Παρά το γεγονός οτι τα περισσότερα μου χρόνια, τα έζησα στο ίδιο σπίτι, οι αναμνήσεις της γειτονιάς από την παιδική μου ηλικία, είναι ιδιαίτερα περιορισμένες.
Αυτό όμως που έχει χαραχθεί για τα καλά στο μυαλό μου από εκείνη την εποχή, είναι ένα ζευγάρι που ζούσε στο ακριβώς από πάνω διαμέρισμα.
Οι καυγάδες τους ήταν καθημερινοί και θορυβώδεις σε όλα τα χρόνια της κοινής τους συμβίωσης.
Φωνές και βρισιές ακολουθούμενες από δυνατούς γδούπους, ήταν απλά η ρουτίνα τους.
Καθώς εκείνος βλαστημούσε, η μητέρα μου, έψαχνε ποιο δωμάτιο στο δικό μας διαμέρισμα, έχει την καλύτερη μόνωση για να μας απομακρύνει.
Όλοι οι γείτονες, ήταν φυσικά γνώστες της κατάστασης και σιγομουρμούριζαν μεταξύ τους ότι το διαζύγιο, δεν αργεί.
Ωστόσο βέβαια κανένας εξ αυτών δεν αντέδρασε.
Το να έρχεσαι αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τη βία, σε όλες τις μορφές της, προκαλεί αμηχανία, πάγωμα και ένα ξεφύσημα «δε βαριέσαι, πού να μπλεχτώ τώρα;»
Την ίδια αίσθηση, του παγώματος, σε συνδυασμό με έντονη οργή, μου προκάλεσε η ιστορία της Άννας.
Η Άννα, μια γλυκιά, μικροκαμωμένη, κοπέλα γύρω στα είκοσι, άνηκε στην ευρύτερη παρέα μου.
Kάποια στιγμή βρεθήκαμε όλοι μαζί για καφέ.
Συνοδευόταν απ’το αγόρι της, ο οποίος δεν έπαψε ούτε λεπτό να την προσβάλει μπροστά στα σοκαρισμένα μάτια και αυτιά μας.
Κάποια στιγμή η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι.
Προσπάθησα να την υπερασπιστώ, ενώ εκείνος ετοιμαζόταν να επιτεθεί και σε μένα λόγω της πρωτοβουλίας μου, εγώ κυρίως σοκαρίστηκα με τη δική της αντίδραση.
Στεκόταν αμίλητη δίπλα μου, φοβισμένη και μου τραβούσε το παντελόνι για να πάψω να μιλάω.
Όταν αργότερα μείναμε μόνες, με διαβεβαίωνε πως αυτός ήταν απλώς ο τρόπος του, για ν’αστειευτεί μαζί της.
Από πότε η ψυχολογική βία μπορεί να θεωρηθεί χιούμορ;
Ακόμη όμως και χιούμορ αν ήταν, τότε εκείνη γιατί βούρκωνε κάθε που αυτός πετούσε άλλη μια χοντροκομμένη σαχλαμάρα στον αέρα;
Παρόμοια ιστορία ζούσε σε ένα δυάρι των Εξαρχείων και η Μάγια.
Συμφοιτήτρια μου, φίλη αγαπημένη.
Κάθε που την έβλεπα, τα χέρια της ήταν κόκκινα, μωβ, ενίοτε και ανάγλυφα.
Προσπαθούσε εκείνη επιμελώς να τα κρύψει, δεν το πετύχαινε όμως πάντα.
Αν τύγχανε και την ρωτούσα τι συνέβη, για άλλη μια φορά φορτωνόταν εκείνη το μερίδιο της ευθύνης. Όχι αδίκως, σαφώς και κουβαλούσε την ευθύνη της παραμονής της.
Εκείνη όμως, δεν εννοούσε αυτό.
Ήταν γλωσσοκοπάνα έλεγε, τον προκαλούσε έλεγε, τα ρούχα της δεν ήταν καθωσπρέπει έλεγε..
Και καθώς του χάριζε εκείνη το άλλοθι, τόσο εκείνος το εκμεταλλευόταν και έχωνε τα νύχια του, όλο και πιο βαθιά στο δέρμα της.
Ανήκετε σε αυτούς που πιστευούν, οτι η ενδοοικογενειακή βία και κυρίως αυτή των συντρόφων προς τις γυναίκες, είναι ιστορία του παρελθόντος ως επί τω πλείστων;
Αμ δε, ο στατιστικές άλλα δείχνουν.
Όλοι ξέρουμε από ένα περιστατικό, όλοι το ‘χουμε δει, το ‘χουμε μυρίσει.
Θεωρούμε ότι οι καταστάσεις είναι ελεγχόμενες, στην πραγματικότητα όμως, μπορούν να αποβούν πολύ συχνά μοιραίες.
Για την Μάγια χρειάστηκε ένας τεράστιος τσακωμός, μια επίσκεψη στο νοσοκομείο και πολλαπλά κατάγματα σε όλο της το σώμα, που ήταν μακριά από τα συνηθισμένα της τραβολογήματα και σπρωξίματα, για να πάρει το θάρρος και επιτέλους να αποδεσμευτεί από αυτήν την αρρωστημένη σχέση.
Εσύ που ζεις σε παρόμοιες καταστάσεις μην περιμένεις να έρθεις σε μια θέση σαν και αυτή.
Φύγε τώρα και μην ξαναγυρίσεις πίσω.
Σταμάτα να φοβάσαι και ζήτα βοήθεια.
Η ζωή είναι στα χέρια σου και μόνο εσύ έχεις την δύναμη να την αλλάξεις.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
