Δε θα βαρεθούμε ποτέ παλιές αγαπημένες σειρές

Παλιά νόμιζα πως μόνο εγώ το κάνω αυτό, αλλά σταδιακά ανακάλυψα και άλλους «βαρεμένους» σαν εμένα. Είμαστε μια κατηγορία ανθρώπων που μας αρέσει να βλέπουμε ό,τι σειρά έχει παιχτεί, κυρίως ελληνική, κι ας είναι είκοσι χρονών.

Δεν ξέρω αν μας λες «vintage» ή πυροβολημένους, αλλά σίγουρα έχουμε επιχειρήματα γι’ αυτό μας το χούι. Είναι μια διαδικασία βάλσαμο, είναι σαν να κάνεις ψυχοθεραπεία. Γυρνάς σπίτι σου μετά από μια κουραστική μέρα, χώνεσαι στο κρεβατάκι σου και το laptop παίρνει φωτιά! Μια ιδανική διαδικασία για όσους βαριούνται το έξω, τη βαβούρα και την ορθοστασία.

Όχι, δεν είμαστε ξενέρωτοι ή μίζεροι, είμαστε απλώς σπιτόγατοι, που μια μέρα βαρεθήκαμε να βλέπουμε block buster, νέες χολιγουντιανές σειρές και το ρίξαμε στο «Εμείς και Εμείς», τόσο απλά! Με τα πατατάκια μας, την coca cola μας, την κουβέρτα μας και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για έναν τόσο σκληροπυρηνικό μαραθώνιο.

Ασφαλώς, ο κάθε καμένος από μας έχει μια δική του προτίμηση στην «αντίκα» που θα επιλέξει ώστε να γίνει η αγαπημένη του. Εξάλλου τα γούστα ποικίλλουν, αλλά σε μια τέτοια συζήτηση όλοι μπορούμε να συμμετάσχουμε, διότι ως γνήσιοι fan της «παλαιολιθικής εποχής» τα έχουμε δει όλα, ούτως ώστε να μπορούμε να εκφέρουμε άποψη.

Τώρα κάποιος πολύ εύλογα θα ρωτήσει «για ποιο λόγο το κάνετε αυτό;» κι εγώ ευθύς αμέσως θα απαντήσω: έχετε νανουριστεί ποτέ με vintage ελληνική σειρά; Εκεί θα βρείτε την απάντηση. Διότι στην αρχή έτσι ξεκινάει, λες ας βάλλω κάτι να με πάρει ο ύπνος, αλλά σταδιακά αυτό γίνεται ύπουλο και σε αιχμαλωτίζει στα δίχτυα του. Καλό και το ξένο, αλλά πώς να κοιμηθείς όταν έχεις το μάτι γαρίδα στους υπότιτλους;

Και μετά είναι κι οι εξελίξεις στις ξένες σειρές. Δε δύναται να χάσεις κάποιο επεισόδιο διότι χάνεις όλη την υπόθεση. Στο ελληνικό, όμως, δε συμβαίνουν αυτά. Κι απ’ τη μέση να δεις κάτι το καταλαβαίνεις. Εξάλλου, σε βοηθάνε οι καταπληκτικοί διάλογοι που επαναλαμβάνονται από είκοσι έως τριάντα φορές σε κάθε σκηνή. Κι ας είμαστε ειλικρινείς -τι το συνταρακτικό να έχει γίνει στο «Ρετιρέ», που θα το ‘χεις χάσει αν το δεις απ’ τη μέση; Ναι, ακριβώς, τίποτα!

Επιπλέον, όπως και να το κάνουμε εκείνες οι εποχές είχαν μια αθωότητα, μια ανεμελιά, κάτι που σε κάνει να τις νοσταλγείς, χωρίς καν να τις έχεις ζήσει. Φυσικά και κανείς μας δε θα θυσίαζε τις ανέσεις του τώρα για να πάει στο τότε, αλλά για κάποιο λόγο σ’ αρέσει να τα βλέπεις και να βάζεις για λίγο τον εαυτό σου σε εκείνη την περίοδο. Μετά, βέβαια, σκέφτεσαι πως το internet ήταν στην αρχή του και σχεδόν κανείς δεν είχε και σου περνάει αμέσως η νοσταλγία.

Ασφαλώς σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως σε καμία περίπτωση δε σνομπάρουμε τις ξένες, παλιές σειρές. Αντιθέτως, αν έχουμε τα κέφια μας οργανώνουμε έναν υπέροχο μαραθώνιο με τον εαυτό μας και βυθιζόμαστε στον καναπέ ως το επόμενο πρωί. Απλά κάτι τέτοιο γίνεται συνήθως είτε στις διακοπές μας είτε στον ελεύθερο χρόνο μας, γιατί απαιτεί συγκέντρωση και προσήλωση. Εξάλλου το διευκρινίσαμε -οι εξελίξεις στα χολιγουντιανά διαμαντάκια είναι ραγδαίες κι απαιτούν καθαρό μυαλό!

Όσοι δεν έχετε μπει καν στον κόπο να δείτε κάποια παλιά σειρά δεν πρόκειται να με καταλάβετε ούτε στο ελάχιστο. Εσείς, όμως, οι κρυφοvintage με νιώθετε και μάλιστα στο έπακρο! Εδώ οφείλουμε να τονίσουμε ότι ένας γνήσιος καμένος δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτά. Ξεκινάει από την αρχή περσινές, προπέρσινες –και πάει λέγοντας–  σειρές, εκπομπές, τα πάντα, αρκεί να εμπλουτίσει το «βιογραφικό» του. Γίνεται, δηλαδή, μια γνήσια Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου -κι εδώ κάπου καρφώθηκα τελείως!