Μετράμε συνέχεια ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια. Ό,τι κι αν είναι αυτό που ζούμε, για όποιου είδους σχέση κι αν πρόκειται, ανησυχούμε πόσο θα διαρκέσει. Στερούμαστε την απόλαυση του παρόντος από φόβο, μήπως και λήξει σύντομα. Έχουμε σ’ ένα βαθμό συνυφασμένη την αξία των σχέσεων με το χρόνο της διάρκειάς τους.
Έχεις ξεκινήσει κι εσύ σχέσεις κάνοντας σχέδια μακροπρόθεσμα. Έχεις αναρωτηθεί πόσο θα κρατήσουν κι η ανησυχία σου φώλιασε στο μυαλό. Είναι φυσιολογικό να έχεις ανασφάλειες. Και ποιος δεν έχει! Όταν, όμως, συνειδητοποιήσεις πως κάποια πράγματα θα είναι πάντα απρόβλεπτα, θα σταματήσεις ν’ αγωνιάς.
Όσο και να στύβεις το μυαλό σου για να καταλάβεις, σ’ όσες ενδείξεις κι αν προσπαθείς να βασιστείς για να μαντέψεις τη διάρκεια, δε θα το καταφέρεις. Όσες γνώμες κι αν ζητάς από τρίτους για να σου πουν ως δια μαγείας τι θα συμβεί και για ν’ ακούσεις τα πολυπόθητα, τύπου «μαζί θα είστε, μην ανησυχείς», δεν πρόκειται να μάθεις. Ο λόγος είναι απλός, κανείς δεν ξέρει!
Δεν πρόκειται για τρόφιμα με ημερομηνία λήξης· τα συστατικά μάλλον δεν ελέγχθηκαν κι η ανάλωση του προϊόντος είναι απρόβλεπτη. Δεν πρόκειται για συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Κι αορίστου χρόνου να τις χαρακτηρίσεις, πάλι η ταμπέλα πέφτει βαριά. Η χρονική διάρκεια δεν είναι καθορισμένη, πολλές φορές ούτε ο σκοπός. Το λύνει κόβοντάς το όποιος απ’ τους δύο νιώσει νωρίτερα πως δεν του κάνει. Δεν οφείλει πάντα ν’ απολογηθεί. Το κόβει κι απροειδοποίητα αν γουστάρει. Τυπικά δεν υπάρχει κανένας περιορισμός.
Δέξου ότι πάντα άγνωστη θα ‘ναι η διάρκεια. Οι προσπάθειές σου για προβλέψεις θα πέφτουν πάντα στο κενό. Η ίδια η ζωή θα ‘ρχεται να τις ρίχνει, κάθε φορά που θα το παίζεις ξερόλας και τρανός.
Γιατί τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά; Γιατί αγωνιάς αδιάκοπα πόσες μέρες, μήνες ή χρόνια θα γράψεις στο νοητό σου ημερολόγιο; Κι αν γράψεις πολλές που τις έχεις σπαταλήσει στο άγχος για τη διάρκεια; Ποιο το νόημα;
Ας γράψεις λίγες. Μα να ‘ναι ουσιαστικές! Μέρες όμορφες, ξέγνοιαστες, γεμάτες από έρωτα, που μέσα τους δε θα χωρούν αμφιβολίες για το πόσο θα κρατήσει. Αν αυτό που ζεις είναι βουτηγμένο στο άγχος και τον φόβο της διακοπής, μόνο όμορφο δεν μπορεί να ‘ναι!
Να ζήσεις μέρες που τα λόγια δε θα εκφράζουν αβεβαιότητες για το μέλλον και δε θα βομβαρδίζουν τ’ αυτιά που τα λαμβάνουν. Οι μέρες σου να ‘ναι τέτοιες, που δε θα κάνουν τον άλλο να νιώθει ότι κάτι του σφίγγει το λαιμό. Διώχνεις τους ανθρώπους από κοντά σου έτσι, γιατί η ανασφάλειά σου μυρίζει από μακριά.
Και, τελικά, γιατί να επιδιώκεις διαρκώς τη μεγάλη διάρκεια και το ανυπόστατο «για πάντα»; Να ζεις τις σχέσεις όσο είναι όμορφες, με τη λογική ότι θα διαρκέσουν λίγο. Να τις αφήνεις να κυλήσουν και να τελειώσουν, αν χρειαστεί κι όταν έρθει η ώρα. Να είσαι γεμάτος που τα έζησες όλα, μη γνωρίζοντας το πότε θα λήξει.
Σκέψου να υπήρχε κάποιος, που να σου δήλωνε απ’ την αρχή τον ορισμένο χρόνο της διάρκειας. Πολλές απ’ τις στιγμές που έχεις ζήσει θα είχαν καταδικαστεί από σένα τον ίδιο στην ανυπαρξία. Η ανάλωση του εαυτού σου, την οποία εσύ επέτρεψες κάποτε γιατί νόμιζες πως άξιζε, δε θα είχε γίνει ποτέ.
Δε θ’ αποκτούσες τα διδάγματα ζωής και την εμπειρία που σε προίκισαν με δύναμη και κριτήρια επιλογής. Δε θα θωρακιζόσουν μ’ όλα αυτά τα λάθη σου, που έγιναν ασπίδα σωστή για να σε προστατεύουν. Από φόβο μην πέσεις και χτυπήσεις, εφόσον σε προειδοποίησαν, θα είχες μείνει ακίνητος. Πίστεψέ με, δε θα το ‘θελες!
Αν συνειδητοποιήσεις πως οι άνθρωποι που έχεις πλάι σου μπορεί αύριο να μην είναι εκεί -είτε από επιλογή είτε λόγω άλλων παραγόντων- θα τους χαρείς στο έπακρο. Θα θέλεις να τα κάνεις όλα μαζί τους, να τους χορτάσεις κι ας νιώθεις πως κορεσμό δε γίνεται να αισθανθείς μαζί τους. Θα εκφράζεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, γιατί θα ξέρεις πως αύριο ίσως να μην είναι εκεί για να τα πεις. Θα τους φέρεσαι όπως αρμόζει και, φυσικά, με τρόπο που ικανοποιεί κι εσένα.
Από παιδί τους ακούς πολύ συχνά να σε συμβουλεύουν να ζεις το παρόν, αλλά η συχνότητα της επανάληψης στέρησε την αξία της φράσης. Ίσως, βέβαια, και μόνος να κατέληξες στο συμπέρασμα αυτό, τις φορές που κατάλαβες πόσο ευπαθές είναι το αύριο.
Μην κολλάς, λοιπόν, σε ρολόγια κι ημερολόγια. Τον χρόνο δε θα τον φτάσεις. Μπορείς όμως να τον χαρείς, ακόμη κι αν μοιάζει λίγος με μερικούς ανθρώπους. Κι αν ακόμα φοβάσαι τους τίτλους τέλους και τη σύντομη διάρκεια, βάλε τα δυνατά σου σ’ αυτό που ζεις κι ο χρόνος δε θα σ’ απογοητεύσει.
Θυμήσου πως η αξία δεν εξαρτάται πάντα απ’ τη διάρκεια ζωής και πολλές φορές η μεγάλη διάρκεια υστερεί σε αξία. Εσύ τι επιλέγεις;
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
