Η ζωή του καθένα από εμάς είναι ένας άδειος καμβάς ζωγραφικής. Ένα λευκό χαρτί ή tabula rasa όπως το είχε ορίσει ο άγγλος φιλόσοφος Τζων Λοκ.
Επηρεασμένοι από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και ερωτευόμαστε, αρχίζουμε να σχεδιάζουμε πάνω στο καβαλέτο μας, πλήθος από τοπία. Μερικές φορές είναι ηλιόλουστα και ανθισμένα, άλλες φθινοπωρινά και ομιχλώδη, ενίοτε όμως βροχερά και φουρτουνιασμένα.
Παρόλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως πάντα ακολουθεί το γνωστό και ελπιδοφόρο ουράνιο τόξο. Ο έρωτας όμως, το μεγαλύτερο ίσως προσόν της ανθρώπινης φύσης, δεν μπορεί να βιώνεται αυστηρά και μόνο με τα επτά βασικά χρώματα.
Γιατί μπορεί να είναι ροζ. Χρώμα που κυριαρχεί κυρίως την περίοδο της εφηβείας και να μας κάνει να είμαστε κατεξοχήν ρομαντικοί και ονειροπόλοι. Πιστεύουμε σε πρίγκιπες με άσπρα άλογα, σε παραμύθια και σχέσεις που κρατάνε εις τους αιώνας των αιώνων.
Η κατάληξη όλων αυτών όμως, είναι συνήθως μια ωραιότατη πτώση από το ασορτί μας συννεφάκι και δώρο έκπληξη σπασμένα μούτρα με προσφορά στην τιμή του ενός την ραγισμένη καρδιά.
Στην πορεία των χρόνων με απαραίτητη στάση στο ελκυστικό πορτοκαλί, ο έρωτας αποκτά την απόχρωση που δικαιωματικά του ταιριάζει, την κόκκινη. Άρρηκτα συνδεδεμένη με την ίδια την έννοια της αγάπης. Αρκεί να χαζέψουμε βιτρίνες του Αγίου Βαλεντίνου που δημιουργεί ένα αίσθημα σκέτο δυναμίτη.
Συνδυάζει την αποπλάνηση με την περιπέτεια, σφόδρα συναισθήματα και έντονες αντιδράσεις, με το πάθος και την ένταση στο φουλ. Για έναν έρωτα που σέβεται τον εαυτό του, αυτό και μόνο αυτό είναι το χρώμα που πρέπει να τον χαρακτηρίζει. Και ας καεί στο τέλος από τη φωτιά, που κινείται στις ίδιες αποχρώσεις.
Πέρα από τα θερμά χρώματα, υπάρχουν και τα ψυχρά που μπορούν να ταυτιστούν με τον έρωτα και τις εκφάνσεις του. Όπως το πράσινο, που βάφει από την κορυφή ως τα νύχια το γνωστό σε όλους μας τέρας με τα κόκκινα μάτια.
Βασικό χρώμα το πρασινάκι, βασική και η ζήλια, σε λογικά πλαίσια, για να γίνουν οι σχέσεις πιο νόστιμες, κάτι σαν το αλατοπίπερο. Όταν όμως αυτή ξεφεύγει και οδεύει στην παράνοια, κάνει το φαγητό λύσσα και καταλήγει να ταΐζει τον κάλαθο των αχρήστων.
Η χειρότερη μορφή έρωτα όμως είναι αναμφισβήτητα η γκρι. Άχρωμη, άοσμη και ουδέτερη, συνεχώς κολλημένη σε μισές καταστάσεις. Και αν στη ζωή γενικά υπάρχουν και τα ενδιάμεσα στάδια, στον έρωτα τα ημίμετρα δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Επιλέγοντας να ζήσεις σε μια γκρίζα ζώνη, φαίνεται πεντακάθαρα η απόφαση σου να συμβιβαστείς, να μην τολμήσεις για να μην χάσεις την βολή σου και καταλήξεις σε κάποιο από τα δύο άκρα.
Το άσπρο ή το μαύρο.
Με το άσπρο να συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής. Είναι το «ναι» στη γλώσσα των χρωμάτων που εκφράζει την απλότητα, την τελειότητα, την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Με μια λέξη δηλαδή, όλα τα απαραίτητα υλικά ενός δυνατού και στεριωμένου έρωτα.
Και το μαύρο από την απέναντι όχθη να φωνάζει το «όχι» πρεσβεύοντας το κενό, την ανυπαρξία και την φθορά. Όλα αυτά που οδηγούν έναν έρωτα να τελειώσει.
Παρέα με μια σβήστρα, να κάνουμε το χαρτί μας και πάλι λευκό. Έτοιμο για το επόμενο μεγαλεπήβολο σχέδιο.
Γιατί όσο κακό βαθμό και αν έπαιρνες στο μάθημα της ζωγραφικής στο σχολείο, για τη δική σου ζωή είσαι κάτι παραπάνω από το Μιχαήλ Άγγελο.
Καθάρισε λοιπόν τα πινέλα σου και κάνε την να μοιάζει πιο αριστουργηματική και από την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
