Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους σε σχέσεις ανούσιες, αδιάφορες και βαρετές, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, να ζουν δήθεν έρωτες, ξεφτισμένους κι ανάλατους. Οι ίδιοι άνθρωποι που προτιμούν την ήρεμη θάλασσα απ’ τη φουρτουνιασμένη, για να μην καταβάλουν προσπάθεια και να μη λαβωθούν απ’ τη δύναμή της. Ας χάνουν τη γοητεία και τη μαγεία της.
Δε λέω, καλή κι η γαλήνη ανάμεσα στους δυο. Δε σε ταλαιπωρεί, σου αφήνει το περιθώριο ν’ ασχοληθείς και μ’ άλλα θέματα που σ’ απασχολούν. Δεν εξασθενείς από σχέσεις που επιβιώνουν αναίμακτα, χωρίς εντάσεις. Σίγουρα όμως σε κουράζουν, αφού το μονίμως ειρηνικό τοπίο φέρνει ρουτίνα κι η παθητική στάση δηλώνει αδιαφορία. Δεν είναι τυχαίο που σε ωθεί να στρέψεις την προσοχή σου αλλού.
Το ξέρω ότι κάποιοι θα με πουν τρελή, κι εσένα θα σε πουν τρελό, που ζούμε βουτηγμένοι στο πάθος και στην υπερβολή μας. Δεν αντέχουμε τη χλιαρότητα των μετρίων και τη μονοτονία της ακινησίας. Ας πληρώνουμε το τίμημα των εντάσεων. Άλλωστε πάντα τις συγκρούσεις τις πληρώνεις. Σε θυμώνουν, σε πληγώνουν κι ίσως σε βάζουν στη σκέψη ότι δεν ταιριάζεις πραγματικά με τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου. Αλλά πώς και γιατί να τις αποφύγεις;
Πόσο δύσκολο είναι να δαμάσεις τη φωτιά που σε προκαλεί να της ρίξεις λάδι, για να βεβαιωθείς αν αυτά που σας δένουν αντέχουν ή αν γίνουν στάχτες με την πρώτη φλόγα; Να επιτεθείς και να σου επιτεθούν με δύναμη περίσσια, ποτέ όμως με σκοπό να το φτάσετε στο τέρμα. Έπειτα να υπομείνεις την παγωμένη ατμόσφαιρα μετά τη σύγκρουση. Να κοιτάς τοίχους και ταβάνια, να καίγεται το μυαλό σου από τις σκέψεις για το τι θα προκύψει. Σώματα εξουθενωμένα και στόματα ξερά, που στέρεψαν απ’ αυτά που ξέρασαν!
Θα ενωθούν και πάλι όμως, χάρη σ’ εκείνον που έκανε πέρα τον εγωισμό του πρώτος. Η προηγούμενη ένταση θα ξεσπάσει και θ’ αφήσει σημάδια από φιλιά και δαγκώματα, σεντόνια ζαρωμένα. Η ένωση αυτή θα φέρει μια μονάδα πολύ πιο δυνατή από πριν. Η ισχύς της θα είναι μεγαλύτερη, το ίδιο κι η αντοχή της. Όσο πιο πολύ δοκιμαστεί το «μαζί», τόσο πιο αδιαίρετο γίνεται.
Τι να τον κάνω έναν άνθρωπο που μαζί του θα είναι όλα ήρεμα, χλιαρά κι ανώδυνα; Η νεκρική σιγή ανάμεσά μας θα σημαίνει πως όλα μέσα μου είναι ναρκωμένα, πως δεν είναι ικανός να μου ξυπνήσει τίποτα. Γιατί αν δεν μυρίζει μπαρούτι, θα βρωμάει σχέση συμβατική, ανυπαρξία έρωτα. Κάτω από αυτές τις αχνές συνθήκες δεν μπορεί να υφίσταται το πιο βαθύ και καταλυτικό συναίσθημα!
Ενεργό ηφαίστειο είναι ο έρωτας. Εκρήξεις απανωτές και λάβα που τα καίει όλα στο πέρασμα της, όμως το έδαφος που αφήνει στην πορεία είναι πιο γόνιμο από πριν. Αδιάσπαστη συμφωνία έχει κάνει με τη σύγκρουση, μα αν είναι αληθινός κι όχι κάλπικος, επιβιώνει και δυναμώνει.
Αν λοιπόν έγραψε κάποιος κάπου το σενάριο μας, αν βλέπει την ταινία του «μαζί», μ’ εμάς τους δυο πρωταγωνιστές, δε θέλω να βαρεθεί στιγμή! Δε θέλω να ζητήσει διάλειμμα, ούτε να σκεφτεί να δει οτιδήποτε άλλο. Θέλω να μείνει προσηλωμένος μέχρι τέλους στη δυσκολία της συμβίωσης -ειδικά όταν πρόκειται για δυο ανθρώπους που μοιάζουν επικίνδυνα-, στις διαφωνίες, στις συγκρούσεις και σ’ έναν έρωτα που έχει τα κότσια να δοκιμάζεται χωρίς να φοβάται, που βγαίνει σώος κι αβλαβής, ικανός να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Δε θέλω ν’ ανήκει στην κατηγορία ρομάντζο ή μελό, δράσης και περιπέτειας θέλω να ‘ναι! Ο θεατής να νιώθει εξιλέωση κάθε φορά που βγαίνουμε πιο δυνατοί απ’ αυτό που ζούμε, απ’ τα προβλήματα που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι δημιουργούμε. Να δει πως η φαινομενικά εκούσια αυτοκαταστροφή μας προσφέρει δύναμη, πάθος, δίψα για συνέχεια.
Έτσι τον έχω τον έρωτα στο μυαλό μου, τρελό, εκρηκτικό, παθιασμένο, ανασφαλή, να ζητάει συνέχεια επιβεβαίωση και να μη χορταίνει ποτέ, με την αξία του να βρίσκεται στη δυσκολία του, κι ας μοιάζει φορτικός καμιά φορά. Τόσο ισχυρός, χωρίς ημερομηνία λήξης. Παρ’ όλο που βολεύει να πιστεύουμε ότι ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου, κι είναι εύκολο να κάνουμε εκπτώσεις στα συναισθήματα.
Έτσι θέλω και τον έρωτα που ζω, τον δικό σου τον έρωτα. Ακριβώς γι’ αυτό σε γουστάρω. Τα μέτρια και τα υποτονικά τα βαριέμαι.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σουργιά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
