Ένα απ’ τα βασικότερα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η μεγάλη διαθεσιμότητα· διαθεσιμότητα πληροφοριών, υλικών αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων. Η τελευταία διαθεσιμότητα, αυτή των ανθρώπων, ίσως είναι κι η πιο επιβλαβής. Οι επαφές κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο εύκολες πλέον, που έχουν γίνει επιφανειακές κι ανούσιες.
Είναι χρήσιμη, όμως, η διαθεσιμότητα ενίοτε. Σε βγάζει απ’ την επίπονη διαδικασία της αναζήτησης, σε διευκολύνει. Μήπως όμως τα «διαθέσιμα» που συναντάς κι εκείνα που έχεις δεν είναι αυτά που πραγματικά θέλεις;
Έμαθες να μην αναγνωρίζεις την πλύση εγκεφάλου που δέχεσαι καθημερινά. Πείστηκες ότι τα δεδομένα, τα κεκτημένα, αυτά που προωθούνται από άλλους κι αυτά που τελικά σε περιβάλλουν είναι και τα επιθυμητά, παρόλο που αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιες φορές ουδεμία σχέση έχουν με τα προσδοκώμενα. Έπαψες να διεκδικείς κι η συνέπεια αυτού βρίσκεται στην πραγματικότητά σου.
Ξέχασες πώς είναι να αγωνίζεσαι για να πάρεις αυτό που θέλεις, να εκφράζεσαι, να εξωτερικεύεις σκέψεις και συναισθήματα, να λες «όχι». Άρχισες να νιώθεις ενοχές απ’ την πρώτη κιόλας φορά που απαίτησες να έχεις εκείνο που σου άξιζε· τίποτα λιγότερο ή περισσότερο απ’ αυτό.
Το παιχνίδι όμως δεν παίζεται έτσι, εκτός κι αν θέλεις ν’ ανήκεις στους χαμένους από χέρι. Αν δε μάθεις να διεκδικείς δεν πρόκειται να πάρεις εκείνα που αντιπροσωπεύουν τα θέλω σου. Ποιος σου είπε ότι η ζωή είναι επί ίσοις όροις για όλους; Άλλοι χρειάζεται να παλέψουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως κάποιος είναι κερδισμένος ή χαμένος εξαρχής. Ό,τι αξίζει παίρνει ο καθένας!
Βέβαια, διεκδικώ δε σημαίνει γίνομαι επιθετικός, προσβλητικός, ή δρω εις βάρος των άλλων. Σίγουρα όμως σημαίνει ότι παύω να δέχομαι εκείνα που δε μου ταιριάζουν βάσει της κρίσης μου, να λειτουργώ παθητικά. Αν δε διεκδικήσεις εσύ αυτό που θες για σένα, πράγμα που προφανώς είναι καθαρά δική σου δουλειά, κανείς δε θα το κάνει για χάρη σου.
Είναι δύσκολο καμιά φορά να βγούμε απ’ τη βόλεψή μας. Μας τρομάζει το άγνωστο, το αβέβαιο, το φοβόμαστε και δειλιάζουμε. Αν, όμως, όσα έχεις δε σε ικανοποιούν πρέπει να κάνεις εσύ το βήμα.
Να το κάνεις, κι ας μη σου εγγυάται κανείς την ομαλότητα του δρόμου που θα διαβείς. Ας τρέμεις στην ιδέα του παραπατήματος κι ας φοβάσαι τις λακκούβες με τα λασπόνερα. Δεν μπορείς να διεκδικήσεις και να προχωρήσεις όντας στην ακινησία.
Πάντα πίστευα πως η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς· εκείνους που δε βολεύονται στη θέση τους και ρισκάρουν για να βρουν κάτι πιο αναπαυτικό. Αλίμονο σ’ όποιον κατάλαβε ότι εξιδανικεύουμε την απληστία. Τη συνεχή προσπάθεια επικροτούμε και τους φιλόδοξους ανθρώπους.
Τα ανήσυχα πνεύματα που πάντα ψάχνουν μέσα τους, μα κι εκεί έξω. Δεν είναι αυτοί αχάριστοι ή άπληστοι. Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν κάποτε σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν για εκείνους. Έπεσαν αρκετές φορές κι υπέμειναν πολλά έως ότου μάθουν να διεκδικούν. Γνώρισαν την έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπό τους και τη μη αναγνώριση της αξίας τους, έκαναν πράγματα που τίποτα δεν τους προσέφεραν, μα ξέφυγαν απ’ τα «διαθέσιμα».
Τα λάθη τους τα αντιμετώπισαν σαν προσπάθεια για να μπορέσουν κάποια στιγμή να ξεχωρίζουν εκείνα που έχουν νόημα κι αξίζουν. Έβγαλαν άνθη από τ’ αγκάθια και μ’ αυτά πορεύτηκαν. Εκείνοι, ναι, έχουν μερίδιο στην ευτυχία, κι ακριβώς επειδή ξέρουν να τη διεκδικούν, μπορούν να φτάσουν σ’ αυτήν.
Αν θες κι εσύ, λοιπόν, να κάνεις απτό εκείνο που σου φαντάζει άπιαστο διεκδίκησέ το, ό,τι κι αν είναι· το δίκιο σου, τα θέλω σου, το χαμόγελό σου, τις ευκαιρίες, τα όνειρά σου. Όλοι μέσα μας ξέρουμε τι κουβαλάμε απ’ το παρελθόν, τι έχουμε να δώσουμε στο μέλλον, τι αξίζουμε.
Τα «διαθέσιμα» πάντα εκεί θα είναι, είτε είναι ανεπιθύμητες συνθήκες ζωής, πολυχρησιμοποιημένα, υλικά αγαθά, άνθρωποι που ήταν τελικά τοξικοί στη ζωή σου. Εσένα σου αρκούν;
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
