόν, τους γονείς μου που με έφεραν σε αυτόν τον άτιμο κόσμο, μα δε με άφησαν στιγμή μόνη και απροστάτευτη. Που φρόντισαν να με εξοπλίσουν με τα κατάλληλα εφόδια για να μπορέσω να επιβιώσω, βάζοντας στην φαρέτρα μου, μέσω της διδασκαλίας τους, αρετές όπως η ειλικρίνεια, η αγάπη και το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Άλλο ένα ευχαριστώ, γιατί με βοήθησαν να μορφωθώ, πρώτα από όλα σαν άνθρωπος, που με προέτρεψαν και με στήριξαν στο να πραγματοποιήσω όλα τα όνειρα μου, ώστε τελικά να καταφέρω να γίνω η γυναίκα που είμαι σήμερα.
Ευχαριστώ και για όλες εκείνες τις φορές, που ήμουν άρρωστη και στάθηκαν στο πλευρό μου ή που ήμουν απογοητευμένη και μου έδιναν δύναμη για να συνεχίσω ή για όλες εκείνες τις εύστοχες συμβουλές που με βοηθούσαν κάθε φόρα που λύγιζα ή ήμουνα σε αδιέξοδο.
Μα πάνω απ’ όλα, το μεγαλύτερο μου ευχαριστώ είναι για τον τρόπο που καταφέρνουν να με συγχωρούν χωρίς δεύτερες σκέψεις και κακία, ακόμα και αν τα έχω κάνει όλα μαντάρα ανεπιστρεπτί.
Λοιπόν, εσύ κατάφερες να συγκεντρώσεις τις ευχαριστίες σου;
Ξεκίνα αμέσως να τις μοιράζεις στους παραλήπτες τους, μα κυρίως, μην ξεχνάς να τις ανταποδίδεις.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
