Καλύτερα αντιπαθής παρά αδιάφορος

Υπάρχει στην κοινωνία μια κατηγορία ατόμων που διακαώς επιθυμούν να είναι αρεστοί στους άλλους. Χτίζουν όλη τους τη ζωή πάνω σε αυτή τους την επιθυμία, προσέχουν διαρκώς τι λένε και τι κάνουν μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσουν τους άλλους. Έχουν την πεποίθηση πως με το να τους συμπαθούν όλοι, γίνονται αυτομάτως αγαπητοί. Ασφαλώς, η προσωπικότητα τέτοιων ατόμων αγγίζει το κάτω απ’ το μηδέν ή μάλλον δε διαθέτουν καν προσωπικότητα.

Δε γίνεται να σε συμπαθούν όλοι κι είναι τουλάχιστον άρρωστο να επιδιώκεις κάτι τέτοιο στη ζωή σου. Για ποιο λόγο να έχεις την εκτίμηση όλων; Εσύ τους εκτιμάς όλους; Διότι αν όντως εκτιμάς τους πάντες υπάρχει σοβαρό πρόβλημα! Οι άνθρωποι είμαστε τόσο πολύπλοκα όντα που είναι φύσει αδύνατο να ταιριάζουμε με όλους. Το μόνο άτομο που θα μπορούσε να τα πηγαίνει καλά με όλους είναι το άτομο το οποίο δεν έχει άποψη για τίποτα, δεν έχει γνώμη για τίποτα ή και να διαθέτει δεν την υποστηρίζει ποτέ.

Κι ασφαλώς ένα τέτοιο άτομο θα γίνεται αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού, διότι κανείς δεν επιθυμεί να συναναστρέφεται τέτοιους ανθρώπους. Είναι χίλιες φορές καλύτερο να περνάς από κάπου και να σε χαρακτηρίζουν είτε συμπαθητικό είτε αντιπαθητικό, παρά να σε λέει μέτριο ή αδιάφορο! Εν ολίγοις καλύτερα να σου πετάνε ντομάτες, απ’ το να μην ασχολείται κανείς μαζί σου.

Ένα άτομο με έντονη προσωπικότητα είναι αδύνατο να χαίρει της εκτίμησης όλων ή το ίδιο το άτομο να τους εκτιμάει όλους. Σε αυτό το σημείο να διευκρινιστεί ότι δεν αναφέρομαι σε καλούς και κακούς ανθρώπους. Ασφαλώς κι όλοι οφείλουμε να είμαστε καλοί, αλλά όχι απαραίτητα και συμπαθητικοί στον καθένα. Οποιοσδήποτε είναι ανάγκη να επιλέγει και να επιλέγεται. Αν απλά σε επιλέγουν επειδή είσαι καλόβολος, πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς!

Συνήθως οι άνθρωποι με πολλά κόμπλεξ και χαμηλή αυτοεκτίμηση έχουν την τάση να επιθυμούν την αποδοχή των πάντων. Πιστεύουν ότι έτσι γίνονται σημαντικοί, ότι με το να θάβουν τον εαυτό τους και να ενστερνίζονται τις απόψεις των άλλων θα καταφέρουν  να γίνουν μέλη μιας ομάδας, την οποία στην πραγματικότητα μπορεί καν να μην αποδέχονται.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι πολλοί από αυτούς δεν αντιλαμβάνονται ότι ζουν μέσα σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν είναι ότι την έχουν επιλέξει συνειδητά, απλώς έχουν αφήσει τη ζωή, τον εαυτό και την προσωπικότητά τους σε δεύτερη μοίρα. Ίσως έτσι να μεγάλωσαν και να μην προσπάθησαν ποτέ να αλλάξουν ή ίσως και να θεώρησαν ότι δεν είναι ανάγκη να αλλάξουν. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν απαρτίζονται από ανθρώπους που θα τους βοηθήσουν να αλλάξουν, γιατί ο κύκλος τους, όπως ειπώθηκε παραπάνω, δε συμπεριλαμβάνει αληθινούς φίλους.

Εξάλλου, αν η αλλαγή δεν πηγάζει από μέσα σου, κανείς δεν έχει τη δύναμη να στην ξυπνήσει. Και στην τελική, αυτό είναι δική σου δουλειά, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί με τον εαυτό σου, κανείς δεν έχει τη διάθεση να μετατραπεί στον προσωπικό σου ψυχολόγο.

Αν ο κόσμος αποτελούνταν από ανθρώπους που έχουν προσπαθήσει να δώσουν γερές βάσεις στην προσωπικότητά τους, τότε όλα θα ήταν λίγο καλύτερα στον πλανήτη μας!