Σίγουρα κουβαλάς κι εσύ σημάδια από τα παιδικά σου χρόνια. Τότε που σε ένοιαζε να φτάσεις εκεί που ήθελες ή να κάνεις ό,τι σου ερχόταν στο μυαλό, ακόμη κι αν αυτό ήταν πρακτικά ακατόρθωτο. Δε σκεφτόσουν εμπόδια και συνέπειες. Έπεφτες διαρκώς και πληγωνόσουν.
Τα χρόνια πέρασαν, έφτασες σε μια ηλικία που δε μετράς πια πληγές σωματικές. Εκείνα τα βράδια που σε βρίσκουν μόνο, που κοιτάς το άπειρο ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους, που νιώθεις ίσως και από επιλογή απομονωμένος. Σκέφτεσαι όσα έχεις ζήσει, τα ζυγίζεις, κάνεις κι εσύ τον απολογισμό σου. Παραδέχεσαι στον εαυτό σου αυτά που δε θες ή δεν μπορείς να παραδεχτείς στους άλλους. Παραπονιέσαι για όσα δε μοιράστηκες ποτέ με κανέναν, είτε γιατί δεν είναι του χαρακτήρα σου οι εξομολογήσεις, είτε για να μην ανησυχείς τους δικούς σου ανθρώπους με τους πόνους σου, ίσως γιατί ποτέ δε σε περιέβαλαν άνθρωποι που να μπορούν να καταλάβουν τα «μεγαλεία» που ‘χεις ζήσει, αφού τα βιώματά τους απείχαν πολύ απ’τα δικά σου. Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που γεννήθηκαν στα πούπουλα και μια ζωή τα κουβαλούν μαζί τους! Μάλλον εσύ δεν ανήκεις σ’αυτούς, αν δεν ταυτίστηκες με την προηγούμενη πρόταση. Εκεί ακριβώς λοιπόν βρίσκεται η εσωτερική σου δύναμη, η μαγκιά σου. Τώρα μετράς τις πληγές της ψυχής σου.
Πληγές που σου άφησε η απώλεια ενός αγαπημένου σου προσώπου, ένας χωρισμός, μια απόρριψη, ένα ατύχημα, μια απελπιστική εμπειρία και τόσα άλλα οδυνηρά γεγονότα και καταστάσεις που μπορεί να βίωσες και να σου άφησαν κατάλοιπα. Άλλες φορές πάλι, ήθελες να υψωθείς στα ουράνια όμως ο νόμος της βαρύτητας σε κράτησε χαμηλά ή σε προσγείωσε, άλλοτε με άμετρη δύναμη κι άλλοτε ανάλαφρα. Στιγμές που ίσως μόνο εσύ θυμάσαι. Ήταν τότε που έσφιξες τις γροθιές σου τόσο δυνατά που μάτωσες με τα νύχια σου το δέρμα σου, που έσπασες πράγματα, φώναξες, λύγισες. Ο πόνος για τον οποίο μόνο εσύ ξέρεις και οι αντιδράσεις όταν δε σ’ έβλεπε κανείς είναι οι πιο δυνατές, οι πιο καθοριστικές στιγμές για τη ζωή σου.
Ίσως να ντρέπεσαι για τις φορές εκείνες που σε κέρδισαν τα πάθη σου. Θυμώνεις που δεν ήσουν αντάξιος των περιστάσεων και τα βάζεις με τον εαυτό σου που δεν είχες τόση δύναμη όση χρειάστηκε, για να σε διαχειριστείς. Τσαλακώθηκε το εγώ σου, «έσπασαν» συναισθήματα, αρνήθηκες να δεχτείς ό,τι συνέβη. Και πώς να μπορέσεις να τα ελέγξεις όλα; Αφού η ζωή μόνο προβλέψιμη δεν είναι.
Τις πληγές που δε φαίνονται στον καθρέφτη, τις έκρυβες ανέκαθεν πίσω από αμήχανα χαμόγελα, τις φύλαγες τόσο βαθιά μες στην ψυχή σου λες κι είναι θησαυρός. Μα αυτό είναι! Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Είναι αυτές που χαρακτηρίζουν το παρελθόν σου, που σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες που θα καθορίσουν τις πράξεις σου αύριο. Πώς μπορείς να τις απαρνείσαι; Δυστυχισμένος ο άνθρωπος που δεν αναγνωρίζει τι έχει ζήσει, τι έχει νιώσει, κρύβεται κι απ’τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο πόνος σου μαθαίνει ότι η αληθινή θεραπεία δεν έρχεται από τους άλλους, από έναν καλό λόγο, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Πάντα έκρυβες εκείνο το παιδί μέσα σου, που ήθελε να εισπράξει ένα «μπράβο», μια «συγγνώμη», αποδοχή και λίγη αγάπη. Η πραγματική λύτρωση όμως έρχεται από εσένα τον ίδιο, που θα πέσεις στη λάσπη, μόνος μετά θα σηκωθείς, θα σταθείς στα πόδια σου και θα προχωρήσεις.
Ο πόνος σου αποδεικνύει ότι ζεις, πως είσαι άνθρωπος και όχι μια μηχανή σε λειτουργία. Είναι η παρέα σου όταν δε γεμίζει κανείς το κενό στη ζωή σου, το τίμημα των λάθος επιλογών σου, που κουβαλούν μνήμες και συμπεριφέρονται σαν τη σκιά σου. Μην προσπαθείς μάταια να τον διώξεις πριν την ώρα του, ούτε να ξεχάσεις τις φορές που ήταν ο πρωταγωνιστής στη ζωή σου. Η κρούστα της λήθης δεν κλείνει τις πληγές της ψυχής. Εξάλλου τον κυνηγάμε καμιά φορά, παραδέξου το. Επιδιώκουμε να τον νιώσουμε από μαζοχισμό και λόγω ρουτίνας. Θα φύγει μόνο αφότου σε διδάξει και θα σου αφήσει πληγές που δε θα τις φοβάσαι. Μπορεί να μείνουν για πάντα ανοιχτές, μα θα σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν. Είναι κομμάτι ολόδικό σου με το οποίο θα μάθεις να ζεις, γιατί η ίδια η ζωή σου το επιβάλλει.
Να δέχεσαι τις συνέπειες των επιλογών σου, των προσδοκιών που είχες ενώ δεν έπρεπε, της κακής διαχείρισης που έκανες στις καταστάσεις. Να τον αντέξεις λοιπόν τον πόνο, να αποδέχεσαι την ύπαρξή του στη ζωή σου και να τον αντιμετωπίζεις, δεν είσαι πια παιδί. Να πληγωθεί ο εαυτούλης σου, σταμάτα να τον καλοπιάνεις! Αν δε μάθει να πέφτει και να σηκώνεται μονάχος, μια ζωή ασθενικός θα είναι. Κι αν δε φταις εσύ που τον βιώνεις, πάλι να τον εκτιμάς. Άλλωστε η αγάπη και ο πόνος είναι δυο από τις βασικότερες αρχές της ζωής. Μάθε να παίζεις το παιχνίδι, σεβόμενός τις εξίσου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σουργιά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
