Μην αφήνεις αυτόν που δεν περνάει μέρα χωρίς να τον σκέφτεσαι

Σχέσεις κι άνθρωποι που χαράσσονται στο μυαλό· στολίζουν τις σκέψεις σου κάθε μέρα και κάθε στιγμή, ξυπνούν θύμησες, στιγμές ευτυχίας, σε καθιστούν σωστό σεναριογράφο για όλα εκείνα τα θέλω που σου ξυπνούν και θες μαζί τους να τα ζήσεις. Αν δεν τους έχεις στη ζωή σου, θα έδινες πολλά για να πάρεις ξανά μια γεύση. Αν πάλι τους έχεις πλάι σου, αξίζει για την επιρροή που σου ασκούν να προσπαθήσεις να τους κρατήσεις.

Όταν μιλάμε για ανθρώπους που βολτάρουν με θράσος αδιάκοπα στο μυαλό, σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δε μιλάμε για απλούς ενθουσιασμούς και προσωρινές διαδρομές του νου. Μιλάμε για σκέψεις που βασιλεύουν στο μυαλό και δεν μπορεί τίποτα να τις ρίξει απ’ το θρόνο. Είναι το δέσιμο ισχυρό, είναι κάθε μέρα η αυτοματοποιημένη κι αναπόφευκτη βόλτα τους, όταν κάτι θα στους θυμίσει· μια λέξη, μια παρουσία, μια συνθήκη, μια μυρωδιά. Είναι το μυαλό που κάνει αυτά τα παιχνίδια, ακόμη κι όταν στην πραγματικότητα τίποτα δεν τους θυμίζει και δεν έχει σχέση μ’ εκείνο που εσύ τελικά σκέφτεσαι.

Ορισμένες φορές η κατοχή του μυαλού απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι δύσκολη, όταν αποφασίζεις να συγκεντρωθείς στην καθημερινότητα και στο πρόγραμμά σου, ενώ εκείνοι επιλέγουν να τρυπώσουν στη σκέψη σου. Αν με ρωτάς, όμως, η αδράνεια του μυαλού δεν αντέχεται και συνήθως όταν δεν έχεις κάτι φοβερό να σου κατακτήσει τις σκέψεις, άλλοτε νιώθεις κενός κι άλλοτε ασχολείσαι μ’ εκείνα που καθόλου δε θα σ’ ενδιέφεραν υπό άλλες συνθήκες. Άλλωστε, το θέλουμε το παίδεμα οι άνθρωποι, ας το παραδεχτούμε κι ας μην το αποφεύγουμε μανιωδώς.

Είναι μαγευτικό απ’ την άλλη, να χάνεσαι σ’ έναν άλλον κόσμο, άυλο, αυτόν των σκέψεων. Να παίρνεις ανάσα από εκείνα που σου έρχονται στο μυαλό, να λειτουργούν οι άνθρωποι αυτοί, η παρουσία τους ή και τα βιώματά σας, σαν αναζωογονητική ένεση, κάθε φορά που η σκληρή καθημερινότητα σου σφίγγει το λαιμό. Είναι μεγάλο προσόν για ‘σένα να ξέρεις σε ποιες οδούς θα οδηγήσεις το μυαλό σου και σε ποιον άνθρωπο, όταν αποφασίζεις να χαλαρώσεις απ’ όσα σε ταλαιπωρούν.

Σπουδαίο είναι επίσης, να μην αφήνεις να φύγει κάποιον που σε κατέχει σε τέτοιο βαθμό. Να το προσπαθείς, να το παιδεύεις μαζί του. Συνήθως δεν είναι αρκετή κι ευχάριστη η αναδρομή σε αναμνήσεις, όταν ξέρεις πως αυτήν την επανάληψη όσων έζησες -παρ’ όλο που το θέλεις- δεν μπορείς να τη ζήσεις και στην πραγματικότητα.

Ο λόγος που αξίζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις να προσπαθείς, είναι γιατί αυτή την κυριαρχία στο μυαλό κι αυτόν τον τραγικά γοητευτικό αποσυντονισμό δεν τον ζεις πολλές φορές στη ζωή σου. Δεν προκαλείται συχνά κι εύκολα. Κι αν εμφανιζόταν συχνά, ίσως να ‘χανε το νόημα και τη γοητεία του, ίσως να τον συνήθιζες και να μην ήταν άξιος της προσοχής σου. Ξέρεις καλύτερα εσύ για ποιο ανακάτεμα μυαλού μιλάω, ποιον άνθρωπο, ποιες σκέψεις, τι σήμαινε για ‘σένα, τι θα ‘δινες να το ξαναζήσεις ή πόσο προσπαθείς να μην τον χάσεις.

Όταν σου ανάβουν τέτοιες φωτιές, το χειρότερο σενάριο είναι να παίζεις στο τέλος με τις στάχτες. Οι ενοχές γι’ αυτό το τέλος θα βαραίνουν κι εσένα, γιατί το χρωστάς στον εαυτό σου να μην το αφήσεις στην τύχη του, να μη φύγεις στην πρώτη στροφή, να παλέψεις για να συνεχιστεί η διαδρομή σας. Εκείνον που πρωταγωνιστεί στη ζωή σου, εκείνον που κουβαλάς σε κάθε σου βήμα, δεν τον αφήνεις εύκολα στην άκρη. Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν μιλάς για τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, νοητική και σωματική.

Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για άνθρωπο -ακόμη κι αν είναι ασχολία, χόμπι, το οτιδήποτε- οφείλεις να προσπαθείς να το κρατήσεις και για ‘σένα· γι ‘αυτή την προσκόλληση του νου σου εκεί, που σίγουρα δεν είναι τυχαία. Όταν ζήσεις αυτή την επιβολή στο μυαλό, άσε τους καιρούς που μας θέλουν να λακίζουμε στην πρώτη δυσκολία να περνούν μόνοι τους. Γιατί, τελικά, και να το απομακρύνεις από την πραγματικότητά σου, το φώλιασμά του στο μυαλό δεν αφαιρείται. Κι αν αφαιρείται, γίνεται με πολλή δουλειά και χρόνο, που ίσως ν’ άξιζε να τον αφιερώσεις για να το έχεις στο παρόν σου.

Όλη μας τη ζωή περιπλανόμαστε από σκέψη σε σκέψη.

Πόσο άδικο είναι να καταδικάζουμε τις σκέψεις να μείνουν σκέψεις; Πόσο κρίμα είναι να τις καλύπτουμε πρόχειρα, γιατί δεν τολμάμε ν’ αντικρίσουμε όσα θέλουν να μας πουν; Είναι ένας τρόπος τελικά κι αυτός, να ερμηνεύσουμε εαυτούς, να δούμε τι ζητάμε πραγματικά απ’ τη ζωή.

Να αντιληφθούμε πού είναι ο νους κι εκεί να πάμε.