Με τον όρο συνουσία ή το ευρέως γνωστό σεξ, ονομάζουμε την ερωτική πράξη μεταξύ ανθρώπων η οποία έχει ως πρωταρχικό σκοπό την αναπαραγωγή. Παρόλα αυτά, πρέπει να θυμόμαστε πως η διαιώνιση του είδους δεν είναι και ο αυτοσκοπός του.
Ως εκ τούτου οι γονείς μας ούτε ξεκίνησαν να συνευρίσκονται με το αποφάσισαν να κάνουν παιδιά, ούτε σταμάτησαν μετά τη σύλληψη, τη γέννηση και το μεγάλωμά μας.
Το να αποδεχτεί ένα παιδί πως οι γονείς του εκτός του ρόλου του κηδεμόνα, κατέχουν και αυτό του συντρόφου είναι δυσκολοχώνευτο, ειδικότερα κατά την εφηβική ηλικία που αντιμετωπίζει την όλη σκέψη με αποστροφή ή και δυσαρέσκεια.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, αρχίζει να βλέπει το όλο θέμα πολύ πιο ανοιχτόμυαλα ενώ πολλές φορές διασκεδάζει με το γεγονός πως οι γονείς του παραμένουν σεξουαλικά ενεργοί.
Θυμάμαι έντονα στενούς μου φίλους να παινεύονται ασύστολα για τις ερωτικές τους επιδόσεις τονίζοντας μάλιστα πως όλα τα προσόντα τους, δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της κληρονομικότητας.
Ενώ ήταν ανοιχτοί σε συζητήσεις περί ανταλλαγής εμπειριών με τους γονείς τους, τις οποίες και μας μετέφεραν αυτολεξεί σε μια προσπάθεια να μας πείσουν πως το ταμπεραμέντο τους ήταν οικογενειακή υπόθεση.
Όπως και με τους γονείς της φίλης μου της Ελένης. Παρά τα πολλά χρόνια που διένυαν παντρεμένοι,παρέμειναν πάνω από όλα ερωτευμένοι, ήταν αυτό που λέμε αγαπημένο ζευγάρι. Αντάλλασσαν κοπλιμέντα και πειράγματα, ενώ σε κάθε μου επίσκεψη τους πετύχαινα να φιλιούνται στα πεταχτά.
Όλη η παρέα μας, θαύμαζε το πόσο ταιριαστοί ήταν οι δικοί της, ενώ πολλές φορές έλεγαν πως δεν θα αργήσει να έρθει και το αδελφάκι. Η ίδια διασκέδαζε με τα αστεία μας και τα μετέφερε με τη σειρά της στους γονείς της οι οποίοι γελούσαν και κοκκίνιζαν ταυτόχρονα.
Το θέμα της απελευθέρωσης όμως, χωλαίνει όταν η διάδραση σταματάει στα λόγια και τα υπονοούμενα και οδηγείται σε μια πιο απτή κατάσταση, αφού σεξουαλικές επαφές που γίνονται αντιληπτές ιδίοις όμμασι από το ίδιο το τέκνο, στο τέλος καταλήγουν να του προσθέτουν άγχος και αμηχανία απέναντι στο γεγονός.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόμο στα μάτια της Ελένης όταν σε μια μας συνάντηση, ήρθε και μας ανακοίνωσε πως γυρνώντας νωρίτερα μια μέρα από τη σχολή, έγινε αυτόπτης μάρτυρας επαφής τρίτου τύπου μεταξύ τους.
«Και τι πίστευες πως ήρθες με απευθείας πτήση με το πελαργό;» ειρωνεύτηκαν οι πιο άνετοι της παρέας
«Εσείς τι μιλάτε; έχετε έρθει αντιμέτωποι με κανένα παρόμοιο θέαμα;», συνέχιζε εκείνη εκνευρισμένη.
«Μπορεί να είδες κάτι που σε σόκαρε, τουλάχιστον όμως σημαίνει πως οι γονείς σου αγαπιούνται ακόμα, ενώ τους δικούς μου δεν τους θυμάμαι λεπτό να μην μαλώνουν» είπε η Χριστίνα η οποία δήλωνε παιδί χωρισμένων γονιών σχεδόν από τη στιγμή που θυμόταν τον εαυτό της.
Και τότε όλοι σιωπήσαμε.
Γιατί μπορεί κανείς να μην ήθελε να βρεθεί στη θέση της Ελένης, όμως μια άτυχη στιγμή στην ενήλικη ζωή της δεν μπορούσε με τίποτα να αντισταθμίσει όλες τις ευτυχισμένες που έζησε μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια, που η μαμά και ο μπαμπάς δεν ζούσαν μαζί από ανάγκη, αλλά από ατόφια αγάπη.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
