Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους, ίσως ν’ ανήκεις κι εσύ σ’ αυτούς, που είναι μόνοι από επιλογή και το απολαμβάνουν. Προτιμούν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, λένε όχι τους μόνιμους ερωτικούς συντρόφους. Tους πιάνει αλλεργία στο άκουσμα της «δέσμευσης». Της κατάστασης στην οποία νιώθει κάποιος υποχρεωμένος και συναισθηματικά ωθούμενος. Αυτή είναι η ερμηνεία της λέξης που τους «τρομάζει». Θα τους δεις να κυκλοφορούν μόνοι, να βγαίνουν μόνοι, να γυρνούν τα βράδια σπίτι μόνοι. Θα τους ακούσεις να υποστηρίζουν πως στη ζωή τους δε χωράει άλλος άνθρωπος εφόσον νιώθουν πλήρεις. Ίσως άλλοτε να απαξιώνουν τις σχέσεις των άλλων, θεωρώντας πως η μοναξιά ή η εναλλαγή των ερωτικών συντρόφων προσφέρουν ψυχική γαλήνη και περιπέτεια αντίστοιχα, στοιχεία που δεν δύνανται να βρουν σε μια σχέση.
Ξαφνικά, αυτούς τους ίδιους, τα «μαγκάκια» και τους «ανεξάρτητους» τους συναντάς χεράκι-χεράκι με το αμόρε. Δεν τους βλέπεις πια αργά το βράδυ μόνους, ούτε στα στέκια όπου σύχναζαν. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν είναι με τον έρωτα τους τον προσωποποιημένο. Προσέχουν πώς φέρονται, τι λένε και σε ποιους, μην τυχόν και προσβάλλουν το ταίρι τους. Για να ξαπλώσει άλλος στα σεντόνια τους ούτε λόγος! Έγιναν ένα με τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή τους κι αυτό το ένα δεν μπορεί να κοπεί στα δυο. Οι παλιές απόψεις περί σχέσεων έγιναν καπνός. Βρήκαν αυτό που έψαχναν και παλεύουν με νύχια και με δόντια για να το κρατήσουν.
Τι κι αν είχαν μάθει να ζουν αλλιώς, να μη μοιράζονται τα πράγματα τους, τους φόβους, τις ανασφάλειες, την ίδια τους τη ζωή; Τα ‘δωσαν όλα τώρα. Κι αν είχαν κι άλλα θα τα ‘διναν κι αυτά! Μην απορείς. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι. Ίδια εμφάνιση, ίδια ψυχοσύνθεση, ίδιο «είναι». Μόνο που τώρα δόθηκαν ολοκληρωτικά και ίσως και να το απολαμβάνουν. Κάτι τους έλειπε τόσο καιρό και τώρα θέλουν να το έχουν, παρά τις δυσκολίες που συνάντησαν όταν χρειάστηκε να ξεμάθουν κάποια πράγματα και να μάθουν καινούρια. Παρά τις ανηφοριές της δημιουργίας μιας σχέσης και της διατήρησης της τη σήμερον ημέρα.
Πλέον οι ανθρώπινες σχέσεις αντικατοπτρίζουν την κατάπτωση, την απόλυτη ξεφτίλα της ψυχής μας! Σχέσεις προσωρινές, συμβατικές, φτιαγμένες για να καλύπτουν κενά και να ικανοποιούν προσωπικά οφέλη. Δεν πειράζει αν δε γουστάρεις τον τύπο που έχεις δίπλα σου, αυτόν με τον οποίο μοιράστηκες απόψε το κρεβάτι σου. Αύριο θα τον αλλάξεις και μεθαύριο θα αλλάξεις και τον επόμενο, γιατί όταν δεν ξέρεις εσύ τον εαυτό σου, δεν μπορείς να βρεις και τον κατάλληλο άνθρωπο. Δε θα τον αναγνωρίσεις στο πλήθος, κι αν από τύχη τον γνωρίσεις, δε θα μπορέσεις να τον μάθεις, να δεις αν σου κάνει και τελικά θα τον “πετάξεις”. Γι’αυτό μην κατηγορείς αυτούς που άλλαξαν για τον άνθρωπό τους. Βρήκαν το αληθινό που σπανίζει στις μέρες μας και το θέλουν στη ζωή τους, ακόμη κι αν το παράκαναν στο δόσιμο.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι εξελίσσονται και για να επιβιώσουν πρέπει να προσαρμοστούν. Η σχέση, πάλι, πρέπει να τραφεί, να ωριμάσει, να παλέψει με το χρόνο για να διατηρηθεί και να βελτιωθεί, πάντα μέσω των ανθρώπων που τη χτίζουν. Μπορεί να τους αλλάξει, αφού κι αυτοί με τη σειρά τους μεγαλώνουν και γίνονται καλύτεροι κάνοντας την αυτοκριτική τους. Όπως όταν διορθώνεις κάτι που το πήρες ελαττωματικό ή το χάλασες εσύ στην πορεία, έτσι κι εκείνοι “αναπλάθονται”, οδεύοντας προς το τέλειο χωρίς κανείς να το αγγίζει. Μα αν μπορούσαν να γίνουν τέλειοι δεν θα είχε νόημα. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να παραγγείλεις τους ανθρώπους όπως θα τους ήθελες. Κι αν ακόμη μπορούσες, πάλι δεν θα σου έκαναν, γιατί είμαστε εκ φύσεως ανικανοποίητα όντα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους δεχτείς, να τους απολαύσεις και με τα καλά και με τ’ άσχημά τους.
Μην ακούς και μην υιοθετείς ταμπέλες του τύπου “δεν αλλάζει ο άνθρωπος”. Ακριβώς για να μη χρειαστεί να τις αναιρέσεις κάποτε. Οι υποστηρικτές τους ίσως να μην το πιστεύουν πραγματικά ή να βολεύονται στην ιδέα ότι κάποιος άλλος αποφάσισε γι’ αυτούς. Όλοι είμαστε για σχέσεις, άλλωστε “κουμπώνουμε” με τους ανθρώπους νοητικά, ψυχικά και σωματικά.
Είμαστε πλασμένοι έτσι, είναι η φύση μας αυτή.
Κι ας τα φας τα μούτρα σου αν πέσεις έξω στην επιλογή σου κι ας ραγίσει η καρδούλα σου που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όργανο βουτηγμένο στο αίμα. Ξέρει εκείνη να επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Να θυμάσαι όμως πως σ’ αυτά τα πράγματα όλη τη δουλειά την κάνει το μυαλό. Όταν βρεθεί, λοιπόν, αυτός που θα σου το “πάρει”, δώσ’ του και τα υπόλοιπα. Βάλε στην άκρη τα στερεότυπα κι άσε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Έτσι, γιατί δε γουστάρουμε τ’ απωθημένα! Άλλωστε ο έρωτας ποτέ δεν είναι μάταιος. Σε κρατάει ενίοτε αιχμάλωτο του ίδιου σου το εαυτού. Μα κι απ’αυτό κάτι μαθαίνεις.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
